Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 23 *Στεφανος*

Δεν μιλήσαμε.Σε όλη την διαδρομή σπιτι δεν μιλήσαμε.

Την αγκάλιασα ναι.Το εκανα.Αλλα δεν το συζητήσαμε.Δεν το σχολίασε.

Έβαλα την ζώνη μου,εβαλε και την δίκη της και ξεκίνησα για το σπιτι της.Της άνοιξα την πόρτα και μπήκε μέσα.

Έκατσα στον κήπο κάτω.Στο κάτω κάτω είναι σπιτι της αρα ασφαλής.Δεν έχω και τίποτα να κάνω.Δεν μπορώ να πω ότι η δουλεια μου είναι και πολύ κουραστική.

Δεν έπρεπε να πέσω στην αγκαλιά της.Δεν έπρεπε.Σημερα εκανα πολλά πραγματα που δεν έπρεπε.

Αγκάλιασα την Μαυριδη,την άφησα να με βοηθήσει στο σχολειο,φώναξα στην Ξενια,κατά κάποιο τρόπο της έδειξα πως είναι η ζωή μου.Πολλα.

Δεν έπρεπε να φωνάξω στην Ξενια.
Θα κάνουμε μια συζήτηση το βράδυ.

Άκουσα φασαρία διπλα μου και γυρισα να δω την Μαυριδη να κάθεται εκει.Ποτε ήρθε;Ούτε που την άκουσα.

«Θέλετε να σας πάω κάπου;»λέω αμέσως.Η πιο συχνή φράση της ζωής μου πλέον.
«Όχι όχι.Ηρεμησε.Δεν θα πάω πουθενά σήμερα»λέει.

Δεν είπε κάτι άλλο.
Αλλά ξέρω ότι πρέπει να πω εγώ.

«Σας ευχαριστώ για πριν.Με την διευθύντρια.Και συγνώμη για αυτό που είδατε.Και....»λέω.Κολλαω λίγο.

Αγκαλιά Στέφανε.Αγκαλια.Μια λέξη είναι μόνο.

«Για την αγκαλιά;»λέει.
«Ναι ναι.Για αυτό»λέω.
«Δεν ήταν τίποτα.Ξεχνα το»λέει και χαμογελάει.Λιγο με το ζόρι αλλά ήταν ακόμα χαμόγελο.

«Στέφανε;Γιατί την είπαν ορφανή;Την αδερφή σου εννοώ...»λέει.

Ορφανή...
Ποσό ασχημα ακούγεται αυτή η λέξη...

«Γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι»λέω.

Και το μετάνιωσα.Κατευθειαν το μετάνιωσα.
Εννοώ είναι η κόρη του γνωστού επιχειρηματία και το μόνο που δεν θα την ενδιαφέρει είναι η ζωή μου.Το παρελθόν μου.

«Είναι μεγάλη ιστορία...»λέω μπας και βαρεθεί και αλλάξει κουβέντα.
«Μαρεσουν οι μεγάλες ιστορίες»λέει.

Αυτό δεν το περιμενα.Περιμενε εκει,διπλα μου για να πω κάτι.Και είναι λες και ενδιαφέρεται.Αλλα το ξέρω ότι αυτό δεν ισχύει.

Θα το κάνει απλά γιατί δεν θα έχει κάτι καλυτερο να κάνει.Αυτην στην στιγμή τέλος πάντων.

«Έχετε χάσει τους γονείς σας;»ρωτάει ήρεμα.
«Τον μπαμπά μόνο...»λέω.

«Πριν τρία χρόνια είχαν ένα ατύχημα.Στο δρόμο.Πεθανε ο μπαμπάς μου επιτόπου.Η μαμά μου όμως έμεινε σε κώμα....»λέω.

Είχα καιρό να το πω σε κάποιον.Δεν έχω και πολλούς φίλους και δεν χρειάζεται να το πω σε κανέναν αφού οι κοντινοί μου το ξέρουν.

«Λυπάμαι πολύ...»λέει.

Την πειστευω.Ετσι όπως το είπε φενεται να λυπάται.

«Η μαμά σου;Ξύπνησε;»
«Όχι.Οχι ακόμα.Τρια χρόνια είναι στο κωμα και την έχω σε ένα ίδρυμα.»
«Τρία χρόνια είναι πολλά Στέφανε...»λέει.

Και το ξέρω αυτό.Το ξέρω ότι αν ήταν να ξυπνησει έπρεπε να είχε ξυπνησει.Πως έχει περάσει πολύς καιρός.

«Το ξέρω.Αλλα πρέπει να ξυπνησει.Και θα ξυπνησει!»λέω.Νομιζω πιο πολύ στον εαυτό μου παρά σε αυτήν.
«Εντάξει.Θα ξυπνησει»λέει αλλά δεν ακούγεται και πολύ πειστική.

«Θα πρέπει να ήταν δύσκολα για εσένα.Για την Ξενια»λέει.
«Είναι ακόμα δύσκολα.Νομιζω τα κάνω όλα σκατα!»λέω.

Γελάει.
«Λυπαμαι για την έκφραση»λέω.
«Εγώ όχι»λέει.

«Και ήσουν ποσό;23;»λέει.
«Σαν και εσάς,ναι»λέω.

Αυτή σε αυτήν την ηλικία έχει τα πάντα στα πόδια της και εγώ σε αυτήν την ηλικία έχασα την γη κατο από τα πόδια μου.Ειρωνια.

«Και η Ξενια;Ποσό είναι;»
«9.Ηταν 6 όταν έγινε όλο αυτό.Ακομα θυμάμαι πως έκανε όταν της το είπα.Το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου»λέω.

Ήταν στο δωμάτιο της όταν είχαν έρθει ο Ηλίας και η Βαλια στο σπιτι μου.Τους ρώταγα πως να της το πω.Δεν ήξερα.Ηθελα βοήθεια και αφού μόνο αυτους είχα.Ματαιος κόπος όμως.Τα άκουσε όλα.

«Φαντάζομαι....»
«Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον.Δεν ξέρω τι να της πω.Πως να το πω.Πως να φερθώ.»
«Ένιωσε χάλια ξέρεις.Που έκανε ότι έκανε.Φενοταν στο πρόσωπο της»
«Το ξέρω.Και για αυτό το μετάνιωσα μετά»λεω.

Συνήθως δεν της φωνάζω αλλά δεν ξέρω.Μερικες φορές νιώθω ότι πιεζομαι,ή ότι ξέρει να πατήσει τα λάθος κουμπιά μου και βγαίνω από τα ρούχα μου.

«Εγώ νομίζω τα πας μια χαρά μαζί της»λέει.

Δεν με έχει δει.Που το ξέρει;

«Δεν νομίζω»
«Εγώ νομίζω»λέει.
«Και γιατί το πειστευετε αυτό;»
«Εδώ τα πας καλά μαζί μου,και δεν είμαι και εύκολος χαρακτήρας...»λέει και σηκώνει τα χέρια πάνω και κάνει μια αστεια γκριμάτσα.

Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
Ότι εγώ και η δεσποινης Μαυριδη τα πάμε «καλά».Αλλα τώρα που το σκέφτομαι καλυτερα,τα πάμε.

Περίεργο αλλά τα πάμε.
Τελείως διαφορετικοί αλλά τα πάμε.

«Όντως...»λέω.
«Άλλωστε μου έμαθες και τι είναι τα ντοκιμαντέρ»
«Και τα μπέργκερ»προσθέτω.