Opoffering

Hoofdstuk 58

"Ja ... Ja ... Ik zie je vanavond." Evert hangt de telefoon op, en draait dan terug naar Bram en Liselotte, die hem aandachtig bestudeerden terwijl hij aan het bellen was. Het is vrijdagochtend, ze zijn gewoon aan het werk, maar omdat ze toch geen hele grote zaak hebben vond Evert dat hij best op kon nemen toen Isabel belde. Ze zijn inmiddels een paar weken samen, en hij houdt met de dag meer van haar. Ze hebben het nog niet tegen elkaar durven zeggen, maar het gevoel groeit zeker. Vanavond ziet hij haar weer, en alleen bij het idee begint het al te kriebelen. Ze zien elkaar zo veel mogelijk, maar omdat hij ook zijn dochters af en toe heeft, en zij vaak late diensten heeft, is dat minder vaak dan ze zouden willen. Maar voorlopig is het genoeg, en genieten ze van elkaar.

"Aarde aan Evert?" Bram zwaait met zijn hand door de lucht. "Waar zit jij toch met je gedachten man?" Liselotte lacht zachtjes. "Duidelijk toch? Bij Isabel." Beantwoordt ze de vraag van haar vriend. Evert kan een glimlach niet onderdrukken. Liselotte heeft gelijk. Bram trekt een sprintje richting de deur van het lab, gooit hem met een klap dicht en loopt dan terug naar zijn vrienden. "Dus... Vertel, je hebt het veel te weinig over haar, man." Hij gaat op een kruk naast Liselotte zitten. Beiden kijken ze Evert vragend aan.

Evert haalt zijn schouders op. "Wat valt er te zeggen?" Hij houdt er niet zo van om over zijn gevoelens te praten, en deze situatie maakt hem wat ongemakkelijk. Liselotte is net zo nieuwsgierig als Bram. "Alles... Hoe gaat het tussen jullie? Hoe veel dates hebben jullie al gehad? Ben je gelukkig?" Vuurt ze een aantal vragen op hem af. Evert haalt zijn schouders op. "Het gaat goed... Ik ben blij met haar, ik kan niet voor haar spreken, maar volgens mij gaat het echt goed." Hij glimlacht wat onzeker. "Dates... ik weet het niet, telt op de bank netflixen ook? Dan al best wel wat. Anders niet zo veel..." Bram en Liselotte knikken, ze snappen het helemaal. Na lange dagen is de behoefte om ook nog wat te gaan doen vaak helemaal niet aanwezig. Evert denkt ondertussen na over Liselottes laatste vraag. "Ben ik gelukkig?" Herhaalt hij hardop. "Ik weet het niet... Ik ben zo blij met haar, ze is zo leuk en lief... Maar ik mis Fenna nog elke dag." Even trekt er een schaduw over zijn gezicht. "Maar Isabel is goed. Het gaat goed." Probeert hij de sfeer weer te herstellen.

Ineens vormt er een grijns op Brams gezicht. "En... is ze al blijven slapen?" Liselotte rolt met haar ogen en geeft een stomp tegen zijn schouder, Evert wordt ondertussen zo rood dat hij niet eens hoeft te antwoorden. Bram barst in lachen uit. "Gefeliciteerd, man!" Roept hij. Evert kan er ook wel een beetje om lachen. "Ik vraag toch ook niet hoe jullie..." Hij schudt zijn hoofd. Bram werpt een blik op Liselotte, die ook een beetje begint te blozen door Everts insinuatie. "Genoeg, hierover." Besluit ze, met rode wangen. "Ik ben blij dat je blij bent, Evert. Je verdient het." Evert glimlacht naar Liselotte. Haar woorden betekenen veel voor hem, zeker omdat hij er nog wel eens aan twijfelt of hij er goed aan doet om een nieuwe relatie te beginnen, na Fenna. Hij houdt van Isabel, daar ligt het niet aan, maar wat hij had met Fenna was iets anders, zij was uniek.

"Hé, Evert," Bram merkt dat Evert weer af begint te dwalen. "Heb je al plannen voor Oud & Nieuw?" Evert schudt aarzelend zijn hoofd. Zijn plan was om vroeg te gaan slapen en alle drukte te negeren, maar dat vertelt hij liever niet hardop. Bram en Liselotte kijken elkaar aan. "Je kan bij ons komen," stelt Liselotte voor, "dan vieren we het samen." Bram knikt hevig. "Beetje zuipen, beetje met vuurwerk spelen. Mooi toch?" Evert lacht om het enthousiasme van zijn vriend. "Bedankt voor de uitnodiging," begint hij, "maar... ik weet het niet. Misschien wil ik wel iets met Isabel doen, dat wilde ik vanavond met haar bespreken." Even is Bram stil, maar lang is de jonge rechercheur niet uit het veld geslagen. "Je kan haar meenemen. Ik wil de vrouw die jou weer laat lachen wel eens wat beter leren kennen." Liselotte stompt hem tegen zijn arm. "Subtiel dit, Bram." Sist ze in zijn oor. Hij haalt verontschuldigend zijn schouders op, maar Evert vond zijn opmerking niet eens zo erg. "Het is eigenlijk wel een goed idee." Geeft hij toe. Hij en Isabel hebben tot nu toe vooral in hun eigen wereldjes geleefd, en ze hebben elkaar nog niet aan vrienden en familie voorgesteld. Misschien is het wel goed om daarmee te beginnen. "Ik zal het met haar overleggen, laat het nog wel weten." Besluit hij.