YETİMHANE

Bölüm 38

Selam millet! İki haftadan sonra beraberiz. Sonunda şu sınavlardan kurtulduğum için çok mutluyum ama 2. sınavların olduğunu bilmek mutluluğumu gölgeliyor. Yinede ben sizinle tekrar beraber olduğum için mutluyum. Hadi bölüme başlayalım! İsterseniz şarkıyla başlatıp okuyabilirsiniz.
İyi okumalar...

Kerem ve Buket başımızda dikilirken Ediz öfkeye ayaklanınca korkuyla ona baktım ama o Kerem'e vurmak veya itip kakmak yerine bana döndü ve elini uzatarak soğuk bir sesle "Gelecek misin?" diye sordu. Soğuk sesi kalbime işlerken tam elini tutacaktım ki Kerem "Abi biraz konuşabilir miyiz?" diye sorunca şaşkınca ona döndüm. Nasıl bu kadar rahat davranabiliyordu?

Ediz bana uzattığı elini geri çekerek dişlerini sinirle sıktı ve Kerem'e dönerek "Ben sana bana abi deme demedin mi lan?!" diye sert bir ses tonuyla sordu. Ben Ediz'in beni kaldırmayacağını anlayarak ayaklanırken Kerem Ediz'e doğru bir adım atarak "Abi deyip demeyeceğimi sana sormadım." diye cevapladı onu. Onun bu sert cevabını gözlerimin büyümesine neden olurken bir yandan da Kerem'in yanağının yakından daha kötü göründüğünü düşünüp üzülüyordum.

Ediz sinirle gözlerini kapatıp onun ters istikametine doğru birkaç adım attığında Kerem onu kolundan yakalayarak geri çevirdi ve "Bir dinle lan beni!" diye bağırdı. Onun bu hamlesiyle Ediz hızla arkasını dönüp yüzüne yumruğu geçirince korkuyla küçük bir çığlık attım. Buket'in çığlığı da benimkine karışırken Ediz "Neyini dinleyeyim lan?! Boktan şakanı mı?!" diye gürlemişti. Bahçedeki neredeyse herkes bizi izlerken Kerem hışımla yerden kalktı ve "Pişmanım lan!" diye bağırarak Ediz'in suratına beklemediğim kadar sert bir yumruk geçirdi. Bu hamlesiyle Ediz sendelerken ve Buket'le ben gözlerimizi büyümüş kaskatı kesilmiş bir halde onları izlerken, Kerem "Pişmanım anasını satayım!" diye bağırdı.

Kerem'i ilk defa bu kadar sinirli gördüğüme mi yansam yoksa kavganın büyüyeceğine mi bilemezken Ediz kaşları çatarak bu sefer Kerme'in karnına bir yumruk geçirdi. "Madem pişman olacaktın niye yaptın lan?!" Kerem iki büklüm olurken sonunda vücudumun kontrolünü elime geçirdim ve onları ayırmak için öne doğru bir adım attım ama onlara ulaşamadan Buket beni durdurmuştu. Kaşlarım çatılırken ona döndüm ve "Bırak kolumu!" diye Ediz'in soğuk sesine benzer bir tonda konuştum. Bu sırada Kerem toparlanıp Ediz'in üstüne atlamıştı.

Buket dolu gözleriyle ve kırık sesiyle "Bence biz karışmayalım." diyerek kolumu bırakırken derin bir nefes alarak geri çekildim ve kavgaya karışmamaya karar verdim.

Bunlar ne zaman yerde yuvarlanmaya başlamışlardı?!

Kerem'in üzerinde olan Ediz "Aklım çıktı lan!" diyerek onun suratına bir yumruk daha geçirirken Kerem hiç etkilenmemiş gibi Ediz'i altına aldı ve yakalarını kavrayarak "Ne olursa olsun beni bırakamazsın!" diye bağırdı. Ediz Kerem'i altına almak yerine "Ne yapıp yapmayacağımı sana mı soracağım?! Kimsin lan sen!" diye bağırınca merakla Kerem'in cevabını bekledim. Kerem dolmuş gözleriyle ve çatık kaşlarıyla "Kardeşinim lan ben senin! Sen de benim bu dünyadaki tek ailemsin!" diye bağırınca istemsizce gözlerim doldu.

İki abi kardeş nasıl bu duruma gelebilmişlerdi?

Ediz Kerem'e sert bir yumruk atarak üstünden itince Kerem bir kere yuvarlanarak onun yanına yığıldı. Bu sefer de Buket korkuyla onlara doğru bir adım atınca onu kolundan tutarak "İzle." dedim. Buket bana anlamadığını belli eden bir bakış atarak onlara döndüğünde sırıttım. O görmemiş olabilirdi ama ben Ediz'in gözlerinde affetmişlik ifadesini gördüğüme yemin edebilirdim.

Ediz boğuşmalarında dolayı soluk soluğa kalmışken "Bir daha böyle bir şaka yaparsa seni gebertirim." dedi. Hepimiz bunun bir affetme cümlesi olduğunu anlarken Kerem ona doğru bir kez yuvarlandı ve kafasını Ediz'in ileriye doğru açtığı kolunun üzerine yerleştirdi. Bu sırada gülmeyi ihmal etmiyordu tabii ki. Sonuçta abisi ilk önce ağzını burnunu kırmış olsa da sonradan onu affetmişti.