Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 63 *Στεφανος*

Δυο εβδομαδες μετά...

«Είσαι σιγουρη Ξενια;Σε ξαναρωταω τελευταία φορά»της λέω.Κουναει θετικά το κεφάλι της.

Κοιταω γύρω.Ειναι τόσο περίεργο που θα το κάνουμε αυτό.

«Ξέρεις Στέφανε στα γενέθλια μου που μου είπες να κάνω μια ευχή αυτό εκανα.Να φυγουμε από εδώ.Να πάμε κάπου Ωραια και να μην χρειαστεί να ξαναπάω στο σχολειο που όλοι με λένε ορφανή...»λέει.
«Να κάνουμε μια νέα αρχή.Μονο εσυ και εγώ»της λέω.

«Και ο Παρης.Μην ξεχνάς τον Παρη»λέει και γελάμε.Με αγκαλιάζει και καθόμαστε για λίγο έτσι.Εδω μέσα.Εδω που κάναμε και οι δυο τα πρώτα μας βήματα,που έχουμε πέσει άπειρες φωρές,που έβλεπα μπάλα με τον μπαμπά ή που έφερνε φρουτοσαλάτες η μαμά που μόλις τις έφτιαχνε.

«Νομίζω είναι καλυτερα έτσι»της λέω.
«Δεν έπρεπε να της φωνάξεις έτσι ξερεις...»λέει ξερωντας τι εννοει.

Την Άννα.

Δυο εβδομαδες πέρασαν.Δυο.Δεν έχουμε μιλήσει,δεν την έχω δει και όταν ο Παρης πάει να μου πει κάτι τον σταματάω.

Εγώ και η Άννα τελειώσαμε.Δεν έπρεπε να ημασταν καν μαζί για αρχή.Η ζωή μου είναι η Ξενια και η δίκη της μια ολόκληρη κληρονομιά.Και δεν θα μπω εμπόδιο σε αυτό.

Ούτε θα της δωσω μια ζωή που δεν αξίζει και που θα την κάνει δυστυχισμένη.Θα κάνω νέα αρχή με την Ξενια.Μακρια από όλα αυτά.Μακρια από πόρτες να ανοίγουν στα καλά καθούμενα και να τρομάζουν την αδερφή μου.

«Είσαι μικρή και δεν καταλαβαίνεις...»της λέω απλά.
«Μπορεί να είμαι μικρή αλλά σε βλέπω.Και από τότε που έγινε αυτό είσαι στεναχωρημένος και συνέχεια αφηρημένος.Δεν εχεις διάθεση για πολλά.Δεν ήσουν έτσι όταν είχες την Άννα...»λέει.

Δεν το είχα καταλάβει.Οχι ότι δεν είχα διάθεση,απλά ότι το κατάλαβε και εκεινη.

«Η Άννα δεν είναι πια μαζί μου Ξενια.Ενταξει;Δεν θα την ξαναδούμε.Και τώρα που θα φυγουμε θα κάνουμε νέα αρχή και ήμαστε πάλι όπως πριν...»λέω.
«Τουλάχιστον μπορώ να κρατήσω το λαπτοπ που μου πήρε για τα γενέθλια μου;»ρωτάει.
«Μπορείς...»λέω.
«Να της μιλάω στο τηλεφωνο;»
«Ξενια...»λέω.

Δεν θέλω να της το απαγόρεψω αυτό αλλά δεν θέλω και να ξέρω ότι μιλάει μαζί της.Οτι ακούει την φωνη της,ότι της λέει τα νέα της,ότι μαθαίνει πως είναι.

«Κατάλαβα.Με την μαμά;Τι θα κάνουμε;»με ρωτάει.
«Μόλις τακτοποιήθουμε θα την πάρουμε μαζί μας.Σε μια κλινική κοντά στο σπιτι μας.Τι λες;»λέω.
«Εντάξει.Αλλωστε τις δώσαμε ένα χρόνο...»λέει θυμίζοντας αυτό που είπατε.Οτι θα της δώσουμε ένα χρόνο ακόμα να ξυπνησει.Αν δεν το κάνει τότε ξέρουμε ότι δεν θα επιστρέψει σε εμάς.Θα πονέσουμε αλλά θα το ξέρουμε.