Maske | boy×boy

{35}

Ben geldiim❤️ midem çok ağrıyor dedim bunlarla uğraşayım azıcıkk

"Kaçıncı kat?"

Mert gözlerini kısıp tuşlara bakınca kaşımı kaldırdım. Asansör bekliyordu.

"Mert?"

"Duramıyorum,"deyip bana eğildi. Sesi zor çıkıyordu. Gülüp alnından ittirdim onu. "Doğan..."

"Henüz değil."

"Yedi kat bekleyemem."

Yedinci kata basıp "Asansörde de sikmezsin,"dedim. Sırıtıyordum.

Huysuz bir sesle cevap verdi. "Beni tahrik etme sen de."

"Sadece duruyorum,"dedim hayretle.

Aynadan bana baktı. Ben de kendime baktım, saçlarım dağılmıştı, gözlerim ağladığım için hafiften kızarmış ve rengi açılmıştı. Kızarık yüzüm sakinleştiğimden beyazdı.

Sol kulağımdaki halka yavaş bir ritimle sallanıyordu çünkü gerginlik ve heyecandan kıpır kıpırdım. Kıpraşmayı kesip bakışlarımı ona çevirdim.

Aynadaki bu iki çocuğu tanıyamıyordum. Biri uzamıştı, o çocuksu şirinliği kaybolmuştu. Siyahlar içindeydi. Yanımda üniversiteli genç bir adam vardı artık.

Diğeri her şeye gülmüyordu. Onsuz solmuştu. O cıvıl cıvıl giyinen çocuk değildi.

Lisede hep ileride homofobiklere inat 'ibne gibi' giyineceğimi söylerdim. Daha rahat olacağımı...Daha rahat mıydım? Evet. Yine de insanlar beni görüp aa bu ibne diyemiyordu. Normal bir erkek olmak istemiştim. Onların algısında.

Mert de öyle olmamı istemişti sanırım.

"Normal olmamı mı istedin?"diye sordum ona bakmayı kesmeden.

"Nasıl?"dedi anlamayarak.

"Feminen olmamı istemedin yani diyordum."

Kaşlarını çattı. "Bunu seçemezsin."

Sırıttım. "Bir şeyler biliyorsun Cavlı."

"Neden böyle bir şey sordun?"

"Bilmem, farklı bir Doğan derken bunu kast edip etmediğini merak ettim."

Asansör durdu.

"Böyle olmanın daha çok hoşuma gittiğini söyledim. Hırçın, sinirli olmana rağmen bana dayanamaman... Her kavgamızda ağlayıp kaçan o çocuk olmaman...İnsanlara haddini bildirmeyi bilmen hoşuma gidiyor."

Asansörden inip gösterdiği daireye yürüdüm. Öyle miydim cidden? Bu kadar hırçınlaştığımı bilmiyordum.

Kolunu omzuma attı. "En çok da öfkenin hepsini dışarı vurmayışını sevmiyorum. Benim gibi yapmanı istiyorum ama yapmıyorsun. Neden?"

"Senin gibi değilim ondan,"dedim kolundan kurtulup.

Resmen altına alacaktı beni ya.

Kapıya yaslandım.

Gülümsedi. "Farkında bile değilsin."
Ardından iki elini kapıya yaslayarak bana baktı. Midem acıyordu, kalbim öyle bir atıyordu ki göğsümü sıkıştırıyordu sanki. Gözlerine inatla bakmaya devam ettim.

Dizleri üzerine çökünce kıpraştım. "Kapının önündeyiz."

Kapıyı açıp beni içeri ittirdi, yakasından çekip kapattım kapıyı ve duvarla arasında kaldım.

Sırıtıp dizleri üzerine çöktü. "Artık değiliz."

Bayılma, bayılma...

Pantolonumu dizlerime kadar indirince beklentiyle kasıldım. Beni kendisine çekip sertliğimi dudakları arasına aldı.