Opoffering

Hoofdstuk 59

Met een glimlach op zijn gezicht opent Evert die avond de deur van zijn huis. Zijn mond valt open als hij Isabel ziet. Haar jas hangt open en daardoor kan hij het korte, strakke, zwarte jurkje wat ze aanheeft zien. Haar haren zijn los en vallen over haar schouders en langs haar gezicht. Ze heeft hakken aan, behoorlijk hoge, sierlijke hakken. Evert legt zijn hand op haar heup en trekt haar naar hem toe. "Wat zie je er prachtig uit," fluistert hij tegen haar voor hij haar zacht kust. Ze kust hem terug, maar verbreekt de kus al snel. Ze slaat haar armen om zijn nek en begraaft haar gezicht in zijn schouder. Hij legt een arm om haar middel en trekt haar een stukje mee naar binnen. Nadat hij de deur gesloten heeft, slaat hij ook zijn andere arm om haar heen.

Minutenlang staat het koppel dicht tegen elkaar aan. Uiteindelijk verbreekt Evert de stilte. "Ben je oké, Isabel?" Vraagt hij haar. Zonder hem los te laten haalt ze eerst haar schouders op en schudt ze daarna haar hoofd. Evert wrijft over haar rug. "Kom, even zitten." Fluistert hij. Hij laat een arm los, en neemt haar dan mee de woonkamer in. Hij wacht tot ze op de bank gaat zitten, en neemt dan plaats naast haar. Ze heeft haar hoofd gebogen en leunt met haar ellebogen op haar knieën. Evert legt zijn hand op haar rug, en kijkt haar bezorgd aan. "Wat is er, Ies?" Vraagt hij zacht.

Isabel haalt een paar keer diep adem, en richt zich dan op. Ze haalt haar hand door haar haren en dwingt zichzelf om te glimlachen. "Niks... Het is goed. Laten we gaan." Ze wil opstaan, maar Evert houdt haar tegen door zijn hand op haar schouder te leggen en haar weer naar beneden te trekken. "Nee." Protesteert hij. Voor hij verder kan praten, onderbreekt ze hem. "We hebben gereserveerd, kom op. Anders komen we te laat." Evert houdt haar schouder nog steeds vast. "Maakt niet uit, Isabel... Het maakt mij meer uit dat je niet wil praten over iets wat je duidelijk dwarszit." Hij probeert haar aan te kijken, maar ze heeft haar blik strak op haar schoenen gericht. "Ik-ik," begint ze uiteindelijk, "ik heb een kutdag gehad... En ik ben zo moe... Maar ik wil het niet weer verpesten... Laten we gewoon gaan." Ze haalt trillerig adem en voelt de tranen achter haar ogen branden.

Evert ziet zijn vriendin met zichzelf vechten. Hij schuift dichter naar haar toe en legt zijn arm om haar schouders. "Je verpest niks, lieverd..." Fluistert hij in haar oor. Ze schudt haar hoofd. "Dit gebeurt áltijd... Hoe vaak hebben we nou al plannen gehad, en was ik moe of moest ik overwerken of-of..." Ze richt haar hoofd op en kijkt Evert aan. Hij legt zijn hand tegen haar gezicht. "Ies... Alle tijd met jou is goed. Netflix en pizza is ook goed, zo lang ik maar even met jou kan zijn." Hij kijkt in haar betraande bruine ogen. Ze knikt zwakjes, en zucht dan diep. Ze zag er zo tegenop om nog weg te moeten, maar ze wilde Evert ook niet teleurstellen. Ze moet er nog steeds aan wennen hoe lief en zorgzaam hij is.

Zachtjes wrijft Evert de tranen van Isabels wangen. "Goed zo?" Vraagt hij. Ze knikt, en glimlacht zwakjes naar hem. Hij geeft haar een snelle kus. "Wil je vertellen over je dag?" Vraagt hij. Ze haalt haar schouders op. "Die man... die traumapatiënt van een paar dagen geleden is overleden." Ze haalt haar hand door haar haren. Het hoort bij haar werk, maar af en toe raakt het haar ontzettend als ze patiënten verliest. Evert bijt op zijn lip en wrijft zacht over haar rug. "Kom hier..." Hij trekt Isabel in zijn armen en houdt haar een tijdje stevig vast.

Uren later zitten Isabel en Evert nog steeds samen op de bank. Ze hebben inmiddels pizza gegeten en ze zitten aan het einde van de derde film van de avond. Isabel ligt tegen Everts schouder aan en hij aait afwezig door haar haren. Als de film na een paar minuten klaar is, komt Isabel langzaam overeind. "Ik ga maar eens... Denk ik." Ze glimlacht vermoeid naar Evert. Hij kijkt naar haar, zijn slaperige, mooie vriendin. "Je kan ook hier blijven." Stelt hij voor. Ze knikt. "Maar wel echt slapen." Glimlacht ze. Hij geeft een snelle kus op haar wang. "Tuurlijk. Morgen weer vroeg hè?" Plagend steekt hij zijn tong uit. Ineens kan hij zich het gesprek met Bram en Liselotte herinneren. "Hé, liefje, heb je al plannen voor Oud & Nieuw?" Vragend kijkt hij haar aan. Ze haalt haar schouders op. "Ik heb geen dienst... Maar ook geen plannen." Ze kijkt hem aan. "Want?" Hij glimlacht. "We zijn uitgenodigd door Bram en Liselotte... Wat denk je?" Ze knikt nadenkend. "Is goed." Glimlacht ze dan.