Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 28 *Αννα*

«Άννα μου...»λέει η Αντζέλικα.

Τριτη φορά που έρχεται.

«Ξέρω Αντζέλικα.Ξερω»λεω.
«Απλά ο μπαμπάς σου ρωτάει συνέχεια για σένα.Τι να του πω δεν ξερω»λέει.
«Εντάξει έρχομαι.Κατεβαινω»λεω και πλησιαζει.

Κάθεται στο κρεβάτι διπλα μου.

«Ξέρω είναι δύσκολο αλλά και αυτός ήταν τόσα χρόνια μόνος του αγαπη μου...»λέει.
«Και η μαμά;»
«Την μαμά σου θα την εχεις και εσυ και ο μπαμπάς σου πάντα στην καρδιά σας.Αυτο δεν αλλάζει»λέει.

Ίσως είναι καλή.Ισως τον αγαπάει.Ισως όντως νιώθει μόνος.Αλλωστε τόσα χρόνια πέρασαν.

«Αυτό δεν σημαίνει ότι παιρνει την θέση της μητέρας σου.Ποτε κανείς δεν θα το κάνει αυτό....»λεει.Βαζω το κεφάλι μου στον ώμο της.

«Ίσως εχεις δίκαιο...»λέω.
«Αννουλα μου.Απο τόσο μικρή σε ξέρω.Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι.Ελα.Ελα κάτω»λέει και σηκώνεται και με τραβάει από το χέρι.

Καθώς κατεβαίνω βλέπω τρία ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε.

Ο μπαμπάς μου,μια ξανθιά γυναίκα γύρω στα 45,μάλλον η κοπέλα του;Σχέση του;Δεν ξέρω καν πω να το πω.

Και ένας νέος νέος γύρω στα 20 κατι.

«Άντε κορίτσι μου σε περιμένουμε»λέει ο μπαμπάς μου και πάω κοντά.Η Αντζέλικα πάει στην κουζινα.

«Καλησπέρα»λέω.
«Από εδώ η κόρη μου Άννα.Αννα από εδώ η Λουκια»λέει και μου δίνει το χέρι της.Δεν της το δινω.

Που ξέρω ότι είναι καθαρό;

«Έχω ακούσει πολλά για σένα»λέει.
«Εγώ όχι για σένα»της λέω.
«Άννα!»λέει ο μπαμπάς μου.
«Και εγώ είμαι ο Παρις»λέει ο ξανθός και μου δίνει το χέρι του.Το το δινω και εγώ.Αυτο είναι αρσενικό και τα αρσενικά τα συμπαθώ.

«Είσαι ο;»λέω.
«Ο γιος μου»λέει η Λουκια και βγάζω γρήγορα το χέρι μου.
Γελάει ο Παρις.

«Λυπάμαι...»του λέω σιγά.

Δεν το σχολιάζει.

«Να κάτσουμε λίγο εδώ και μετά πάμε να φαμε»λέει ο μπαμπάς μου και όλοι κάθονται στον ένα καναπέ και εγώ στην πολυθρόνα απέναντι τους.

Με κοίταζε η Λουκια από πάνω μέχρι κάτω.
Ναι.Το ξέρω ότι είμαι όμορφη.

«Λοιπόν Άννα με τι ασχολείσαι;»με ρωτάει.
«Να μην σε....»πάω να μιλήσω αλλά ο μπαμπάς μου απαντάει για μένα.