We Must Stop Meeting This Way

SVT - EIGHTEEN

Kunot noo kong tiningala ang mataas na building, itinakip sa paningin ang isang kamay para hindi tuluyang masilaw sa liwanag ng araw na tumatama sa dingding ng building na yari sa salamin. Napabuntong hininga ako matapos titigan ang glass door entrance ng naturang istruktura.

“It wasn’t a big agency. Hindi rin nila pag-aari ang building na gaya ng inyo, Mei.Pero gusto ni Jinyoung hyung na tulungan silang umangat. Naniniwala raw siya sa vision ng talent agency. Siya ang magiging unang solo artist at may rookie girl group din silang tine-train.”

Napaismid ako nang maalala ang sinabi ni Sandeul noong binisita ko siya sa radio station. Nang sumunod na araw ay naglabas na ng official statement ang WM Ent tungkol sa hindi pag-renew nina Baro at Jinyoung ng kontrata. Ilang araw din ang pinalipas ko bago ako naglakas loob na puntahan siya ngayon.

When I told Sandeul about my breakup with Jinyoung, he just laughed. Ayaw niyang maniwala na naghiwalay na kami. Dahil kinamusta pa raw niya ako kay Jinyoung noong huli silang magkita.

“I’m looking for..." I hesitated. Should I directly ask for Jinyoung? Ano ang sasabihin kong dahilan kapag tinanong ako kung anong sadya ko sa hinahanap ko? "I’m heading to the fifth floor,” paalam ko sa receptionist pagpasok ko sa building. Nasa fifth floor daw ang office nina Jinyoung.

“Fifth floor?” ulit niya sa sinabi ko, parang naninigurado.

Bumaling ang tingin niya sa akin mula sa computer monitor na parang ngayon lang siya nagkainteres na pagtuunan ako ng pansin. Nagtagal ang titig niya sa mukha ko kaya nag-iwas ako ng tingin dahil sa pagkailang.

“Trainee ka ba?” he asked, revealing his braced teeth. Bahagya pa siyang dumukwang kaya umatras ako mula sa reception table.

“Hi, Shoen.”

Tahimik akong nakatayo at nakatingin lang habang masayang nag-uusap ang receptionist na Shien pala ang pangalan at ang bagong dating na babae. Pamilyar sa akin ang boses niya at ang paraan ng pananalita. Hindi ko lang maaninagan ng mabuti ang mukha niya dahil nakatagilid siya mula sa akin.

Pero nang nakangiti niya akong harapin ay natigilan ako at hindi halos nakapagsalita. Ganoon din naman siya. Nanlalaki ang mga mata niya matapos niya akong titigan sandali. Recognition is evident in her face.

“Chinee?”

Agad siyang lumapit sa akin. Iniwan pa niya sa reception ang dala niyang maliit na box at hinila ako papunta sa receiving area para paupuin sa sofa na naroon.

“Kumusta ka na? Ang tagal nating hindi nagkita.”

“Yumi,” nakangiting bati ko sabay yakap sa kanya. I’m really glad to meet her here. Siya ang nag-iisang babaeng naging kaibigan ko noong unang punta ko rito bilang exchange student. Nakilala ko siya noong nag-part time job ako sa isang coffee shop. That was four years ago.

“Ang tagal na ng hili nating pagkikita.” Nakangiti niya akong tiningnan. “Ang dami nang nagbago sa’yo.”

“Hinanap kita.”

“Alam ko. Nalipat kasi ako ng branch simula noong umalis ka. Noon namang pinuntahan mo ako, rest day ko iyon kaya hindi na tayo nagkita.”

“Iniwan ko ang number ko para tawagan mo ako kung sakali. Ayaw kasi nilang ibigay ang number mo.”

“Nakuha ko rin, pero nagkaproblema kasi kami kaya hindi na kita natawagan, hanggang sa...” Nagkibit balikat siya habang hawak ang dalawang kamay ko.

“Pero okay ka na ba ngayon?” nag-aalalang tanong ko. Gusto kong itanong kung anong problema niya. Financial kaya? Kasi puwede ko siyang tulungan.