Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 7 * Στεφανος*

Όταν με βλέπει δεν το πειστευει και τρέχει γρήγορα πάνω μου.

«Είσαι εδώ!»λέει.
«Ήρθα να σε πάρω.Να σε πάω εγώ σπιτι σήμερα.Τι λες;»
«Πως και έτσι;Νόμιζα δουλεύεις»
«Δουλεύω απλά έχω λίγες ώρες κενές και είπα να σε κεράσω και παγωτό.Αν θες βέβαια»λέω.

Κατεβάζει το κεφάλι της.

«Ξενια;Τι είναι;»
«Ξέρω ότι δεν έχουμε λεφτά.Δεν χρειάζεται να φαμε παγωτό..»λέει
«Ποιος είπε ότι δεν έχουμε;»
«Δεν χρειάζεται να μου το πεις.Δεν είμαι και τόσο μικρή ξέρεις Στέφανε...»λέει και περπατάμε στο πεζοδρόμιο.

Φυσικά και το έχει καταλάβει.
Χαζή δεν είναι.

«Τώρα έχουμε όμως.Σου είπα βρήκα δουλειά»
«Και άλλες φορές εχεις βρει και μετά από λίγο καιρό δεν είχες πάλι...»

Φτάνουμε στο αμάξι και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγου.

Με κοιτάει με τα μεγάλα μάτια της.
«Τι είναι αυτό;»
«Το αμάξι της δουλειάς μου»λέω.

Η φάτσα της όλα τα λεφτα.
«ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ!!!»φωνάζει.

Είπε γαματο;

«Ξενια!Που την άκουσες αυτήν την λέξη;»λέω και βάζει κατευθειαν τα χέρια στο στόμα της.

«Συγνώμη Στέφανε.Την άκουσα από κάτι μεγαλύτερα παιδιά...»λέει.
«Μην την λες εσυ.Αν σε άκουγε η....»πάω να πω και το κόβω εκει.

Μπαινει μέσα και μπαινω και εγώ.

Βάζει την ζώνη χωρίς να το πω.

Αυτό είναι το κορίτσι μου!

«Ξέρω τι θα έλεγες ξέρεις.Θα έλεγες αν με ακούγε η μαμά»λέει και με κοιτάει.

Η μαμά...

«Δεν με ακούει όμως»
«Ξενια μην το λες αυτό....»την παρακαλαω.

«Αφού δεν με άκουγε Στέφανε.Της μιλαγα και δεν μου απανταγε.Ουτε άνοιξε τα μάτια της»λεει.

«Ξενια τα είπαμε αυτά.Ειναι άρρωστη τώρα αλλά θα ξυπνησει...»της λέω και ακουμπαει το κεφάλι της στην πόρτα του αυτοκινητου.

Το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο.
Είναι εννιά χρόνων.
Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και πως να της το εξηγήσω.

Σταματάω στο περίπτερο και της δινω λεφτά.
«Πάρε οποίο παγωτό θες»λέω.
«Και εσυ;»
«Το αφήνω πάνω σου.Μονο μην είναι...»
«Φράουλα!Ξερω Στέφανε ξέρω!»λέει και τρέχει στο περίπτερο.

Μετά από λίγο έρχεται με δυο και μου δίνει το ένα.Κοιταω την ώρα.

«Γρήγορα μόνο γιατί πρέπει να πάω στην δουλειά.»της λέω.

Όταν το τελειώνουμε την πάω στο σπιτι.
«Πηγαινε στην κυρία Σοφη διπλα και το βράδυ πες της να σε πάει μέχρι να κοιμηθείς στο σπιτι και μετά να φύγει οκ;Και εγώ δεν θα αργήσω»της λέω.

Ανοίγει την πόρτα και τρέχει στην γειτόνισα μας φωνάζοντας «ΠΟΛΎ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ!ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΌ!!».

Ξεκιναω για την «δεσποινης  Μαυριδη» λίγο γρήγορα μην αργήσω.

'Να είχα κάποιον να μου ανοίξει την πόρτα'...
Ψωνάρα!Χερια δεν εχεις;

Έχε χαρεί που χρειάζομαι την δουλειά άλλιως θα σου έλεγα τίποτα.

Μόλις φτάνω την βλέπω να περιμένει έξω.
Δεν μπαινει όμως.

Σωστά.Η πόρτα.

Βγαίνω και της ανοίγω.Με κοιτάει.
«Πρώτον άργησες.Μην ξαναγινει.Δευτερον εχεις σοκολάτα στο πρόσωπο.Σκουπισου!»λέει και μπαινει μέσα.

Και τρίτον είσαι ήδη ανυπόφορη.