Opoffering

Hoofdstuk 47

"Papa, waarom gaan we nu al naar mama? We mogen toch altijd tot zondagavond bij jou blijven?" Nynke kijkt haar vader onderzoekend aan. Evert gaat naast haar op de bank zitten en kijkt naar haar. "Omdat... Ik morgen iets moet doen, en dan kan het niet dat jullie hier zijn." Vertelt hij haar zacht. Ze fronst. "Wat moet je dan doen? Moet je weer undercover?" Evert glimlacht zwakjes naar haar. Toen hij naar Duitsland ging hadden zijn kinderen nog niet echt een idee van wat hij ging doen, tegenwoordig snappen ze al veel meer. Maar dit ligt anders. Morgen ligt anders, dat kan hij ze niet echt uitleggen. "Nee, Nyn, ik hoef niet undercover," stelt hij zijn oudste dochter gerust.

Nynke is even tevreden met het antwoord, maar dan beseft ze dat Evert haar nog steeds niet heeft verteld waarom ze een dag eerder naar hun moeder moeten. "Pap? Wat moet je morgen dan doen?" Vraagt ze nog een keer. Evert bijt op zijn lip en kijkt naar zijn dochter. "Ik moet iets moeilijks doen, lieverd. Maar maak je er geen zorgen over, oké?" Ze kijkt hem met samengetrokken wenkbrauwen aan, maar als ze ziet dat dit het enige antwoord is wat ze gaat krijgen, knikt ze. "Knuffel?" Vraagt ze dan. Evert glimlacht, en knikt. Hij slaat zijn armen om haar heen en trekt haar tegen hem aan.

Als Evert zijn dochters bij hun moeder heeft gebracht, rijdt hij door naar Liselottes huis. Nadat hij de auto heeft geparkeerd, belt hij aan. Bram opent de deur, en begroet Evert met een omhelzing. Zwijgend volgt Evert hem naar de woonkamer, waar hij door Liselotte in een omhelzing wordt getrokken. "Hoe gaat het?" Vraagt ze zacht. Hij haalt zijn schouders op. "Gaat wel. Lastig om de meisjes weg te brengen, ze snapten het niet zo goed... Maar ik kan niet... Ik kan het ze niet uitleggen en ik kan ze er morgen ook echt even niet bij hebben..." Hij zucht. Liselotte knikt begrijpend. Ze wrijft even over zijn arm en gebaart dan naar de bank. "Ga zitten." Glimlacht ze.

Met Thomas in één arm en een glas wijn in zijn andere hand, gaat Bram naast Evert zitten. Liselotte komt ook aanlopen, met twee glazen wijn. Eentje overhandigt ze aan Evert, eentje houdt ze zelf. Zij gaat ook zitten, en kijkt de mannen aan. Ze heft haar glas. "Op Fenna." Zegt ze zacht. "Op Fenna." Herhalen Bram en Evert. Even is het stil. Morgen is het al een jaar geleden dat Fenna overleed. Het voelt nog zo kort geleden, de pijn is nog zo rauw, maar er is al bijna een jaar voorbij. Een jaar zonder Fenna, het is bijna niet te geloven, maar het is echt zo.

Die avond eten Bram, Liselotte en Evert samen. Morgen wil Evert alleen zijn, had hij eerder al aangegeven, en op deze manier kunnen ze het verdriet toch nog een beetje met elkaar delen. Het begin van de avond is ietwat ongemakkelijk. Een gespreksonderwerp is moeilijk te vinden, omdat ze eerst zo veel mogelijk proberen Fenna te vermijden, maar het verdriet wel als een zware deken over hen heen hangt. Na een tijdje maakt Bram per ongeluk een opmerking over Fenna. Even is het stil, dan knikt Evert langzaam. "Laten we het over haar hebben, alsjeblieft." Mompelt hij.

Vanaf dat moment praat het trio alleen maar over Fenna. Over de verpletterende indruk die ze had gemaakt tijdens de eerste kennismaking met het team. En vanzelfsprekend ook over haar eigenwijze maar effectieve aanpak en haar roekeloosheid. Maar ook over hoe liefdevol ze kon zijn en over hoe veel ze voor anderen over had. Over late avonden op het bureau waarin ze nog steeds alles kon geven, en andere avonden waarin ze bijna slapend in haar stoel hing. Over haar onverwachte zachtheid met kinderen en over haar relatie met Evert. Liselotte en Bram houden hem heel even in de gaten als ze daarover beginnen, maar er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij vertelt met zachte stem over lange diensten waarna ze samen in bed stortten en gelijk in slaap vielen, over vreselijk mislukte pogingen tot koken, over hoe ze al haar spullen altijd rond liet slingeren in huis, en over hoe ze tegen hem aan op de bank kon hangen als ze moe was en hij voetbal keek. Liselotte en Bram luisteren naar hem, en ook zij kunnen niet anders dan glimlachen. Hij vertelt over Fenna met zo veel liefde, zo veel zachtheid en vrolijkheid. De uitdrukking op zijn gezicht is zo anders dan de norse, verdrietige uitdrukking van de afgelopen maanden. Fenna deed al iets bijzonders met hem toen ze nog leefde, en dat effect lijkt nog steeds niet uitgewerkt te zijn.