Opoffering

Hoofdstuk 15

In de eerste dagen is het team vooral ontzettend in de war. Ze willen niet geloven dat Fenna dood is, ze kunnen het ook niet geloven. Maar het bloed in het busje was van Fenna, en ze hebben alle drie gezien hoe veel het was. Het lastigste is dat ze niks zeker weten. Hoe verschrikkelijk het ook zou zijn, het vinden van Fenna's lichaam zou wel duidelijkheid geven. Nu weten ze vrijwel zeker dat Fenna dood is, maar er blijft een klein beetje twijfel. Ze proberen te zoeken naar sporen, ze proberen uit te vinden wat er gebeurd is nadat het busje bij de speeltuin is gestopt, maar tevergeefs. Daarnaast houden ze in die eerste dagen ook de ziekenhuizen in de gaten. Als Fenna nog leeft, heeft ze - na die enorme hoeveelheid bloedverlies - medische hulp nodig om een kans te maken om dit te overleven.

Twee maanden later hebben Evert, Bram en Liselotte nog steeds geen enkel spoor, en daarnaast nog geen enkel teken van leven van Fenna. Langzaam beginnen ze ook het laatste beetje hoop te verliezen. De blondine die ze allemaal zo liefhadden is er niet meer. Met dat besef, en met het verdwijnen van de hoop, ontstaat er ruimte voor verdriet. Ze spreken het niet graag zo direct uit, maar Fenna is dood, ze weten het allemaal. Er ontstaat een rouwproces, dat ze met zijn drieën delen. Het is lastig. Iemand verliezen doet al zo vreselijk veel pijn, maar Evert, Bram en Liselotte kunnen het niet goed afsluiten. Er is geen honderd procent zekerheid, en er is geen begrafenis. Ze moeten het een plekje geven dat Fenna er niet meer is, maar het is zo moeilijk en het doet zo veel pijn.

Evert heeft het er van de drie het meest moeilijk mee. Fenna betekende alles voor hem. Ze was zijn werkpartner, zijn maatje, zijn beste vriendin en de liefde van zijn leven. Alsof het niet lastig genoeg was om met zijn eigen emoties om te gaan, heeft hij ook zijn dochters nog om rekening mee te houden. Ook Nynke en Brecht hielden van Fenna, en hebben het er zwaar mee dat de blondine er niet meer is. Evert voelt de pijn in zijn hart alleen maar erger worden als hij het verdriet van zijn kinderen ziet. Het enige wat hem nog een beetje kan helpen is werk. Hij stort zich volledig in ingewikkelde zaken en als de meisjes bij hun moeder zijn werkt hij vaak nachtenlang door.

Bram en Liselotte vinden vooral steun in elkaar. Ze proberen ook Evert te steunen, om het met z'n drieën te doen, maar hij trekt liever zijn eigen plan. Bram en Liselotte zijn vaak samen. Beiden voelen ze dat ze, als ze alleen zijn, ook alleen zijn met hun verdriet en dat willen ze niet. Na het werk eten ze vaak samen, en ze brengen ook hun avonden steeds vaker met elkaar door. Ze praten veel, en leren langzaam maar zeker met hun gevoelens om te gaan. Ze zijn normaal gesproken ontzettend gesloten, maar de gedeelde pijn zorgt ervoor dat ze erover kunnen praten.

Ook op het bureau verloopt eigenlijk niks meer vloeiend. Omdat Fenna dood is, missen ze een rechercheur in hun toch al kleine team. Dat is echter bijzaak, het is voor de rechercheurs een klein beetje vervelend, meer niet. Het lastigste is dat ze Fenna missen. Op elk punt van elke dag missen ze Fenna. Als ze koffie zetten, weten ze allemaal dat het haar apparaat is. Als ze aan het brainstormen zijn, missen ze haar – soms idiote – ideeën. Als ze aan het werk zijn, zien ze continu haar lege bureau. Als ze op pad zijn, missen ze haar doortastendheid. Ze is er niet, en dat voelen ze de hele tijd.

Op de raarste momenten worden de rechercheurs overvallen door gemis. Bram moet aan Fenna denken als hij iets over de zee ziet of hoort. Zonder haar was hij dood geweest, verdronken, een paar jaar geleden, op Vlieland. En nu is zij dood, het is te bizar om te beseffen. Bij Liselotte komt de pijn vaak binnen als ze Thomas in zijn bedje legt. Op het moment dat ze het bedje kocht, was ze hoogzwanger. Fenna heeft het voor haar in elkaar gezet, luid vloekend op de momenten dat het misging. Toen was het hilarisch, nu doet de herinnering pijn. Maar vooral Evert heeft last van overvallen van pijn. Hij en Fenna woonden al ruim anderhalf jaar samen, en ze deelden letterlijk alles. Net zoals op het bureau, wordt hij ook thuis vaak aan haar afwezigheid herinnerd. Haar tandenborstel in de badkamer, haar kleren in de kast, maar ook kleine dingen als een boodschappenlijstje ergens onderin een la, in haar handschrift, of de pot abrikozenjam achterin de koelkast, die alleen zij at. Soms wordt Evert 's nachts wakker, en in zijn half-slaperige staat steekt hij zijn arm uit, in de verwachting Fenna's warme lijf naast hem te voelen. De realisatie dat ze niet naast hem ligt, en dat ook nooit meer zal doen zorgt er altijd voor dat hij niet meer kan slapen.