Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 18 * Αννα *

Κατέβαινα κάτω όταν είδα τον Στέφανο να μιλάει στο τηλεφωνο.

«Τα είπαμε αυτά γλυκιά μου...Σε παρακαλώ...»έλεγε.

Πάλι με την κοπέλα του;
Εν ώρα εργασίας;

«Ξενια μου σε παρακαλω.Μιλαμε μετά εντάξει.Το ξέρω ότι είναι Σάββατο αλλά δουλεύω.Θα τα πούμε σπιτι»λέει και το κλεινει.

Μου ακούω...

«Προβλήματα στον Παραδεισο;»λέω και γυρνάει να με κοιτάξει.

Όχι στα μάτια όμως...

Φοράω πιζαμες και ίσως είναι κοντές αλλά και πάλι δεν θα έπρεπε να κοιτάει έτσι.

Άλλωστε χθες μου την είπε όταν με έφερε στο σπιτι.Και με νευρίασε λίγο.Πως μου μίλησε έτσι;Ξέχασε ότι για μένα δουλεύει;

Αν ήταν άλλος θα είχα πει στον Αντρέα να τον απολησει.Δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν το εκανα.

«Εδώ ειμαι...»λέω και σηκώνει τα μάτια του σε εμένα και όχι στα πόδια μου.
«Δεν είστε έτοιμη;»λέει.

Αλλαγή κουβέντας.Κλασικο.

«Είναι Σάββατο.Δεν έχω δουλειά»λέω.
«Αρα...;»
«Όχι Στέφανε.Θα βγω εννοείται.Δεν θα κάτσω σπιτι αν αυτό εννοείς...»λέω.
«Όχι εγώ....»
«Δεν με νοιαζει Στέφανε!»λέει και πάω στην κουζινα.

Δεν θα μας την πει εμάς ένας απλός υπάλληλος!

«Αντζέλικα;»λέω αλλά δεν την βλέπω πουθενά.

«Έφυγε»λέει ο Στεφανος που ήταν στην πόρτα.
«Που πήγε;»
«Αρρώστησε και πήρε άδεια και πήγε σπιτι της»λέει.

Τι;
Και τώρα;

«Και αυτή τώρα βρήκε...»λέω.
«Δεν το ήθελε δεσποινης Μαυριδη...»λέει.
«Τώρα ποιος θα μου κάνει καφέ...»
«Έχει έτοιμο.Μπορω να σας βαλω εγώ»λέει και μπαινει στην κουζινα.

Θα μπορούσα να βαλω και μόνη μου καφέ αλλά δεν μπορώ.Δεν ξέρω πως.

«Γαλλικό;»λέει.
«Ναι»
«Έχει έτοιμο...»λέει και τον βλέπω παιρνει μια κούπα.
«Όχι αυτή.Πεινω στην ροζ...»του λέω και αφηνει την κόκκινη και παιρνει την ροζ.Διαβαζει τι λέει και κουνάει το κεφάλι του.

Αυτήν την κούπα μου την έχει πάρει ο μπαμπάς μου.Λεει «Η πριγκίπισσα του μπαμπά».

Βάζει καφέ στην κούπα.

«Ζάχαρη;»
«Μισή κουτάλια μόνο.Εχω παχύνει»λέω.
«Ιδέα σας είναι.Μια χαρά είστε...»λέει.

Μια χαρα;

Βάζει ζάχαρη και μου το δίνει.
Τόσο εύκολο ήταν;

Παιρνω την κούπα και πίνω μια γουλιά.

Τον βλέπω να με κοιτάει.
«Τι;»λέω.
«Σας έφτιαξα καφέ...»λέει.
«Ναι.Και;»
«Δεν είναι μέρος της δουλειάς μου...»λέει.

Δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει.

«Και;»λέω.
«Δεσποινης Μαυριδη όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για κάποιον,κάτι που δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει,λέμε ευχαριστώ...»λέει.

Τι;

«Μα...»
«Είναι ένα απλό ευχαριστώ...»λεει.

Ίσως μπορώ να πω ένα ευχαριστώ.
Στο κάτω κάτω δεν χρειάζονταν να το κανει.

«Ευχαριστώ...»λέω και εμφανίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του.

«Δεν κάνει τίποτα...»λέει και φεύγει από την κουζινα.

Αυτός ο άνθρωπος...

Πάω στο δωμάτιο μου και ακούω το κινητό μου.

Μήνυμα.
Από τον Ανέστη.

«Χθες πέρασα Ωραια.Να το ξανακουμε...»

Άσε μας και εσυ ρε Ανέστη.
Αυτός ο άνθρωπος,δεν ξέρω,νιώθω ότι με κάνει ότι θέλει.

Και αν και λέω ότι δεν θα ξαναγινει τίποτα μεταξύ μας,μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι  σε ένα περιεργο μέρος,κάνοντας σεξ μαζί του.

Όπως χθες.Στο αμάξι.

Βάζω ένα dvd και ξαπλώνω.

Ας δω ένα ντοκιμαντέρ.