Opoffering

Hoofdstuk 56

"Bram, wat ben je onrustig." Liselotte zet de film die ze aan het kijken waren op pauze, en richt haar blik op Bram. "Wat is er aan de hand?" Ze had vanmiddag al aan Bram gemerkt dat hij ietwat afwezig was, maar ze dacht dat het met de heftige dag die hij achter de rug had te maken had. Normaal gesproken werkt het dan heel goed om hem mee naar huis te nemen, voor hem te koken en een film te kijken. Dan kan ze hem vaak voelen ontspannen naast haar op de bank. Vandaag lijkt zijn onrust echter alleen maar toe te nemen. Tijdens het eten heeft hij nauwelijks wat gezegd, nu zit hij de hele tijd nerveus met zijn voet op de grond te tikken, en Liselotte vraagt zich af of hij überhaupt weet waar de film over gaat.

Bram haalt zijn schouders op. "Ik weet niet of ik erover mag praten, Lies..." Mompelt hij. Zelf weet hij namelijk precies wat hem zo onrustig maakt. Vanmiddag heeft hij Evert het advies gegeven om met Isabel te praten, maar voorlopig heeft hij nog niks van zijn vriend terug gehoord. Dat is op zich geen heel groot probleem, maar Bram is bang voor wat er gebeurd zou kunnen zijn in het geval Isabel hem heeft afgewezen. Hij vraagt zich af of Evert dat aan zou kunnen na het hele zware jaar wat hij heeft gehad. En Bram weet niet of hij dit met Liselotte kan bespreken, aangezien Evert dit hem in vertrouwen heeft verteld.

Liselotte fronst. "Hoe bedoel je dat je niet weet of je erover mag praten? Van mij mag je alles zeggen, dat weet je..." Bram haalt zijn schouders op. "Het is niet... Evert heeft me vanmiddag wat verteld en ik weet niet of ik het er met jou over mag hebben." Geeft hij uiteindelijk toe. Liselotte houdt haar hoofd iets schuin. "Is het iets waar ik me zorgen over moet maken?" Vraagt ze zacht. Bram schudt gelijk zijn hoofd, maar Liselotte is duidelijk niet overtuigd. "Jij maakt je duidelijk wel zorgen, lieverd. Waarom vertel je het niet gewoon?" Bram richt zijn blik op het plafond. "Het ligt een beetje ingewikkeld, Lies... Ik wil het je wel vertellen, maar ik weet niet of het kan."

Even is het stil. Dan kijkt Liselotte naar Bram. "Gaat het over Isabel?" Vraagt ze hem. Bram heeft net te lang nodig om te bedenken wat hij moet antwoorden, en daardoor heeft Liselotte gelijk door dat ze in de goede richting zit. "Isabel is oké toch? Ze heeft dat schot overleefd...?" Even is Liselotte bang dat de arts toch overleden is. Ze begint al rampscenario's met Evert in de hoofdrol te bedenken, als Bram zijn hoofd schudt. "Ze heeft het overleefd, het gaat naar omstandigheden redelijk goed met haar." Stelt hij Liselotte gerust. Ze knikt, en kijkt hem dan vragend aan. "Maar wat is er dan?"

Eventjes twijfelt Bram nog, dan kijkt hij in Liselottes groene ogen en weet hij dat hij alles met haar kan bespreken zonder zich zorgen te maken. "Evert heeft Isabel gekust," vertelt hij zacht, "en toen is hij weggelopen. Hij was er behoorlijk gestrest over..." Liselotte knikt. "Wat heb je tegen hem gezegd?" Vraagt ze, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder legt. Bram drukt een snelle kus in haar haren. "Ik heb gezegd dat ik denk dat hij van haar houdt... En dat hij met haar moet gaan praten." Hij legt zijn arm om Liselottes schouders en aait over haar rug. Ze knikt lichtjes. "Ik denk dat je gelijk hebt." Mompelt ze. "Maar waarom ben je daar nu zo onrustig over?" Ze richt haar hoofd iets op zodat ze hem aan kan kijken. Hij haalt zijn hand door zijn haren. "Ik heb nog niks van hem gehoord. Ik ben een beetje bang dat ze hem heeft afgewezen en dat hij iets stoms gaat doen."

Liselotte denkt even na. Dan schudt ze langzaam haar hoofd. "Ik denk het niet," mompelt ze dan, "ik denk niet dat zij hem heeft afgewezen." Bram fronst en kijkt haar vragend aan. Ze glimlacht zwakjes. "Volgens mij is zij ook heel erg gek op hem, kijk naar wat ze allemaal heeft gedaan voor hem de afgelopen maanden. Dat doet een arts niet zomaar voor een patiënt." Bram is het eens met wat ze zegt, en hij merkt dat hij rustiger wordt door dat idee. Hij kust Liselotte zacht. "Dankjewel, Lies." Ze grijnst. "Volgende keer gewoon gelijk met me praten, hè?" Vraagt ze hem plagerig. Hij glimlacht en knikt. "Goed plan." Mompelt hij. Hij trekt haar wat dichter tegen hem aan en kust haar opnieuw. Na een paar seconden maakt ze zich los. "Zullen we de film afkijken?" Vraagt ze. Hij haalt zijn schouders op. "Wat jij wil." Ze glimlacht, legt haar hoofd op zijn schouder en start de film weer.