Opoffering

Hoofdstuk 12

Evert en Liselotte halen opgelucht adem als ze Fenna zien uitstappen, mét Thomas in haar armen. De drie rechercheurs stappen uit de auto, en wachten Fenna op. De blondine kijkt haar collega's met een serieuze blik aan. Ze wrijft zacht over Thomas' rug, en geeft hem aan Liselotte zodra ze dichtbij genoeg is. Dan kijkt ze naar Bram en Evert. Haar vriend glimlacht opgelucht naar haar en trekt haar in een omhelzing. Ze maakt zich al snel los, en kijkt ernstig naar het trio voor haar. "We hebben niet veel tijd," begint ze dan, met een serieuze blik in haar ogen. Evert fronst. "Fen? Wat is er aan de hand?" Vraagt hij, en hij is bang voor het antwoord.

Fenna's handen trillen als ze de rits van haar jas omlaag trekt, en de stof dan opzij trekt. "Een bomgordel? Jezus!" Brams woorden komen eruit voor hij erover nagedacht heeft. Liselotte, die tot dan toe alleen aandacht voor Thomas had, kijkt op, en trekt bleek weg als ze het explosief rond Fenna's middel ziet. De blondine zelf kijkt naar Evert. Hij zegt niks, hij staart haar met grote ogen aan. Ze slikt. "We hebben een paar minuten, dan moet ik terug die bus in. We moeten de ruil afmaken, anders blaast hij mij op, en daarmee ook jullie." Ze haalt diep adem. Evert pakt haar hand vast, en kijkt naar Liselotte. "Lies, kan jij-kan jij niet... Dat ding? Kan jij niet iets doen?" Fenna schudt haar hoofd voordat Liselotte überhaupt gekeken heeft naar het explosief. "Kan niet. Zelfs als het zou lukken, dan is dit nog niet klaar..." Ze zucht.

Fenna haalt een telefoon uit haar zak die haar collega's niet herkennen. Ze schuift met haar vinger over het scherm en ontgrendelt het apparaat. Dan houdt ze het beeld voor haar collega's. Op het scherm is een live videogesprek bezig; er rennen kinderen rond op een schoolplein. Bram kijkt Fenna vragend aan. "Wat is dit?" Evert slikt. "Nynke en Brecht." Mompelt hij. Fenna knikt. "Als jullie dit... ding," ze gebaart naar haar middel, "onklaar zouden kunnen maken, dan zouden ze... Nynke en Brecht wat aandoen." Ze stopt de telefoon weer terug in haar zak. "En daarna zouden ze achter ons allemaal aankomen." Ze kijkt haar collega's een voor een aan. "Hij heeft het zendertje al gesloopt, en jullie mogen me écht niet volgen... dan is het klaar, voor iedereen." Ze haalt diep adem. "Jullie moeten me laten gaan, en ik... Jullie moeten me gewoon laten gaan. Als hij mij krijgt, laat hij jullie verder met rust." Evert geeft een zacht kneepje in haar hand. "En dan? Wat is hij met jou van plan?" Vraagt hij haar. Fenna haalt haar schouders op, al weten zij en Evert beiden dat het waarschijnlijk niet goed af zal lopen.

"Nee, Fenna, dit kan je niet doen." Zegt Liselotte stellig. Bram knikt hevig. Ook Evert knikt. "We kunnen hier een oplossing voor verzinnen, liefje. We sturen mensen naar de school van Nynke en Brecht... Het komt goed." Fenna schudt haar hoofd. "Dan houden ze niet op tot ze ons allemaal vermoord hebben." Ze slikt en wendt haar blik af. Bram schudt zijn hoofd. "Dat kunnen ze niet doen, dat weet jij ook." Fenna kijkt weer op. "Ze hebben een peuter ontvoerd, volgen twee jongen meisjes en hebben mij zojuist een bomgordel omgedaan. Wat denk je zelf, Bram?" Haar antwoord komt er feller uit dan ze bedoelde, maar ze heeft wel haar doel bereikt. Haar vrienden zijn stil. Ze slikt, en haalt diep adem. "Laat me gaan, oké? Lies, jij moet aan Thomas denken. Bram, jij hebt je schoonzusje en nichtje, zij hebben al zo veel verloren. En Evert... Je hebt je meiden. Laat mij gaan."

Evert schudt langzaam zijn hoofd. "Nee... Fenna, nee..." Hij pakt haar handen vast. "Er moet een andere oplossing zijn." Ze schudt gelijk haar hoofd. "Als ik dit doe, dan ga ik dood. Als ik dit niet doe, dan gaan we allemaal dood." Ze maakt haar handen los van Evert, en omhelst Liselotte. "Pas goed op jezelf, Lies. En volg je hart, altijd." Fluistert ze in het oor van haar vriendin. Haar ogen beginnen te tranen. Ze besteedt er geen aandacht aan en slaat haar armen om Bram heen. "Doe niks wat ik ook niet zou doen." Inmiddels rollen de tranen over haar wangen. Ze veegt ze weg met de mouw van haar jas en kijkt dan naar Evert. Ze kust hem, lang en teder. Daarna trekt ze hem in een stevige omhelzing. "Evert... Lieverd. Ik hou van je. Maar laat me nu gaan. Ik moet dit doen. En jij moet voor je meiden zorgen." Ze slikt, maar maakt zich toch los. Zonder verder nog iets te zeggen draait ze zich om. Trillend van top tot teen loopt ze richting het busje, weg van haar geliefden.