Opoffering

Hoofdstuk 32

Als de wekker gaat, ontwaakt Evert langzaam uit zijn droom. Even spontaan als de beelden gekomen zijn, verdwijnen ze ook weer. Evert verkrampt. Het is alsof het leven uit hem wordt gezogen, al het geluk wat hij in de droom voelde verdwijnt. Alles wat er overblijft is leegte. Ze was terug, hij hield haar vast. Hij voelde haar ademen, het voelde zo echt. Maar nu is hij weer wakker, en ligt hij in een leeg bed, en is hij weer alleen. Nog nooit heeft hij zo graag terug willen keren in een droom. Hij houdt zijn ogen gesloten, zo lang hij dat doet kan hij haar nog zien. Hij kan haar stem nog horen, haar lippen nog voelen. Hij wil het niet weg laten gaan, hij wil haar niet weer kwijtraken.

Bij Bram en Liselotte verloopt de ochtend een stuk ontspannener dan bij Evert. Ze lagen dicht tegen elkaar aan toen de wekker ging, en daarna waren ze rustig gestart met hun ochtendroutine. Als ze aan het ontbijt zitten, observeert Bram hoe Liselotte met Thomas omgaat. Ze is zo liefdevol met haar zoontje, dat zijn liefde voor haar alleen maar groeit. "Lies," hij kijkt haar aan, "misschien kunnen we Evert vandaag vertellen over ons?" Hij glimlacht zwakjes. Ze denkt even na, en knikt dan. "Het is wel rustig nu, inderdaad. Hij begint gewend te raken aan Milou, en hij heeft geen gekke dingen gedaan de laatste weken." Bram knikt. "En ik hou van je, Liselotte. En ik wil dat iedereen dat weet." Voegt hij er nog aan toe. Zij glimlacht breed naar hem. "Ik hou ook van jou, Bram."

Op het bureau wachten Bram en Liselotte geduldig het juiste moment af. 's Ochtends is het druk en chaotisch, maar tegen de lunch wordt het rustiger. Bram kijkt naar Evert. "Loop je even mee naar Liselottes lab, we moeten wat met je bespreken." Evert knikt. Milou kijkt ook op, maar ze schat de situatie snel in en gaat dan weer aan het werk. Evert volgt Bram naar het lab, waar Liselotte al op hen zit te wachten. Bram gaat naast haar staan, en legt een hand op haar schouder. Evert vouwt zijn armen over elkaar en kijkt zijn vrienden afwachtend aan. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij. Hij heeft eigenlijk helemaal geen zin hierin, wat dit ook is. De droom van vannacht speelt nog steeds door zijn hoofd, en hij probeert met alles wat hij in zich heeft de beelden vast te houden. Er is geen ruimte in zijn hoofd voor iets anders.

Bram geeft een zacht kneepje in Liselottes schouder. Ze legt haar hand over zijn hand. "Wij-eh..." Ze weet niet goed hoe ze het moet zeggen, en kijkt naar Bram voor hulp. Hij vangt haar blik, en begrijpt het. Hij kijkt Evert weer aan. "Lies en ik zijn nogal close geworden de laatste tijd... En de vonk is overgesprongen. En we-we... Ik hou van haar." Liselotte knikt. "En ik hou van hem." Voegt ze er zacht aan toe. Evert kijkt zijn collega's, zijn vrienden, aan. De gedachten tuimelen over elkaar heen in zijn hoofd. "Hoe lang al?" Vraagt hij, met een onleesbare uitdrukking op zijn gezicht. "Een maand of twee." Antwoordt Bram rustig. Evert knikt. Hij voelt ontzettend veel, maar drukt het allemaal even weg. Hij dwingt zichzelf om te glimlachen naar het duo voor hem. "Gefeliciteerd." Hij probeert het overtuigend te laten klinken, maar hij vraagt zich af of het lukt. Bram en Liselotte lijken vooral opgelucht dat ze het verteld hebben, en merken niet echt dat Evert helemaal niet zo enthousiast is als hij zich voor probeert te doen.

Snel daarna excuseert Evert zich. Hij loopt het lab uit, grist zijn jas van zijn bureaustoel en loopt naar buiten. In de koude lucht kan hij goed nadenken. Hij slikt, en voelt de tranen achter zijn ogen branden. Het is niet zo dat hij niet blij is voor Bram en Liselotte, in tegendeel zelfs, maar nu zij samen zijn voelt hij zich heel erg alleen. Hij was ook deel van een duo, maar zijn wederhelft is dood. Hij kan zich hun eerste kus nog herinneren, de onzekerheid die daarna kwam, het moment dat ze er eindelijk voor uit kwamen dat ze van elkaar hielden. Het maakt nu allemaal niet meer uit, want zij is er niet meer. Hij zucht en wrijft over zijn voorhoofd. Fenna had dit geweldig gevonden. Ze had het zo mooi gevonden dat hun vrienden nu liefde hebben gevonden, bij elkaar zelfs. Die gedachte probeert Evert vast te houden, maar eigenlijk steekt het vooral om te bedenken wat Fenna had gevonden, want ze is weg. Na een tijdje hoort hij de deur van het bureau opengaan. Hij draait niet om tot hij een stem achter zich hoort. "Evert? Ga je mee? Vechtpartij in de stad, Bram zei dat wij samen moeten gaan." Evert zucht diep. "Vechtpartij? Moet dat?" Milou loopt richting zijn auto. "Kom!" Roept ze over haar schouder. Met behoorlijke tegenzin volgt hij haar uiteindelijk.

——————-

Ja ehh jullie hadden allemaal al wel door dat het vorige hoofdstuk een droom was hahaha. Ik kan er ook niks aan doen, ik heb geeeeen idee waar Fenna is 🤷🏼‍♀️🤷🏼‍♀️