Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 37 *Στεφανος*

Αν και έχουν μπει και οι δυο μέσα συνεχιζω να κοιταω.Ηλπιζα να βγει.Νομιζα δεν θα μπει με αυτόν.

Δεν ήθελα να μπει με αυτόν.

Αλλά στο κάτω κάτω εγώ ο ίδιος της είπα να κάνει ότι θέλει.Εγω της είπα ότι είναι κακομαθημένη,ότι δεν ξέρει τι θέλει.

Δεν ήθελα.Δεν ήθελα να πάει μαζί του όμως.

«Είναι μαζί;»λέει ο Παρις και γυρνάω να τον δω. «Όχι!»λέω γρήγορα.Κουναει το κεφάλι του.

«Κατάλαβα.Εισαι εσυ με την Άννα μαζί»λέει.

Τι;

Τον κοιταω.Απο το πρόσωπο του φενεται να το πειστευει αυτό που είπε.

«Όχι.Δεν ήμαστε.Πως σου ήρθε αυτό;»λέω.Ισως δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι.Στο κάτω κάτω η θέση μου σε αυτό το σπιτι δεν το επιτρέπει,και είναι φιλοξενούμενος αλλά τώρα τελευταία δεν είμαι για πολλά πολλά.Βγαινω από τα ρούχα μου με το παραμικρό.Μου φταίνε όλα.

«Καλά ντε.Ειπα μήπως.Τοσο περίεργο είναι;»λεει.Σοβαρολογει;
«Δεν είναι;»λέω.
«Όχι βέβαια.Και μην μου πεις ότι πειστευεις και εσυ αυτές τις μαλακιες που λένε ότι οι πλούσιοι με τους πλούσιους και οι φτωχοί με τους φτωχούς γιατι σε είχα πιο έξυπνο από αυτό»λέει.

Δεν είναι πλούσιος.Σωστα.Το ξεχνάω για κάποιο λόγο.Ισως αν ημασταν σε άλλο μέρος και όχι σε μια βίλα να μην το ξέχναγα.

«Έλα κάτσε εδώ...»λέει και μου δείχνει την ξαπλώστρα απέναντι του,εκει που καθόταν η Άννα.Πλησιασω και καθομαι στην πετσέτα της και βάζω τους αγκώνες μου στα πόδια μου και έχω γύρει προς την μεριά του Πάρι.

«Εχεις κοπέλα;»λέει.
«Όχι»λέω.
«Ούτε εγώ.Καλα πάμε...»λέει και γελάμε.

Έχει πλάκα.Νιωθω λες και τον ξέρω καιρό κατά κάποιο τρόπο.

«Που μένεις;»του λέω.
«Μακριά φιλε.Και Χερομαι απίστευτα»λέει περήφανα.
«Τι εννοείς;»
«Μενω σε ένα απίστευτο μέρος.Οπου η θάλασσα είναι πεντακάθαρη και το καλοκαίρι είναι γεμάτο τουρίστες αλλά τον χειμώνα έχει μια ησυχία που μόνο τα κύματα ακούς.Για φαντάσου...Μισό χρόνο ησυχία και μισό φασαρία.Τι άλλο να ζητήσω;»λέει.

Αυτό που είπε ακουστηκε πολύ ωραίο βασικά.

«Χωρίς κίνηση με το αυτοκινητο,χωρίς βαβούρα από τα αμάξια,με όλα τα μαγαζιά το ένα κοντά στο άλλο.Το καλοκαίρι ανοίγουν φωτιές στην θάλασσα,τραγουδάνε με τις κιθάρες τους και κάνουμε συχνά μπάρμπεκιου έξω.Ασε σου λέω άσε...»λεει.
«Αυτό το μέρος ακούγεται ψεύτικο»λέω.
«Και όμως υπάρχει.Λεγεται Σαντα Ροζα.Ειναι τέσσερις ώρες από εδώ.Ελα καμία φορά.Ειναι Ωραια»
«Να έρθω εγώ σπιτι σου;Εγώ δουλεύω εδώ»λέω.