AKİDE

Bölüm 7

Medya :Take Me The Church 🖤

Aptalın tekiydim. Tam anlamıyla aptalın tekiydim. Bu hatayı nasıl yapardım. Nasıl en özelimi ona atardım nasıl. Tamam kızlara da atmıştım ama onlar kızdı.

En önemlisi de ne bok yiyecektim. Oturduğum yerde başım belaya düşüyordu. Ne günah işlemiştim acaba?

Kendime gelmeliydim. Evet evet kendime gelip bir çözüm bulmalıydım. Kendime kızmanın hiçbir anlamı yoktu. Sadece canımı daha çok sıkıyordum.

Aklıma gelen tek fikir Asaf'ın telefonunu ele geçirip o fotoğrafı silmekti. Bu kadar basitti. İki gündür buna uğraşıyordum ve tek elde edebildiğim bir hiçti. Bu iki gün boyunca yüzünü görmemek için elimden geleni yapmıştım sadece kapıdan gizlice ne yaptığına, ve telefonu nereye koyduğuna bakmıştım. Ve o bu iki gün boyunca Telefonunu yanından ayırmamış, en fazla oturduğu koltuğa, hemen yanına atmıştı .

Çıldıracaktım resmen. Sinirden kafayı yiyecektim. Öfkeyle yataktan kalkıp odamdan çıkmıştım. Bu stres yüzünden içim yanmıştı resmen. Susuzluktan ölmüştüm. Merdivenleri her zaman yaptığımın aksine yavaşça indim. Tam salonun yanından geçerken duyduklarımla merakıma engel olamayıp dinlemeye başladım.

" Oğlum sana daha kaç kere söyleyeceğim Asaf 'ı bu eve bu kadar sık getirme diye. Olanları biliyorsun zaten. Akıllanmadın mı? " diyen annemin sesi hem öfkeli hem sıkıntılıydı.

"Anne" dedi abim. Sesindeki azarı ve kınamayı hissetmiştim. "Asaf' tan bahsediyoruz. Şuara önünde çıplak gezse Asaf dönüp bakmaz. Ben kendimden şüphe ederim ondan etmem"

Öfkeyle nefesimi geri verdim. Haklıydı. Ve bu beni deli ediyordu. Lisede olsun üniversitede olsun hep övülmeye alışmıştım. Tamam şu filmlerde dizilerde olduğu gibi ben geçtiğim zaman rüzgar esmiyor, etraftaki herkes bana bakmıyordu. Ama bir kere yüzüme bakan dönüp bir daha bakıyordu.

Güzel kızdım. Kendimi seviyordum ve o mandanın beni görünce bakmaması beni çıldırtıyordu. Hayır bu normal bakmamak değildi. Normalde gördüğünüz bir insanın bir kere de olsa suratına öylesine bakardınız. Ama o sanki özel çaba harcıyormuş gibi öylesine bile bakmıyordu suratıma.

Aman şu an bakmaması işime gelirdi. Çünkü felaket bir şekilde utanıyordum. Yaptığım çok uygunsuzdu. Yakışık alacak hiçbir tarafı yoktu.

Annem derin nefes verdi ve yine konuşmaya başladı. Sanırım nasihat kısmına gelmişti. "Arada şeytan var oğlum. Ee atalar boşa dememiş" Ummadık taş baş yarar "

Bundan sonrası abimin Asaf'ı savunmasıyla geçmişti. Abim Asaf'ı o kadar savunmuştu ki annem gibi laf ebesi bir kadın bile diyecek bir şey bulamamıştı.

°

Akşam Asaf bize gelmiş ve abimi alıp gitmişti. Çıldıracaktım. Ben o fotoğrafı nasıl silecektim. Adam bizim evde iki dakika bile kalmıyordu. Kaldığı zaman da telefonu yanından ayırmıyordu .

"Kızım buz oldu çay" diyen babamla elimde dakikalarca tuttuğum bardağıma baktım. Haklıydı buz gibiydi.

Hemen mutfağa gidip soğuk çayı boşalttım ve kendime yeni çay doldurup içeri geçtim. Annem babama, babam anneme imalı bakışlar atıyor, sanki gözleriyle bir şeyler söylemeye çalışıyorlardı.

Sonra babam elindeki çay bardağını sehpanın üzerine koyup ellerini önünde birleştirdi.

"Kızım, bizim bir akraba oğluna seni sordu". Boş bakışlarımı babama diktim. Annem de bir kaç kere bana talip çıktığını söylemiş şiddetle reddetmiştim.