Don't Lose My Trust [Taegi]

89

Jin patrzył na brata zmartwiony. Chłopak ostatnio wyglądał na przygnebionego. Może i był dobrym aktorem, ale Jin znał go zbyt długo żeby dzieciak mógł coś takiego ukryć. Usiadł obok niego i podał mu kubek z gorącą czekoladą.
- Co się dzieje, szkrabie?
Taehyung spojrzał na niego na początku nie rozumiejąc o co chodzi, ale potem westchnął.
- Aż tak to widać?
Szepnął tak cicho, że Jin musiał mocno się skupić żeby zrozumieć.
- Nie, kosmito...Ja cie po prostu za dobrze znam... Jeszcze przed waszą wycieczką nad morze zachowywałeś się jak najszczęśliwszy chłopak na świecie, co ogromnie mnie cieszyło... Nie chce znów widzieć jak cierpisz... Ale teraz... Znowu założyłeś maskę... Dlaczego?
Tae przytulił mocno brata i pociągnął cicho nosem.
- Dlaczego muszę być inny, Seokjinie?
Z oczu młodszego popłynęły łzy, kolejne w ciągu kilku ostatnich dni. Jin westchnął i zaczął gładzić włosy chłopca.
- Jesteś po prostu wyjątkowy, szkrabie. I wszyscy Cię uwielbiają...
- Większość z nich nie wie o mojej mutacji...
Tae trzymał się kurczowo bluzki brata i chował się w jego ramionach jakby szukał ratunku.
- Ale co ta mutacja zmienia? Oprócz tego, że masz ogromny przywilej noszenia dziecka pod swoim sercem? Czy wiedza o tym sprawia, że jesteś inną osobą? Że zachowujesz się inaczej niż reszta? Uwierz mi, że większość ludzi ma to tak naprawdę gdzieś...
- Niektórzy się brzydzą...
- W takim razie nie zasługują na przywilej bycia przez ciebie kochanym... A najważniejsze jest to, że Twoi najbliżsi Cię kochają, że zawsze masz nas.
Pocałował Tae w czoło i patrzył jak zalewa się łzami. Wiedział jak trudne to było dla niego. Usłyszał wiele złych słów o sobie i teraz wszystko na temat genu przyjmował mocno do siebie. Miał nadzieję, że niedługo pojawi się ktoś, kto zaopiekuje się jego bratem i pokaże mu, że on także zasługuje na miłość. Bo to, że zasługuje na przyjaźń na szczęście już wiedział.

-----
Maraton?
Zrobię, bo to mój dobry dzień, a że z pisaniem zbliżam się do końca to mogę przyspieszyć udostępnianie :p

1/7