AKİDE

Bölüm 14

Medya :Şuara 💜
Julia Stone =Winter on the weekend🖤

Babacığım, neden beni korumuyorsun?

Birisi beni incitecek

Yapabileceğim hiçbir şey yok

Babacığım, neden beni korumuyorsun?

Birisi beni incitecek

Yapabileceğim hiçbir şey yok

°

Boş gözlerimi karşımdaki duvara dikip tekrar hıçkırdım. Tiksiniyordum. Ondan, kendimden beni böyle çaresiz bırakan herkesten. Hırsla, elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim. Ama onlar tekrar tekrar akmaya devam etti. Derin bir nefes alıp kendimi toparlamaya çalıştım.

Ne süredir burda böyle oturduğumu bilmiyordum. Tek bildiğim bu yarayı ömür boyu taşıyacağımdı. Sarsılarak yerimden kalktım. Göz yaşlarımı silip derin nefesler aldım.

Emindim ki berbat bir haldeydim. Üstüm başım toz olmuş, saçlarım darmadağınık olmuştu. Ellerimle saçlarımı taradım. Üstümdeki tozları silktim. Beni bu halde gören olursa emindim ki laf çıkarırdı.

Sakinleşip ayaklandım. Kendimi toparlamalıydım. Sakin olmalıydım. Korkmamalıydım. Ama ruhum darmadağınık olmuştu. Bitmiştim tükenmiştim.

Eve gidene kadar kendimi zor tuttum. Dışarıdan sessiz, sakin duruyordum buna emindim ama içimde fırtınalar kopuyor, depremler oluyordu.

Kapıyı çaldım. Kapıyı açan annem beni görünce kısa süreli şok yaşadı. O kadar boş bakıyordum ki sanki hiç yokmuşum gibi, sanki hiçkimse yokmuş gibi.

Annemin kapıyı hızla kapattığını beni koltuğun üstüne oturttuğunu sadece hayal meyal hatırlıyordum. Annem bir şeyler söylüyor kendime gelmem için yüzüme hafif hafif vuruyordu. Kendimde değildim. Kendimi kaybetmiştim. Ve bir daha ne zaman bulurdum bilmiyordum.

Annemin dudaklarıma yasladığı bardaktan büyük bir yudum alıp yutkundum. Sanki su bile boğazıma takılmış, beni boğmaya çalışmıştı. İçtiğim suyla kendime gelip yüksek sesle hıçkırıp anneme sarıldım.

Ne zamandır ağladığını bilmediğim annemin hıçkırıklarına eşlik ettim. O ağladı ben ağladım.

İçim çıkana kadar ağlamak istiyordum. İçim çıksın istiyordum. Yok olayım istiyordum.

Annem hıçkırıkları arasından sürekli bana ne olduğunu soruyor cevap almadıkça daha sesli hıçkırıyordu.

En sonunda dayanamayıp söyledim "Ba-bana dokundu" daha yüksek sesle hıçkırdım. "İtmeye çalıştım. Yemin ederim çalıştım. Ama gücüm yetmedi. Gücümü yetiremedim."

Annem saçımı okşayıp benden uzaklaştı. Boş gözlerini gözlerime dikti. "Kim?"

Kendinden emin sorusuyla afallasam da hemen söyledim. "Ta-Tamer"

Annem öfkeyle kaşlarını çatıp ayağa kalktığında Hırsla gözyaşlarını silip elini beline attı. "Yeter artık kızım yeter".

Beni omuzlarımdan tutup sarstı. "Kendine gel artık". Bir anlık ağzından firar eden hıçkırığını def edip dik duruşunu bozmadı. "Yapma kızım. Yapma. Kendi adını lekeliyorsun yapma. Bu bir duyulursa millet ne der ha?"

Utanan bakışlarını yüzüme dikip konuştu. "Sen ne zaman hayırlı bir evlat olacaksın?"

Sözleri sanki bir değirmen taşıydı . Ve paramparça olan kalbimi, ruhumu öğütüp un haline getiriyordu. Yaşlı gözlerini gözlerimden çekti ve hızla mutfağa yürüdü. Telaşla ayaklandım. "A-anne!" kolundan tutup yüzünü yüzüme çevirdim. "N'olur inan bana!"