Potrzebuję byś mnie kochał

12. Próbować Cię, siedząc na koniu.

Kolejne dni niczym się od siebie nie różnią. Przyłapuję się na tym, że zajmowanie się koniem przychodzi mi jakoś samo, automatycznie. Nie narzekam i nie płaczę, że muszę wstać godzinę wcześniej, żeby dać mu jeść. Wolałabym go wypuścić, ale niestety zanim przerobię alarm, do popołudnia musi siedzieć w boksie. Inaczej zapewne uaktywniłby czujniki i zaraz wydzwanialiby do mnie z ochrony.

Czasami rozmawiamy trochę. Rozumiem to, że nie może odpowiedzieć na moje pytania, ale chociaż mam kogoś, kto słucha. Mam komu opowiedzieć jak okropny sen miałam w nocy, lub że kawa nie smakuje mi tak dobrze jak zawsze. I przede wszystkim mam komu się wyżalić, że Igor nie dzwoni. Czekam, bo przecież nie odezwę się pierwsza. Tęsknię za nim, nieustannie myślę o jego oczach, ciepłym dotyku i tych wszystkich cechach, które tak mnie w nim kręcą.

Dobrze, że mam taki kawał istoty, jak moja Gadzina.

Wysiadam z samochodu Daniela, przygotowana na kolejny, ciężki dzień w pracy. Mam już dosyć tej ciągłej nagonki. Nie mam pojęcia kiedy w końcu się to skończy i razem z Beatą będziemy mogły w spokoju wypić kawę. Ledwo myślę o tym co mnie czeka, już zaczyna boleć mnie głowa. Otwieram drzwi i witam się z biegającymi ludźmi. Przystaję, zaskoczona, bo takiego ruchu tutaj jeszcze nie było. Bez przesady... To wygląda jak centrum Nowego Jorku w godzinach szczytu.

- Chodź, szybko. – Betka akurat wychodzi z naszego pokoju i wciąga mnie tam z powrotem, zanim sama spokojnie sobie wejdę.

- A tobie co? Też postanowiłaś wrzucić sobie piąty bieg i zadowolić Kaszaka?

- Urwę ci kiedyś język – denerwuje się. Ciągle trzymając mnie za łokieć, patrzy na zegarek. – Za niecałe dwadzieścia minut jest zebranie. Sara, kawa, ciastko, raz, raz. – Wypuszcza mnie i schyla się do szafki. Wyjmuje termosy, po dwa, raz po razie. Zastanawiam się co jadła na śniadanie, że ma tyle energii. Mi nawet nie chce się przestąpić z nogi na nogę.

- Sara!

- Już – mruczę. Ściągam swoją torbę i idę nalać wody do dwóch elektrycznych czajników. Dam radę, przecież nie zostawię jej z tym samej.

Powoli się rozpędzam. W torbie znajduję batona i po zjedzeniu go mam o wiele więcej siły. Bardzo szybko przygotowujemy stół w sali do zebrań. Zanosimy kawę, herbatę, filiżanki i ciastka.

- Mgiełka zostaje, Wrzesień, wyjazd – rzuca Kaszak zaraz po wejściu. Jak do psa, ale przecież mnie to nie dziwi. Nawet jestem rozbawiona bo Betka ma takie fajne nazwisko, że nawet ten wieloryb nie jest w stanie popsuć go wymową.

O ósmej trzydzieści w całej firmie zapada grobowa cisza. Żadnych odgłosów rozmów i tym bardziej stukania szpilek pracownic. W końcu mogę się zrelaksować – zrobić sobie kawę i zjeść przygotowane wcześniej kanapki. Jestem tutaj nikomu niepotrzebna i akurat teraz wyjątkowo dobrze mi z tym. Betka ma przerąbane bo musi nagrywać takie zebrania i potem je spisywać w protokołach. Poza tym dzisiaj nie widziałam tu Jolki, więc to moja przyjaciółka jest na każde zawołanie wieloryba. Najgorsza robota na świecie. Biorę się za poprawianie tekstu, otwieram przeglądarkę i czytam trochę o koniach. Wypadłoby wiedzieć coś więcej skoro Gad zadomowił się u mnie i tak pięknie wita mnie co rano swoim cichutkim rżeniem.

Gdzieś tak po godzinie z korytarza dobiegają do mnie dźwięki rozmów i odgłosy kroków. Po chwili drzwi się otwierają, a Beata wchodzi do środka. Szybko zamyka je za sobą i opiera się o ścianę.

- Spokojnie – mówię cicho, uważnie obserwując jak zamknęła oczy i próbuje uspokoić przyśpieszony oddech. – Aż tak źle?

- Daj spokój – prycha, podchodząc do mnie. Siada na brzegu biurka. – Kaszak ma humor jakby był pępkiem świata i próbuje udowodnić tym ludziom, że może wszystko.