Bizim Mesafelerimiz

k ... [20]

[20.Bölüm)

"Bülbül güle/Gece gündüze/Kış bahara erdiğinde

Ağaçlar tomurcuk/Hayaller ümit verdiğinde/Kalp gönüle çiçek derdiğinde

Bekletme gel/Aşk mevsimi balamıştır."

Fatih Kılınçarslan

Büyük bir beklentiyle ona döndüm.Merak ediyordum.

"Seni sevdiğimi fark ettiğim an boğulacağını sandığım andı.Boğazına ayran kaçıp da morardığın o yaz akşamı...Daha önce hiç o kadar korkmamıştım bir insan için. O gece farkına vardığımda kendimi geri çektim. Ama Tuna öğrendi. Daha önce bende o kadar resminin olduğunu bile bilmiyordum Dilruba.Nil bana hep resim atıyordu.Toplu resimleriniz vardı.Sonra senin resimlerini çekerken yakaladım kendimi.O resimden birine bakarken de yakaladı Tuna.O yaz fark ettim."

Yaptığı itiraflar karşısında sessiz kaldım.Sokakta durduk ve birbirimize döndük.

"Öncesi de var Dilruba.Ben çabuk sinirlenen biriyim ama sinirim hemen geçer."

"Evet,biliyoruz bunu yeterince."

"İşte..." Başını iki yana salladı."Söylemeyeceğim.Anlatsam ne olacak ?"

"Merak ediyorum."

"Hayır,daha fazlasına gerek yok.Buraya o geceyi konuşmaya geldim."

"Ben de o geceyi konuşmak istemiyorum.İkimiz de hatalıydık ."

"Yine aynı şeyi yapıyorsun!Beni dinlemen gerek artık."

Bundan kaçış yoktu.Konuşulacaktı.Direkt girdi konuya,diğer bilinmezliklere dokumadı bile.

"Seni öpmeye falan çalışmayacaktım. Yüzünü tutmuştum ama o an konuşmaya çalışıyordum ve sen sinirle dolanıp duruyordun ,yüzüme bakmamıştın .Bir kez bile ..."

"Bana yaklaştığında şok geçirmiştim ben orada.Neyden bahsediyorsun ?" Sinirlenmiştim.Çattığım kaşlarıma baktı.

"Sadece alnından öpüp seni bırakacaktım Dilru." Bunu söylerken şaşkın duruyordu.

"Buna inanmamı bekleme !O an çok farklıydı,sen beni korkutmuştun."

Yüz şekli değişti. Konuşmadı ve kaçırdı gözlerini. Saçlarıyla oynadı.Kısa sakalıyla oyalandı.Tek bir kelime dahi söylemedi. 

 Sokakta ilerledik. Neden bir şey demiyordu ?Kendini savunmuyordu. Kabul mu edecekti ?

"Seni evine götürsem iyi olacak." Dediklerimden sonra bu muydu diyeceği ?

Bu sokağı da geçince evimi görebilecektik.Bir şey demedim ve yürümeye devam ettim. Burada çatlayacaktım.Sokağın sonuna geldik.Arabasını fark etti. Bir şey demedi.Apartmanın önüne geldik.Evimin penceresinde kimse yoktu ama ışık açıktı.

"Sanırım haklısın,bir daha o geceyi konuşmayalım.Şunu fark ettim ki ,ne anlatsam inanmayacaksın.Kendimi yormama gerek yok daha fazla."

Elindeki market poşetini bileğinden sıyırdı ve elinden çıkarttı.

"Seni korkutmuşum ki bunu hiç istememiştim.Ne o zaman ne de şimdi...Seni korkutmuş olabileceğimi hiç düşünmemiştim. Şaşırdım ve bunu biraz sindirmem gerekiyor.Beni tanıdığını sanıyordum.Anlarsın sanmışım. Yanılmışım."