Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφάλαιο 1 *Στεφανος*

Μπαινω μέσα και βλέπω καμία εικοσαριά μάτια να με κοιτάνε.

Τι νόμιζα;Ότι θα είμαι μόνος μου;

Πήρα τα χαρτιά και τα συμπλήρωσα με τα στοιχεία μου και μετά έκατσα πάλι κάτω.

Τελευταίος.
Θα είμαι τελευταίος.
Αυτό κακο είναι..

Όλοι φόραγαν πουκάμισα και εγώ φούτερ.Και αυτό είναι πολύ κακό.

Αν δεν ήταν ανάγκη να την πάρω αυτήν την δουλειά θα είχα φύγει.

Μετά από δυο ώρες είμαι ακόμα εδώ και περιμένω.Μονος μου όμως αυτήν την φορά.

Βγαίνει μια κοπέλα.
«Περάστε κύριε...»λέει και βλέπει τα χαρτιά μου «Κυριακιδη»λέει και σηκωνομαι και την ακολουθώ.Μπαινει μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα  και μπαινω και εγώ.Ειναι ένα γραφείο με έναν άντρα γύρω στα 40 με γκρι μαλλιά και κοστούμι.

Η κοπέλα αφηνει τα χαρτιά στο γραφείο και βγαίνει έξω κλείνοντας την πόρτα.

«Καλησπέρα»λέω και πλησιάζω να δωσω το χέρι μου.
«Καλησπέρα»λέει και μου δίνει και αυτός το χέρι του.

Καθομαι στην καρέκλα απέναντι και παιρνει τα χαρτιά με τα στοιχεία μου.

«Κυριακιδης Στεφανος λοιπόν...»λέει.
«Ναι κύριε...;»
«Αντρέα...»λέει και διαβάζει μέσα.

«Γυμναστικη ακαδημία,καράτε,taekwondo,
bixing,kickboxing.Μαλιστα..»λέει.

Δεν φενεται εντυπωσιασμένος.
«Ξέρεις τι ακριβώς ψάχνω;»με ρωτάει.
«Κάποιον να προσέχει ένα άτομο της μεγάλης κοινωνίας»λέω.
«Και είσαι εντάξει με αυτό;Εννοώ δεν το εχεις ξανακάνει έτσι;»
«Όχι κύριε Αντρέα.Δεν το έχω ξανακανει.Αλλα μαθαίνω πολύ γρήγορα»
«Και είσαι 26;»
«Μάλιστα»απαντάω.
«Είσαι λίγο μικρός.Δεν ξέρω...»λέει και αφηνει κάτω τα χαρτιά και με κοιτάει.

«Για να μην κουράζω ούτε εσένα αλλά ούτε τον εαυτό μου θα σου κάνω μια ερώτηση.Γιατι εσένα;Είδα καμία εικοσαριά άτομα πριν από σένα.Γιατι να πάρω εσένα;Που δεν το εχεις ξανακάνει αυτό...»λέει.
«Κύριε Αντρέα εκτός ότι μαθαίνω γρήγορα και έχω πολύ ανάγκη την δουλειά αυτή,ήμουν ο πρώτος στην γυμναστικη ακαδημία.Με διαφορα.Και σε ότι άλλο έχω κάνει και έχω μάθει ήμουν πάντα πρώτος.Απλα κοιταω την δουλειά μου και δεν δημιουργώ προβλήματα.Ειμαι ήσυχος χαρακτήρας και έχω πολύ καλά αντανακλαστικα»του λέω.

Βάζει το χέρι στο τραπέζι και παιρνει ένα στύλο.Το πάει γρήγορα στην ακρη και το πετάει κάτω.Βαζω γρήγορα το χέρι μου και το πιάνω πριν πέσει.

«Όντως εχεις...»λέει και του δινω το στύλο.
«Σας παρακαλώ.Δωστε μου αυτήν την ευκαιρία και δεν θα το μετωνιωσετε...»του λέω.
«Φενεσαι καλό παιδί.Αλλα δεν ξέρω...»λέει.

Δεν θα την πάρω.
Αυτήν την δουλειά δεν θα την πάρω.

«Αν κάποιος έριχνε σφαίρα στον άνθρωπο που θα προσεχεις,θα επεφτες μπροστά;»με ρωτάει.

Δεν απαντάω κατευθείαν.
Δεν θα ήθελα να την αφήσω μόνη της αλλά αυτήν την στιγμή χρειαζόμαστε τα λεφτά.
Πολύ.

«Ναι θα το εκανα»λέω.
«Μπορείς να πηγαινεις.Θα σε ειδοποίησω αν είναι»λέει και σηκώνομαι.
«Αλήθεια την έχω ανάγκη αυτήν την δουλειά.Σιγουρα περισσότερο από αυτους που ήταν έξω»λέω.
«Ίσως.Αλλα εγώ θέλω τον καλυτερο»λέει και του δινω το χέρι και μετά πάω έξω.

Σκούρο έως αδύνατο το βλέπω.
Θα πρέπει να συνεχίσω το ψάξιμο.
Σιγά από ολους μην πάρουν εμένα.