Imaginary Boyfriend: Lovelle Ponce

IMAGINATION 49

• CHAPTER 49 •

Matagal ko siyang tinitigan. "Panong nanyare yun.. Eh hindi nga kita nakilala." Sabi ko.

"Well, for some reasons, nakalimutan mo ko nang magkaroon ka ng ability na makita nang parang totoong imagination,  little you don't know that you already creat me and half of you gave me life." Sabi nito.

Di parin ako makapaniwala, kung titigan, swak at kamukhang kamukha niya ang nasa drawing, magaling kasi ako mag drawing pati rin ang pag uugali nila ay nag fit sa kanya.

"You wish to see me when you're already 18, so wish come true.." Sabi niya. Yeah, I remember that day.. September 17 is my real birthday.

"Nung una, yung akala kong birthday mo, masaya ako nung araw na yun dahil sa wakas ay makikita mo na ko, pero kataka takang di mo ko nakita.. Naisip ko baka next day, next day.. Pero wala.. Nawalan na nga ko nang pag asa nun eh... But, that day, magkahalong gulat at saya ang naramdaman ko kasi sa wakas nakita mo na ko." Paliwanag niya.

Nag kwento pa siya nang maraming marami tungkol sa pinagdaanan niya noon, na enjoy ko naman kasi ang pakikinig sa kanya kaya di ko na napansin ang oras.

"Mag gagabi nanaman, umuwi kana.." Sabi niya. Ewan ko ba pero sinunod ko siya, dahil siguro natatakot ako na manyare ulit yun.

Lumabas na ko at nag paalam kay Mama, hinintay ko din muna dumating ang kotse sa tapat ng bahay.

Nawala na rin si Ash matapos kong makasakay sa kotse. Napaisip ako habang pinapanood ang tanawin sa labas ng kotse.

Nung una kasi, di ako naniniwala na galing siya sa imahinasyon ko, medyo maniniwala pa ko kung sabihin mong multo siya..

Pero imagination ko? No way! He's too real! Ano ako adik? Pero now... Naniniwala na ko, kuhang kuha niya lahat, I can't even believe myself na nilikha ko iyong ganung klaseng lalake.

Natigil na ko sa pag iisip ng makauwi kami, nag hapunan muna ako kasama si Heart. Wala kasi si Mommy, nasa office daw.. Kaya kaming dalawa lang, medyo may galit pa ko sa lalaking ito kaya binilisan ko na ang kain ko.

Matapos ko ding kumain ay dumiretsyo na ko sa kwarto ko, wala siya doon.. Bakit?

Naupo na lang ako sa kama ko, hinintay ko siya kasi baka mayamaya lang ay dumating na siya, pero hanggang sa antokin ako eh wala pa siya.

Humiga muna ako, kahit na antok na antok na ko, nanatili akong mulat para hintayin siya.

Pero sumapit ang ala-una nang umaga, di parin siya dumarating, hanggang sa dapuan na ako ng antok.

-.-zzzZzz