Opoffering

Hoofdstuk 45

"Bram Amezian." Isabel Wolters loopt de wachtkamer binnen. Ze schrikt even als ze Evert ziet zitten, de vorige keer dat hij hier was, is nog geen maand geleden. Haar schrik maakt plaats voor opluchting als ze ziet dat hij dit keer met Bram mee is, en niet andersom. Ze knikt Bram toe. Zijn hand schudden leek haar beter van niet, aangezien zijn ene pols waarschijnlijk gebroken is, en hij zijn andere hand gebruikt om zijn gewonde arm te ondersteunen. Ze gebaart dat hij mee mag lopen, terwijl ze Evert kort aankijkt. Hij is bleek en ziet er niet echt goed uit, maar ze vindt het al vooruitgang dat ze hem dit keer niet hoeft te behandelen.

Terwijl ze naar een kamertje lopen, komt Nina de Graaf ze tegemoet lopen. "Isabel, kan je straks even meekijken? Ik heb een traumapatiënt en ik wil een second opinion voor ik een behandelplan opstel. Ze is stabiel, dus heeft geen haast." Isabel neemt de informatie in zich op en knikt. "Nina, heb je een patiënt nu?" Vraagt ze. De blondine schudt langzaam haar hoofd. "Hoezo?" Vraagt ze zich af. Isabel bijt op haar lip en aarzelt even. "Zou jij naar de pols van meneer Amezian kunnen kijken?" Vraagt ze dan. Nina knikt, zonder te vragen waar het over gaat. Isabel glimlacht kort naar haar collega, en kijkt dan naar Evert. "Kan jij even met mij meelopen?" Vraagt ze hem dan. Evert kijkt naar Bram, die een grijns niet kan onderdrukken. "Ik red me wel joh." Vindt hij.

Als Evert naast Isabel loopt, op zoek naar een rustige plek, kijkt hij even naar haar. "Patiënten ruilen... Doen jullie dat vaak hier in het ziekenhuis?" Hij weet niet precies wat hij ervan zou vinden als dat zo was. Isabel glimlacht lichtjes, en draait haar hoofd zodat ze Evert aan kan kijken. "Over het algemeen niet," stelt ze hem gerust, "Nina is een speciaal geval. Ze is mijn beste vriendin. Daarom helpen we elkaar waar het kan, ook al is het soms niet helemaal de bedoeling." Ze kijkt naar Evert, die knikt en het nu wel lijkt te begrijpen.

Een paar minuten later zitten Evert en Isabel samen in een klein kamertje. Het is even stil voor Isabel de juiste vraag geformuleerd heeft in haar hoofd. "Hoe gaat het nu met je? In vergelijking met een paar weken geleden..." Ze kijkt hem aan, met een vriendelijke, zachte blik in haar bruine ogen. Hij haalt diep adem. Hij had de vraag verwacht, toen ze hem vroeg om met haar mee te lopen, maar dat betekent niet dat hij ook al een antwoord heeft bedacht. Het zou het makkelijkst zijn om te zeggen dat het prima met hem gaan, maar dat gaat ze niet geloven. "Het is beter dan een paar weken geleden," geeft hij dan eerlijk toe, "maar het voelt nog steeds alsof er een gapend gat in mijn leven zit... Het voelt nog steeds leeg."

Isabel knikt langzaam. Ze ziet het verdriet in zijn blauwe ogen, en ze kan zijn pijn voelen. Ze vouwt haar benen over elkaar en bijt even op haar lip. "Die leegte... Dat zal beter worden, Evert. Dat beloof ik je. Het zal tijd kosten, maar het wordt beter." Fluistert ze dan. Hij kijkt haar aan. Ze lijkt zijn verdriet te begrijpen, beter dan hij voor mogelijk had gehouden. "Hoe lang gaat het nog duren dan?" Zijn vraag klinkt bijna smekend, door de brok in zijn keel. Isabel richt haar blik op het plafond en knippert een paar keer met haar ogen. "Dat weet ik niet... Dat verschilt per persoon. Maar het wordt beter, en er zal een dag komen dat je weer kan lachen, zonder je gelijk schuldig te voelen dat jij nog leeft en zij niet." Ze dwingt zichzelf om bemoedigend naar hem te glimlachen. Hij gelooft haar, juist omdat hij aan haar kan zien dat ze dit verdriet kent.

"Geen gekke dingen meer doen hè?" De zware spanning in het kamertje werd Isabel iets te zwaar en ze probeert het te verlichten met een glimlach. Evert kijkt naar haar. "Ik zal mijn best doen." Hij meent de belofte dit keer ook. Ze knikt naar hem. "En... Je hebt m'n nummer, als er iets is kan je altijd bellen, ik meen het." Enigszins in verlegenheid gebracht door haar eigen opmerking staat ze op. "Zullen we maar terug naar Bram, dan?" Stelt ze voor. Evert knikt, en samen lopen ze terug door de lange gang. Bram zit op het bed. Evert gaat naast Bram zitten. "En?" Bram haalt zijn schouders op. "Gebroken, dat sowieso. Foto's laten maken om te kijken of het goed staat, krijgen de resultaten zo." Evert knikt. "Heb je Liselotte al gebeld?" Vraagt hij. Als Bram zijn hoofd schudt, staat Evert op. "Zal ik het doen?" Stelt hij voor. Bram knikt dankbaar.