Maske | boy×boy

{30}

Düzenlendi

Doğan

"Doğan, yavaş."

Adımlarımı hızlandırdım.

"Doğan, o piçe bir şey olmaz,"diye homurdandı Tuncay arkamdan. Durduğunu göz ucuyla görmüştüm.

Aldırmadan koşmaya başladım, asansörü görmeme rağmen iki katı koşa koşa çıktım. Doktorlardan birisine çarptığımda Ceyda abla ve annem koridorun başından gözüküyordu. Özür dileyip geriye çekildim, birkaç kişinin de oturduğunu fark ettim.

"Doğan?"

Cole'nin kan çanağı gözleriyle karşılaştım. Mahvolmuştu. Alışkın olmadığı belliydi. Üstünü şöyle bir düzeltip bakışlarını bende odaklamaya çalıştı.

Dudağımı ısırdım.

"Ge-Gelmişsin..."

Cevap vermeden Cole'nin kollarına tabiri caizse atladım. Yapışmamla sendelese de duramadım. Burnumun her bir noktası ayrı ayrı sızlıyordu. Kesik nefesler eşliğinde ağlamaya başladığımda o da bana sarıldı.

"Doğan..."

"Seni sevmiyorum,"dedim hıçkırarak.

"Tamam,"diyebildi tutuk bir sesle. Benden epeyi uzun olduğu için beni çocuk gibi sarmalaması çok kolay olmuştu.

"Mert'i de önemsemiyorum, onun aksine in-insan olduğum için ben..."

Ağlamam konuşmamı tekrar böldü.

"Bir insan bu kadar gurursuz olamaz."

Tuncay'ın homurdanmasıyla geldiğini o an fark ettim.

Sakince Tuncay'a dönüp çantamı üstüne fırlattım.

"Kes sesini!"

Demir köşeden fırladı ve beni sakinleştirmek için kolumu tuttu.
"Doğan ciğerim aa ama..."

"Her şeyi bildiğini sanma amcık beyinli!"

Tepkimi beklemiyor olsa gerek on saniye yüzüme baktı.

"Getirmeseydin! Çocuk değilim ben, kendi başımın çaresine bakarım!"

Cevap vermeden yüzüme bakmaya devam etti. Gülümseyerek Mert'in kaldığı odaya yürüdüm. Cole bir an hareket etse de duraksadı.

"Uyuyordu..."

Arkamdaki özgüvensiz ses tonu bana zevk vermişti. Gülümsemem tüm yüzüme yayıldı. Sesle gülecektim neredeyse. O gösterişçi budala Cole benden çekiniyordu.

Kapıyı araladım.

Ardından güldüğümü gizleme zahmetine girmeden Cole'nin yüzüne kapattım.

Kolunu serumdan dolayı iyice sarkıtmıştı, hafif yan dönmüştü. Günlerdir uyumamışcasına derin bir uykudaydı. Çok bitikti. Bu manzara o kadar tanıdıktı ki...