Opoffering

Hoofdstuk 34

De volgende dag is Evert alweer terug op het bureau, maar het duurt ruim een week voor hij zich weer een beetje oké voelt. Het mes heeft weliswaar geen organen geraakt, maar zijn spieren en huid op die plek zijn toch flink beschadigd. Naast fysiek heeft hij het ook mentaal zwaar. De droom die hij had begint steeds meer te vervliegen, maar Bram en Liselotte als koppel geven hem nog steeds het gevoel dat hij helemaal alleen achterblijft, en daarnaast blijven de bezorgde woorden van Isabel nog door zijn hoofd spelen. Ze had een punt, dat weet hij ook wel. Maar de enige persoon die hij vertrouwde met zijn emoties en angsten is dood. Er met iemand anders over praten is voor hem geen optie, al heeft hij soms het idee dat hij zo veel voelt dat hij uiteen gaat klappen.

Een paar meter verderop zit Bram naar het scherm van zijn laptop te staren. Ook hij is diep in gedachten verzonken. Liselotte en hij waren toch wel enigszins verrast door Everts niet-enthousiaste reactie op hun relatie. Toen ze het die avond met elkaar besproken, had Liselotte geopperd dat het kwam doordat Evert nog te veel met Fenna in zijn hoofd zit, niet omdat hij hun relatie afkeurt. Bram is het er wel mee eens, maar toch voelt het niet goed voor hem. Hij heeft Evert ook altijd gesteund in zijn relatie met Fenna, ook tijdens alle ruzies en momenten dat de relatie klaar leek.

Milou zit aan haar eigen bureau, tussen de twee mannen in. Ook zij kan zich niet concentreren op haar werk. Ze voelt de spanning die er in de ruimte hangt. De spanning heeft er zo lang zij hier is gehangen, maar nu voelt het tastbaarder dan anders. In haar hoofd zoekt ze wanhopig naar iets om te zeggen, iets om de situatie beter te maken, maar ze kent de mannen niet goed genoeg. Ze weet niet wat ze kan doen om het beter te maken, ze weet niet eens waar het over gaat. Na Everts meest recente bezoekje aan de eerste hulp had ze wel lang met Bram gepraat, hij had haar verteld dat er een halfjaar geleden iemand is overleden die voor het hele team veel betekenden. Meer weet Milou ook niet. Ze wil helpen, ze wil zo graag iets doen, maar ze heeft geen idee wat.

Onbewust raakt Evert met zijn vingers de rand van het fotolijstje op zijn bureau aan. In het lijstje zit een foto van Fenna. Een foto waarop ze lachte, haar ogen schenen, en haar blonde haren los rond haar gezicht vielen. Evert houdt van de foto, omdat het de zachte, vrolijke kant van Fenna weergeeft, de kant waar hij zo van hield. Milou ziet de aanraking, en ze ziet een blik in zijn ogen die ze niet kent. De foto heeft ze wel eens gezien, ze had er niet zo veel van gevonden, ze vermoedde dat het zijn vrouw was. Nu vraagt ze zich af of deze vrouw misschien de reden is dat de sfeer op dit bureau zo gespannen is. Ze kijkt naar Evert en slikt. "Wie is dat?" Vraagt ze dan zacht.

Evert kijkt op naar Milou. Dan kijkt hij naar de foto. "Fenna Kremer." Antwoordt hij dan rustig. Milou knikt langzaam. "Is ze...?" Met haar zachte bruine ogen kijkt ze naar Evert. Hij slikt en wendt zijn blik af. "Fenna is dood," vertelt hij dan langzaam, "ze heeft haar leven gegeven zodat dit team, en onze families veilig waren." De tranen branden achter zijn ogen. Hij had haar nooit moeten laten gaan. Milou kijkt hem aan. "Je hield van haar." Concludeert ze zachtjes. Evert knikt, en veegt met zijn mouw over zijn vochtige ogen. "Fenna was... Ze was uniek. Ze kon het bloed onder mijn nagels vandaan halen, maar ik heb ook nog nooit zo van iemand gehouden."

"Ben ik haar vervanger?" Vraagt Milou. Evert knikt. Ze kijkt hem aan. Voor haar vallen alle puzzelstukjes nu op de juiste plaats. Ze snapt waarom Evert zo afstandelijk op haar komst reageerde, ze snapt waarom dit team zo hecht is, ze snapt waarom er altijd spanning op het bureau hangt, ze snapt waarom Evert zich zo roekeloos gedraagt. Ze haalt haar hand door haar haren. "Heftig. Gecondoleerd." Fluistert ze, meer zinnigs kan ze niet bedenken. Evert kijkt haar aan. "Dankjewel." Mompelt hij. Milou kijkt naar hem, ze kan zijn verdriet voelen, het doet zelfs haar pijn, zo intens is het. "Als je wil praten... Als er iets is wat ik kan doen..." Ze kijkt hem aan. Hij schudt zijn hoofd, en ineens lijkt het norse, afgesloten gedeelte van zijn persoonlijkheid weer de overhand te nemen. "Niet nodig. Ik red me wel."  Milou knikt, ietwat onthutst. Everts humeur slaat zo opeens om dat ze niet snapt wat er gebeurd is. Uiteindelijk besluit ze het te laten rusten, het is niet haar rouwproces, maar het zijne.

------------

Ik vind het heel leuk om wat dingen uit te proberen, en schrijven vanuit een persoon die niet een van onze 'normale' hoofdpersonen is had ik nog nooit echt geprobeerd. Dus bij deze ;)