Opoffering

Hoofdstuk 16

"Lies, ga slapen." Bram kijkt naar de brunette, die op haar rug op de bank ligt. Ze wrijft met haar handen over haar voorhoofd en heeft haar ogen dichtgeknepen. Ze heeft ontzettende hoofdpijn na een slopende week op het bureau. Bram laat de onopgeruimde keuken even voor wat het is, en hurkt naast de bank. "Lies, ik ruim wel op en leg Thomas in bed. Pak jij even wat rust." Hij legt zijn hand op haar been. "Nee," mompelt ze zacht, "de paracetamol gaan bijna werken. Wacht maar even met opruimen, dan help ik je zo." Bram zucht diep. "Niet zo koppig doen," fluistert hij, "laat me even voor je zorgen." Hij leunt naar voren, geeft een snelle kus op haar voorhoofd en staat dan op.

Een uurtje later heeft Bram de keuken opgeruimd en Thomas in bed gelegd, en werken Liselottes paracetamolletjes een beetje. Ze komt overeind en kijkt naar Bram. "Dankjewel," glimlacht ze. Bram gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. "Ga je vroeg slapen zo?" Hij kijkt haar bezorgd aan. Ze glimlacht zwakjes. "Maak je geen zorgen om mij." Ze kijkt hem veelbetekenend aan. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Bedoel je dat er iemand anders is om wie ik me zorgen moet maken?" Hij snapt niet helemaal waar ze op doelt. Ze gaat rechtop zitten en kijkt hem met serieuze blik aan. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik maak me ontzettend zorgen om Evert."

Bram kan nu niet anders dan het met Liselotte eens zijn. Hij snapt precies wat ze bedoelt. Evert is anders de laatste tijd. Hij was altijd al een harde werker, maar hij kende zijn grenzen. En dat laatste lijkt nu weg te zijn gevallen. De afgelopen week heeft hij minstens drie nachten niet thuis geslapen, maar dat is nog tot daaraantoe. Liselotte en Bram maken zich vooral zorgen omdat hij zich roekeloos gedraagt. Hij gooit zich in operaties zonder na te denken over de gevolgen. Bram aait zacht over Liselottes rug. "Waarom maak je je precies zorgen?" Vraagt hij voorzichtig. Ze haalt haar schouders op en slikt. "Ik-ik ben bang dat er iets met hem gebeurd als hij zo doorgaat... Als hij een keer in een situatie beland waar hij wél op had moeten passen..." Ze wrijft over haar gezicht.

Voordat Liselotte en Bram hun gesprek af kunnen maken gaat Brams telefoon. De naam 'Evert' verschijnt op het scherm. Met een scheve grijns op zijn gezicht houdt Bram het toestel omhoog naar Liselotte. "Als je het over de duivel hebt..." Lacht hij voor hij opneemt. "Yo, man." Liselotte kijkt naar Bram. De grijns verdwijnt langzaam van zijn gezicht als hij luistert naar wat Evert te zeggen heeft. Ze tikt tegen zijn arm, en hij kijkt haar aan. Hij snapt haar non-verbale hint en zet zijn telefoon op speaker. "Evert, je staat op speaker, Liselotte luistert mee." Even is het stil. "Oké," klinkt het dan, "zoals ik al zei-eh, er is een relletje bij het gemeentehuis, Van Zijverden vroeg of wij even konden gaan kijken." Bram schudt zijn hoofd naar Liselotte. "Ik kom eraan, ik kan je wel thuis oppikken, ligt op de route. Lies blijft thuis, heeft hoofdpijn." Verontwaardigd kijkt ze naar hem. Hij drukt het gesprek weg en staat op. "Rustig aan, Lies. Vroeg slapen, zie ik je morgen weer."

Onderweg is het stil in de auto. Bram kijkt opzij naar Evert, en haalt diep adem. "Gaat het met je, man?" Vraagt hij voorzichtig. Evert haalt zijn schouders op. "Moet ermee leren leven." Antwoordt hij kort. Daarna is het weer stil. Evert staart strak voor zich uit, terwijl hij probeert zijn emoties te beheersen. Elke keer dat het over Fenna gaat, of als Bram en Liselotte op deze toon vragen hoe het met hem gaat, dan heeft hij het gevoel dat zijn hart uit zijn borst getrokken wordt. Het is inmiddels bijna vier maanden geleden, maar de pijn is nog niet minder geworden. Hij vraagt zich af of dat ooit gaat gebeuren. Hij slikt, en probeert zijn hoofd leeg te maken. Hij kan hier niet ingaan met Fenna nog in zijn hoofd.

Strak gefocust staat Evert niet veel later buiten de auto. Bram praat, maar hij hoort het niet. Hij loopt recht op de menigte af. Hij hoort het geroep, maar het duurt even voor de woorden tot hem doordringen. "Niet zeiken meer sporten!" Is de kreet die constant herhaalt wordt. Evert snapt het, het gaat over verminderde subsidie voor sportclubs in de stad. Hij is het er ook niet mee eens, maar dit gaat te ver. Hij houdt zijn badge omhoog en probeert aandacht te trekken. "Rustig aan! Naar achteren!" Roept hij. Het volgende moment krijgt hij een harde duw, en wordt alles zwart.