Έκανε τα μαθήματα της στο τραπέζι της κουζίνας.
Σπρωχνει το βιβλίο προς εμένα.Κοιταω την άσκηση στα μαθηματικά.Πολλαπλασιασμος.
«Σωστή είναι...»λέω και κλεινει το βιβλίο της.
Με κοιτάει με τα καστανα μάτια της.Δεν το σηζητησαμε χθες.Ηθελα να ηρεμήσει πρώτα.
«Χθες....»
«Εγώ φταίω εντάξει;Εγώ είπα στην Άννα να με πάει.Δεν ήθελε αλλά επέμενα.Ηθελα να την δω...»
«Ξενια μου τα έχουμε πει αυτά»
«Το εκανα για σένα εντάξει;Το εκανα για σενα!»λέει λίγο πιο δυνατά και βλέπω ότι προσπαθεί να μην κλάψει.
Πως γίνανε έτσι τα πραγματα.
Πως;
«Ξενια εσυ είσαι το παιδί στην υπόθεση.Εσυ.Οχι εγώ.Εγω πρέπει να κάνω πραγματα για σένα όχι το αντίθετο»της λεω.
«Ναι αλλά τόσο καιρό επιμένεις και επιμένεις και επιμένεις και δεν ήθελα να στεναχωρηθείς.Ηθελα να γίνει για σένα.Για να εχεις και εσυ ελεύθερο χρόνο.Το ξέρω ότι από τότε που έγινε αυτό δεν βγαίνεις και θες να είσαι μόνο μαζί μου.»
«Λογικο.Αδερφια είμαστε...»
«Όχι Στέφανε.Δεν καταλάβαινεις»λέει και βάζει τους αγκώνες στο τραπέζι και στερεώνει το κεφάλι της πάνω εκει.
«Επιμένω για σένα Ξενια.Για σένα το κάνω.Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.Πες μου τι θέλεις να κάνουμε»
«Δεν ξέρω Στέφανε.Μακαρι να είχαμε χρόνο...»λέει.
Και τότε θυμηθυκα τον μπαμπά.Που βλέπαμε αγώνες μαζί.Αγωνες ποδοσφαίρου.
«Θες να κάνουμε κάτι;»λέω.
«Τι;»
«Θες να δώσουμε χρόνο στην μαμά.Να της δώσουμε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο.Αν ξυπνησει καλώς αν όχι....»
«Αν όχι μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει»τελειώνει την πρόταση μου.
«Τι λες;»ρωτάω.
«Κάπως το λένε αυτό...»λέει.
«Παράταση.Παραταση το λένε»λέω θυμώνεις εκείνες τις μέρες που που έλεγε ο μπαμπάς να δούμε μπάλα αλλά εγώ του έλεγα ότι είχα να βγω με τα παιδιά.
Τι χαζός που ήμουν.
Και τι δεν θα εκανα να φέρω τον χρονο πίσω.Να έβγαινα πιο λίγο για να καθόμουν πιο πολύ μαζί τους.Θα προσπαθούσα να παρατηρήσω Καλυτερα γύρω μου όλα για να μπορούσα να τα περιγράψω Καλυτερα στην Ξενια.Για να εμένε η μνήμη τους ζωντανή σε εμάς.
Θυμάμαι που γκρίνιαζα επειδή ροχάλιζε ο μπαμπάς μου.Και τώρα,τώρα παρακαλαω να ξυπνησω πάλι από αυτό.Δεν θα με πειραζε.
«Ένας χρόνος.Τι λες;»λέω.Νομιζω τέσσερα χρόνια είναι αρκετά.Τρια έχουν περάσει.
«Ένας χρόνος.Ας της δώσουμε ένα χρόνο»επαναλαμβάνει αυτή.
«Εντάξει»λέω.Μπορουμε να το κάνουμε αυτό.Αν δεν ξυπνησει μέχρι τότε θα ξέρουμε ότι έχουμε κάνει τα αδύνατα δυνατά τότε.
BẠN ĐANG ĐỌC
Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)
Lãng mạn*12 βιβλίο •1 της σειράς Σαντα Ροζα• Αυτός ξεκίνησε όλο αυτό σαν μια δουλειά. Αυτή σαν κακομαθημένη δεν ήξερε ότι θα γινει τόσο σημαντικός τόσο γρήγορα. Άννα και Στεφανος. Διαφορετικοί αλλά κατα κάποιο τρόπο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Γίνεται α...
