Opoffering

Hoofdstuk 54

Enigszins overdonderd blijft Evert achter. Er is nog geen kwartier verstreken sinds Isabel van hem weg stapte, maar het voelt alsof het eindeloos heeft geduurd. Hij voelt een hand op zijn schouder en draait zich om. Milou staat voor hem en kijkt hem bezorgd aan. "Ben je oké?" Hij knikt automatisch. Ze fronst even, maar laat hem met rust als ze ziet dat Bram aan komt lopen. De jongere rechercheur werpt een blik op zijn bebloede collega. "Jezus, man..." Zucht hij. "Ze is naar de OK? Hoe zag het eruit?" Evert schudt zijn hoofd. "Ik weet het niet... Zo veel bloed..." Hij kijkt nu ook naar zijn eigen handen, die onder Isabels bloed zitten.

Bram kijkt naar Evert, die behoorlijk in shock lijkt te zijn. "Wij gaan terug naar het bureau met die malloot, wat doe jij?" Met grote blauwe ogen kijkt Evert naar zijn collega. "Ik-ik... Kan ik hier blijven?" Vraagt hij. Het is niet professioneel, eigenlijk zou hij mee terug naar het bureau moeten gaan, maar hij trekt het echt even niet. Bram lijkt het gelukkig te begrijpen. "Tuurlijk. Blijf maar, komt goed. Milou en ik kunnen hem ook prima samen verhoren." Evert knikt dankbaar naar Bram. "Sorry... Ik-ik... Ze is belangrijk voor me... Ik moet weten hoe het met haar gaat." Probeert hij nog uit te leggen. Bram schudt zijn hoofd. Evert is hem geen uitleg verschuldigd. "Laat maar weten als ik iets voor je kan doen," glimlacht Bram, "dan gaan wij nu. Hou vol, oké? Ze is in goede handen." Evert glimlacht heel zwakjes naar Bram, en kijkt hem dan na als hij wegloopt.

Evert gaat in de wachtkamer zitten als zijn collega's zijn vertrokken. Hij wacht ongeduldig en nerveus op de beloofde update van Nina. Na een halfuur komt ze naar hem toe. Ze haalt diep adem. "Ze heeft veel bloed verloren, en haar lever is geraakt. Nu we een beeld hebben kunnen we gaan beginnen met behandelen." Vertelt ze kort. Evert knikt, kijkt haar nog even aan en fronst dan. "Moet jij daar niet binnen zijn?" Vraagt hij zich dan af. Nina haalt haar schouders op. "Omdat Isabel en ik zo goed bevriend zijn mag ik de operatie niet doen... Te persoonlijk betrokken. Ze laten me alleen kijken, en dan kan ik ook af en toe jou op de hoogte houden." Evert knikt, hij snapt het nu. Persoonlijke betrokkenheid kent hij ook. Hij kijkt Nina nog even aan. "Hoe ziet het eruit? Gaat ze het redden?" Vraagt hij dan. Nina haalt haar schouders opnieuw op. "Moeilijk te zeggen... Ze was nog heel lang bij bewustzijn, dat is in principe goed. Maar ze heeft ontzettend veel bloed verloren. De situatie is op dit moment nog te kritiek om iets te zeggen, sorry." Antwoordt ze met zachte stem. Evert slikt. "Oké, dankjewel." Mompelt hij dan. Nina knikt hem toe, en gaat dan terug naar de operatiekamer.

Vier uur later zit Evert nog steeds in de wachtkamer. Het positieve aan de situatie is dat Isabel nog steeds in leven is, maar het ziet er niet goed uit. Haar lever blijkt lastig te repareren, ze blijft maar bloed verliezen en haar lichaam heeft het zwaar. Als Nina voor de achtste keer de OK uitkomt, dit keer zonder mondkapje en handschoentjes, buigt Evert zijn hoofd. Dit is het einde... het is klaar. Omdat hij zijn hoofd boog, heeft hij niet gezien dat er een glimlach op Nina's gezicht is verschenen. Ze gaat naast hem zitten en legt haar hand op zijn schouder. "Het is klaar, ze heeft het gered." Opgelucht haalt ze adem. Evert kijkt haar ongelovig aan. "Meen je dat?" Nina knikt. "Het zal nog wel even duren voor ze hiervan hersteld is, maar ze gaat het wel redden." Evert haalt zijn handen door zijn haar. "Kan ik haar zien?" Vraagt hij. Nina glimlacht en knikt.

Evert zit twintig minuutjes naast Isabels bed voordat ze langzaam wakker wordt. Ze knippert met haar ogen en kijkt verward de kamer rond. Als haar blik op Evert valt, glimlacht ze zwakjes. Evert heeft haar hand al die tijd vastgehouden en geeft er nu een zacht kneepje in. "Hé... Goed om jou weer wakker te zien." Glimlacht hij. Ze knikt. De situatie komt nog niet echt binnen. Evert kijkt haar aan. "Hoe voel je je? Pijn?" Hij weet maar al te goed hoe het voelt om neergeschoten te worden, en hoe intens de pijn kan zijn. Isabel denkt er even over na, en knikt dan kort. "Maar het gaat wel." Besluit ze. Ze draait haar hoofd naar Evert toe. "Lief dat je bent gebleven." Mompelt ze. Hij laat haar hand los en legt zijn hand tegen haar wang. "Ik ga je toch niet alleen laten, idioot." Fluistert hij. Ze glimlacht en legt haar hand over zijn hand heen. Ze kijken elkaar een tijdje aan. Dan leunt Evert naar haar toe en geeft hij haar een voorzichtige, tedere kus op haar lippen.

—————————

Ja ehh... niet iedereen is hier even blij mee, maar ik kan er ook niks aan doen 🤷🏼‍♀️🙈😝

Enne, beetje laat maar daardoor niet minder gemeend; merry christmas! 🎄😘

x Laura