Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 46 *Στεφανος*

Κοιταω την ώρα.

«Υπνο...»της λέω.
«Άλλο λίγο»λέει η Ξενια.
«Πήγε δέκα.Ωρα για υπνο»ξαναλέω και κατσουφιαζει.

«Καληνυχτισε την Άννα...»της λέω και την αγκαλιάζει.
«Καληνυχτα Άννα»λέει.
«Καληνυχτα γλυκιά μου...»λέει εκείνη και περπατάμε μέχρι το δωμάτιο της.

Αφού ξαπλώνει κουνιέται μέχρι να βρει μια θέση που να την βολεύει.

«Καληνυχτα ψυχή μου...»λέω.
«Καληνυχτα»λέει και πάω στην πόρτα να κλείσω το φως.

«Είναι Ωραια ξέρεις...»λέει.
«Ποιο;»
«Που είναι συνέχεια η Άννα εδώ.Ειναι ωραια.Ειναι λες και είμαστε οικογένεια πάλι.Οπως πριν...»λέει και γυρνάει στο πλάι και κλεινει τα μάτια της.

Δεν το σχολίασα.
Έκλεισα την πόρτα και πήγα πάλι μέσα.

Ήταν όντως ωραια.

Όταν χτύπησε το κουδούνι δεν περιμενα να την δω εδώ.Με ξάφνιασε.Αλλα μετά έτσι κάνει η Άννα.Με ξαφνιάζει συνέχεια.

Με συναρπάζει.

Όταν μπαινω μέσα την βλέπω να κοιτάει αποροφημενη το ντοκιμαντέρ που εκείνη η ίδια έφερε.Με τα χέρια της πιάνει τα μαλλιά της και τα πάει στην μια μεριά νε αποτέλεσμα ο λαιμός της να είναι εκτεθυμενος.

Δεν παραπονιεμαι.

Καθομαι διπλα της.

«Πήγε αργά.Ο Σπύρος θα περιμένει...»λέω.

Ήμουν σαν και αυτόν και ξέρω ότι παρακαλάει να βγει από το σπιτι για να την πάει και επιτελους να σχολάσει.

«Δεν πειραζει.Η δουλειά του είναι...»λέει σκληρά χωρίς να βγάλει τα μάτια της από την τηλεόραση.

Το έχω παρατηρήσει πολλές φορές αυτό.
Αλλά ξέρω ότι δεν είναι έτσι.
Θέλει να δείχνει έτσι.

«Μην κανείς την κακιά.Ξερω ότι δεν είσαι...»λέω και τότε γυρνάει να καστανα μάτια της σε εμένα.

«Ίσως είμαι Στέφανε.Ισως είμαι...»λέει τελικά.Παιρνω το τηλεκοντρόλ και κλείνω την τηλεόραση.Αυτο απαιτεί συζήτηση.

«Δεν είσαι.Ποτε δεν θα ήμουν με κάποια κακιά...»λέω.
«Δεν με ξέρεις τόσο καλά»
«Σε ξέρω.Πιο καλά από όσο νομίζεις.Και δεν είσαι κακιά»
«Μην είσαι τόσο σίγουρος.Θυμασαι τι είπα την ημέρα που μαχαιρώθηκες;Γιατί εγώ δεν μπορώ να το ξεχασω.Σου είπα ότι ήθελα να πεθανεις.Να εξαφανιστείς από την ζωή μου.Να μην σε ξαναδώ...»λέει.