Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 48 *Στεφανος*

Κλείνω το τηλεφωνο και σηκωνω και παιρνω τα πραγματα μου.

«Κύριε Κυριακιδη;Δεν τελειώσαμε...»λεει.
«Το ξέρω αλλά πρέπει να φυγω»
«Κύριε Κυριακιδη.Εχω τόσο κόσμο έξω.Δεν δίνετε και την καλύτερη εντύπωση με αυτό...»λέει.

Το ξερω.
Και το ξέρω ότι χάνω μια ευκαιρία για μια καλή δουλειά αλλά πρέπει να φυγω.

«Λυπάμαι»λέω και τρεχω στο αμάξι.

Πηγαινα γρήγορα.Περναγα με κόκκινα φανάρια.

Δεν καταλαβαίνω.
Τι στο δυαλο θέλουν εκει;

Όταν φτάνω δεν παρκαρω καλά αλλά δεν με νοιαζει.Κατι λέει ο Σπύρος από το αμάξι του αλλά πάλι δεν με νοιαζει.

Μπαινω στο δωμάτιο της μαμάς μου.Αλλα δεν βλέπω κανέναν.Τι;Πλάκα μου κανει;

Αφού με πήρε τηλεφωνο.

«Στέφανε έλα γρήγορα δεν ξέρω τι να κάνω.Κλαιει και προσπαθεί να την σηκώσει από το κρεβάτι...».

Αυτά ήταν τα λόγια της Αννας από το τηλεφωνο.

Και τώρα δεν είναι κανείς;
Δεν καταλαβαίνω..

Πάω κοντά στην μαμά μου.
Την φιλάω στο μέτωπο.

Είναι κρύα.Το μηχανήμα που είναι συνδεδεμένο βγάζει έναν ήχο.Εναν περίεργο ήχο.Αλλα μόνο αυτό.Τιποτα άλλο.

Της πιάνω το χέρι και καθομαι στην καρέκλα διπλα της.

«Γεια μαμάκα...»λέω.

Μακάρι να επερνα απάντηση.Μακαρι να μου απανταγε αυτήν την στιγμή.Τιποτα άλλο δεν θα ζητούσα.

«Θα ξυπνήσεις έτσι;»λέω.

Της χαϊδεύω τα χέρια.Ειναι τόσο απαλά.

«Έτσι;»ξαναλέω αλλά πάλι μόνο το μηχάνημα ακούγεται.

«Κύριε Κυριακιδη...»ακούω και γυρνάω να δω τον γιατρό της.
«Η αδερφή μου;Είναι εδώ;»του λεω.
«Ναι.Ακολουθηστε με...»λέει δεν αργω να σηκωθώ.Την φιλάω άλλη μια φορα.

Ακόλουθω το γιατρό σε μια άλλη αίθουσα.

Όταν ανοίγει η πόρτα και βλέπω την Ξενια στο κρεβάτι να κοιμάται τρεχω γρήγορα κοντά της.

Τα μάτια της ήταν κλειστά.
«Ξενια μου;»λέω αλλά δεν τα ανοίγει.

Κοιταω πίσω και βλέπω την Άννα.Δεν την πρόσεξα πριν.

«Κοιμάται;»λέω στον γιατρό.
«Όχι.Της κάναμε ένα ηρεμιστικό»λέει.

Ηρεμιστικό;
Γιατί;