Θα Σε Προσέχω (#1 Σαντα Ροζα)

Κεφαλαιο 73 *ΤΟ ΤΕΛΟΣ*

Πολλά χρόνια μετά.

Άννα

Τρώει το ένα σοκολατακι μετά το άλλο.

«Κώστα σε παρακαλώ αγαπη μου.Πιο σιγά.Δικα σου είναι»του λέω και γελάει με ανοιχτό το στόμα.

Κοιταω τον Στέφανο να κοιτάει πάνω.Αντε πάλι αυτό.

«Στέφανε.Ασε τα παιδιά»λέω.

Η Ξενια έφερε αγορι στο σπιτι.Πρωτη φορά.Να διαβάσουν είπε.Και εγώ έλεγα έτσι στον μπαμπά μου αλλά ποτέ δεν διαβάζαμε.

«Δεν πρέπει να του πω δυο λόγια;»

Ο θεε μου

«Όχι φυσικά.Δεν θα την παντρευτεί.Ειναι μικρή ακόμα»λέω.
«Ναι αλλά πλέον δεν κάθεται μαζί μας να βλέπει ντοκιμαντέρ»
«Επειδή δεν είναι πια παιδί.Σταματα να την τρελαίνεις.Ειναι καλή στο σχολειο,βοηθάει στο μαγαζί.Τι άλλο θες;»λέω.
«Ίσως εχεις δίκαιο»
«Σίγουρα έχω δίκιο»λέω.

Πάει στον Κώστα.
«Τι κανεί το αντράκι μου;»του λέει και τον φιλάει στο μάγουλο.
«Τρωω σοκολατακια.Ειναι γαμάτα!»λεει.
«Η θεία στο έχει μάθει αυτό;»
«Όχι.ο Θείος Παρης»λέει.

Βλέπω το πρόσωπο του Στέφανου να σκωτινιαζει.

Θα πρέπει να είναι χαρούμενος που έχει φίλους η Ξενια και δεν ασχολείται με τον Παρη.Ναι.Περασε μια φάση που τον αγαπούσε και ήθελε να τον παντρευτεί όταν ήταν μικρή.

Ευτυχώς πέρασε.

«Κώστα εχεις τα μαθήματα να κανείς»του υπενθυμίζω.
«Ναι ναι πάω»λέει και έρχεται και βάζει το πιάτο στον νεροχύτη.

Ο γλυκός μου...

«Έλα έδω...»του λέω και έρχεται και σκύβω.
Δεν είναι μαθήματα μαθήματα αφού πάει παιδικό ακόμα.Ειναι πιο πολύ γραμμές και να μάθουν να κρατάνε το μολύβι.Αλλα είναι σημαντικό.

«Πρώτον άργησες για τα μαθήματα σου.Μην ξαναγινει.Δευτερον...»λέω και βάζω το δάχτυλο μου πάνω από το στόμα του και το τρίβω «εχεις σοκολάτα...»
«Στο πρόσωπο.Σκουπισου...»τελειώνει την πρόταση μου ο Στεφανος.

Γαλαω με την ανάμνηση αυτή.
Ποσά έχουν γίνει από τότε.
Πως έχω αλλάξει σαν άνθρωπος.

Πλέον είμαι μάνα.Μανα.ΕΓΩ μάνα.

«Μαμά;Μπορώ να πάρω αυτό το ποδήλατο που θέλω;»λέει.
«Ναι»
«Η μαμά εννοει στα γενέθλια σου σε λίγες εβδομαδες»προσθέτει ο Στεφανος.
«Ωραια.Παω να κάνω τα μαθήματα μου»λέει και τρέχει μέσα.