Maske | boy×boy

{78}

Doğan

"Annem arıyor,"dedi Mert yanımda kıpraşarak. Bazen uyumaya çalışırken de o kadar kıpır kıpır oluyordu ki onu yataktan atasım geliyordu.

Kollarımı Mert'e sarıp onu yatağa çektim.
"Saat sabahın beşi..."

"Alo anne?"

Ellerimi tutup karşı tarafı dinledi.

"Ne?"

Yerinde biraz daha doğrulunca meraklı bakışlarla onu izledim. "Tamam, tamam hapörlere alıyorum."

"Doğan'cım duyuyor musun?"

"Evet,"dedim telefona eğilip.

"Oyununuzda saldıranların üçünü arkadaşım bulmuş. Şu an karakoldalar, sorgudalar, herkesi toplayıp gelmenizi istiyorum."

"Ne? Nasıl bulmuşlar?"

"Kimin yaptırdığını da biliyoruz. Banu da burada, polisler onunla konuşuyor."

"Siz..."

"Hadi, gelince konuşalım canım,"dedi o içten sesiyle.

Mert "O halde hemen yola çıkıyoruz,"dedi.

Başımı salladım.

Bu olanlara inanamıyordum.
**
Arabayı park edip karakola yürürken birden duraksadım. Mert de yanımda durarak ne oluyor diye bana baktı. "Mert... Annen o kadar harika ki..."

Gülümsedi. "Seni seviyor, canını yakıp bırakmalarına izin vermeyecekti yani."

"Neden? Anlamıyorum... O kadar uğraştı ki..."

Kolunu omzuma atarak beni kendisine çekti.
"Sen onun için bir uğraş değilsin tamam mı? O şekilde düşünme."

"Böyle kaynana mı?"diye şakıdı Oğuz. "Neyse hayal kurmayalım şimdi."

Karşı taraftan hepsinin geldiğini gördüm.

"Teo nasıl?"diye sordum.

"Pek iyi değil,"dedi Oğuz.

İrem de diğer koluma girdi. "Doktorlar iyi düşünmüyorlar Doğan. Hele Mert'in gördüğü adamlardan sonra... Teo'nun serumuna bir şey katmışlar, neyse ki ben o gün sürtük Banu'ya inanmadım, siz gidince doktorlardan bakmasını istedim."

"Ölebilirdi,"dedi Oğuz ciddice. "İrem iyi ki o gün kimseyi dinlemedi."

Gözlerim doldu.
"Off..."

İrem, Mert'e bakıp hafifçe gülümsedi.
"Çünkü ben Mert'i ilaç kullanan birisi olarak görmüyorum. Hassas, sevdiklerinin yanında bir o kadar da dikkatli birisini görüyorum."

"Sağ ol İrem,"dedi Mert de gülümseyip.

Arkadan gelen bir bağırışla herkes arkaya döndü.

Kıvanç buraya koştu.

"Seni yalnız bırakmayacağım İrem!"