Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 12 *Αννα*

Βγάζω από την τσάντα μου χαρτομάντιλα και ξεκιναω να καθαρίζω το τραπέζι.

Ιου.
Πως τρώει έτσι ο κόσμος εδώ;

«Δεσποινης Μαυριδη,τι ακριβώς κάνετε;»λέει ο Στεφανος αφού κάθεται απέναντι μου με έναν δίσκο.
«Στέφανε όταν είπα πεινάω και να πάμε κάπου να φάω εννοούσα σε ένα εστιατόριο  όχι εδώ!»λέω.Γελαει.

«Πήρα μπέργκερ.Ελπιζω να το τρώτε»λέει.
«Αμα δεν παχαίνει»λέω.
«Δεν έχετε ξαναφάει μπέργκερ;»λέει απορημένος.
«Όχι.Εχω δει όμως στις ταινίες»λέω περήφανα.

Ανοίγει το σακουλάκι και το βάζει μπροστά μου.

«Είναι Ωραιο.Φατε»λέει.
«Πιρούνι;Μαχαίρι;Μάλλον ξέχασες να παρεις...»του λέω.

Γελάει πάλι.
Που είναι το αστειο;

«Στις ταινίες χρησιμοποιούσαν πιρούνι;»λέει.

Τώρα που το λέει,όχι.

Παιρνει το μπέργκερ του με τα δυο του χέρια.
«Έτσι τρώγετε»λέει και δαγκώνει το δικό του.

Με τα χέρια;
Αυτό είναι αηδία!

«Και είναι πολύ ωραίο...»λέει.
«Με τα χέρια;»ξαναλέω.
«Έτσι τρώγεται»λέει.

Το κοιταω.Μια ψυχή που είναι να βγει.

Το πιανω σιγά σιγά και το φέρνω κοντά στο στόμα μου.
«Έτσι;»λέω.Με το χέρι του κατεβάζει τα μικρά δαχτυλα που ήταν όρθια.
«Πολύ καλυτερα»λέει.

Το πλησιάζω στο στόμα μου.

Βασικά αυτό είναι ωραίο.
Πολύ ωραίο.

«Παράδεισος ξέρω...»λέει.
«Σοβαρά τώρα;Είναι πολύ καλό.Που είναι ο σεφ να τον ευχαριστήσω;Μέσα;»λέω.
Γελάει πάλι.

«Σεφ;Μάλλον εννοείται ψηστης»λέει.
«Δεν καταλαβαίνω...»λέω και ξανατρωω.

Ποποοοοοο
Αυτό,αυτό είναι...δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Λες και είναι κάτι μαγικό.

«Ελπίζω να μην παχαίνει αυτό»λέω και ξανάδαγκώνω.
«Όχι ακριβώς...»λέει.
«Τι;Πόσες θερμίδες εχει;»τον ρωτάω.
«Δεν ξέρω από θερμίδες αλλά δεν είναι και ότι πιο διαιτητικο»λέει.

Κατάλαβα.
Πάλι θα λιώσω στο γυμναστήριο.

«Μπέργκερ ε;Μαρεσει»λέω.
«Περίεργο που δεν έχετε ξαναφάει»
«Δεν το έχει φτιαξει η Αντζέλικα ποτέ»
«Συνήθως δεν το φτιάχνουμε στο σπιτι.Συνηθως το τρώμε έξω αυτό...»
«Ναι;»λέω.
«Ναι.Μπεργκερ και κόκα κολα.Τελειος συνδυασμός»λέει και παίρνει και το δεύτερο μπεργκερ.
«Τρως συχνά έξω;»ρωτάω.
«Σπιτι μεν αλλά  από έξω ναι»
«Γιατί;Δεν μαγειρεύει η μαγείρισσα καλά;»λέω.

Με κοιτάει και σταματάει να μασάει.

«Μαγείρισσα;Δεν έχω μαγείρισσα στο σπιτι...»λεει.
«Και ποιος μαγειρεύει τότε;»
«Εγώ...»λεει.

Αυτός μαγειρεύει;

«Ξέρεις;»
«Όχι πολλά.Τα βασικά»λέει.
«Μπράβο»
«Εσείς όχι;»
«Όχι όχι.Μια φορά έβαλα μόνη μου αλάτι στο φαγητο.Δεν ξέρω αν αυτό μετράει για μαγείρεμα...»λέω.

Πάλι γελάει.

«Όχι.Δεν είναι μαγείρεμα»λέει.

Κρίμα...

«Ακόμα περιμένω να μου πεις για το ντοκιμαντέρ»λέω.
«Τι πραγμα να πω;»ρωτάει.
«Τι είναι»λέω.

Με κοιτάει πάλι περίεργα.

Δεν καταλαβαίνω.
Έπρεπε να τα ξέρω αυτά;

«Σοβαρά δεν ξέρετε;Νομιζα το λέγατε για πλάκα»
«Όχι Στέφανε.Αληθεια δεν ξέρω.Τι είναι;»
«Δεν βλέπετε τηλεοραση;»
«Όχι.Μονο ταινίες»
«Ντοκιμαντέρ είναι ένα είδος κινηματογραφικής ταινίας πάνω σε διαφορα θέματα που βασίζεται πάνω σε πραγματικά και αποδείχτικα στοιχεία.»λέει.
«Διαφορα θέματα όπως;»λέω.
«Υπάρχουν ντοκιμαντέρ με ζώα,με ανθρώπους που ταξιδεύουν διάφορες πόλεις,με ιστορίκα γεγονότα...»λέει.

Μάλιστα.

«Πολλά πραγματα ξέρεις Στέφανε»λέω.

Κουνάει το κεφάλι του.
«Όχι δεν ξέρω δεσποινης Μαυριδη.Αυτα είναι καθημερινά πραγματα.Εσεις μάλλον δεν ξέρετε πολλά...»και συνεχίζει το φαγητο του.

Περίεργο.
Και νόμιζα ότι δεν είχε μείνει κάτι που να μην ξέρω.