Opoffering

Hoofdstuk 33

"Inkomend trauma, kom je?!" Isabel springt op, en volgt haar collega naar de ambulance-ingang. "Wat is er bekend?" Vraagt ze, terwijl ze haar haren opnieuw in een knotje bindt. "Man, agent, steekwond in rechterzij, zo'n vijf centimeter onder de ribben. Bij bewustzijn, maar niet alert." Isabel knikt. Heel kort schiet Evert door haar hoofd, ze hoopt dat hij het niet is. Als hij nu alweer op de eerste hulp zou komen, zou het echt niet meer goed zijn. Samen met haar collega wacht ze in de kou op de ambulance. Op het moment dat ze begint te trillen, hoort ze de sirenes.

"Blijf wakker," Milou kijkt angstig naar haar collega. Zijn blauwe ogen vinden haar bruine ogen. "Maak je geen zorgen," mompelt hij, "het komt wel goed. En anders niet." Zij schudt haar hoofd, haar blonde staart stuitert om haar hoofd. "Wakker blijven, Bram vermoordt me als er iets met je gebeurd." Evert lacht zwakjes, waardoor zijn gezicht vertrekt van pijn. "Niet bang zijn voor Bram, die pak jij wel in een gevecht." De ambulance komt abrupt tot stilstand, en de deuren worden opengegooid. Evert kijkt recht in het gezicht twee artsen, waarvan hij er eentje kent. "Hé, Isabel," hij steekt zijn hand op en zwaait zwakjes naar haar.

Isabel kijkt naar de ambulancebroeder. "Hoe veel morfine heeft hij al gehad?" Vraagt ze. Evert is normaal een stuk norser en terughoudender dan nu. "Standaard hoeveelheid." Is het antwoord. Isabel knikt, en gebaart dan dat ze Evert naar binnen moeten rollen. Ze gaat naast het hoofdeinde van de brancard lopen. "Evert... Dit was niet de afspraak hè?" Ze kijkt hem aan. Hij schudt zijn hoofd. "Hij had opeens een mes. Kon ik ook weinig aan doen." Isabel kijkt naar de blondine die aan zijn andere kant meeloopt, een collega die ze nog niet kent. Dan kijkt ze weer naar Evert. "Kan je vertellen wat er gebeurd is?" Evert sluit zijn ogen even. Dan schudt hij zijn hoofd. "Niet echt." Mompelt hij. "Milou weet het wel." Hij wijst naar zijn collega.

Isabel kijkt de blondine aan. "Vertel." Milou knikt, en haalt diep adem. "Er was een vechtpartij, we kwamen ertussen. Maar die ene had een mes, ineens... Ik had het ook niet gezien.. Ik-ik had het moeten zien." Isabel schudt haar hoofd. "Vertel maar gewoon wat er gebeurd is." Milou knikt weer. "Hij had Evert gestoken voor ik het doorhad... Toen trok hij het eruit, mes had een kort lemmet, dat weet ik nog. Meer weet ik ook niet." Isabel knikt, en glimlacht zwakjes naar de blondine. "Dank je wel, dit helpt al heel veel."

Een uurtje later heeft Evert een mooi verband gekregen, en heeft Isabel alle onderzoeksresultaten. Ze glimlacht naar hem als ze de kamer binnenkomt. "Het valt mee, omdat het lemmet kort was, zijn er geen organen geraakt. Je mag naar huis. Ik haal de papieren voor je." Evert glimlacht naar haar, en kijkt naar Milou. Ze glimlacht naar hem. "Ik zal Bram bellen, kan hij je halen. Dan ga ik ervoor zorgen dat je auto weer thuiskomt. Rustig aan, dan zie ik je morgen wel weer." Ze knikt hem toe, en loopt dan de kamer uit, met haar telefoon al tegen haar oor. Evert kijkt haar na. Hij waardeert haar wel, ze is stil en rustig, maar ontzettend betrouwbaar en goed in crisissituaties.

Isabel komt weer terug de kamer in, en ziet dat Milou weg is. Terwijl Evert de papieren tekent, kijkt ze aandachtig naar hem. "Evert? Ik maak me zorgen om je." Zegt ze uiteindelijk. Hij kijkt op. "Hoezo?" hij kijkt naar haar, haar bruine ogen staan serieus en ze heeft een frons op haar voorhoofd. "Omdat je ontzettend vaak op de eerste hulp bent, dat is geen goed teken." Evert vouwt zijn armen defensief over elkaar. "Risico's van het vak, Isabel." Mompelt hij. Ze schudt haar hoofd. "Ik zie echt niet al je collega's zo vaak in zo weinig tijd." Hij zucht, maar blijft verder stil. Ze bijt even op haar lip. "Ik maak me zorgen, Evert," herhaalt ze haar eerdere woorden, "ben je in orde?" Hij knikt. "Daar heb jij net voor gezorgd, toch?" Vraagt hij, met een schuine glimlach op zijn gezicht. Ze schuift een plukje haar achter haar oor. "Mentaal, bedoel ik." Even is het stil. Evert haalt kort zijn schouders op. "Lastig halfjaar." Mompelt hij dan. Isabel knikt. "Je hoeft het me niet te vertellen als je niet wil. Maar praat met iemand. Zorg ervoor dat je hier niet elke keer belandt. Oké?" Hij knikt. Ze glimlacht zwakjes, en legt even haar hand op zijn arm. "Zorg goed voor jezelf."