AKİDE

Bölüm 13

Medya:Tamer
Xxxtentacion = Save Me🖤

Kimim var ki?

Cehennemde yardım et bana dostum

Bir damla gözyaşı dökmeyeceğim

Bırak beni yeniden acı içinde görsünler

Karanlık taraftan merhaba

Burada arkadaşım olmak isteyen biri var mı?

Her şeyin bitmesini istiyorum

Söyle bana bütün bunlar ne zaman bitecek?

Kafamın içindeki sesler

Bana öleceğimi söylüyor

Yani kurtar beni, ben düşmeden önce

Kurtar beni, yalnız olmak istemiyorum

Yani kurtar beni, ben düşmeden önce

Kurtar beni, yalnız olmak istemiyorum

°

Kendime işkence etmeye devam ettiğim bir gün daha geçmişti. Tam tamına koskoca bir hafta geçmişti ve ben ne abimi ne de Asaf'ı görmüştüm.

Abim gözüme gözükme demişti. Ve ben de onun istediği gibi gözüne gözükmüyordum. Bu yüzden doğru düzgün yemek yiyemiyor, suyu bile doğru düzgün içemiyordum. Bu oda resmen benim tek yaşam alanım olmuştu.

Annem bile suratıma bakmıyor, baktığı zaman da iftira attığımı günah işlediğimi benim hiçbir zaman iflah olmayacağımı söylüyordu.

Asaf  ise sadece o gün Semra teyzeden eve geldiğimi öğrenmiş ve abim bana bir şey yaptı mı diye bakmak için gelmişti. Ben ise onu sadece penceremden izlemiştim. Abim ile bahçe koltuğuna oturmuşlar uzun uzun konuşmuşlardı ve ben onun mimiklerine kadar inceleyerek onu izlemiştim.

Bu yaptığımın nedenini bilemeyecek kadar aptal değildim. Ben ondan etkileniyordum bunu kabul ediyordum. Ama bu etkilenmeyi söküp atmalıydım içimden. Sadece ona o laflarını yedirmek istiyordum. Beni küçümsemişti. Gururumu paramparça etmişti. Ve ben bunu ona fitil fitil ödetecektim.

Asaf  mum olup bana eriyecekti. Ve ben onun gözlerinin içine bakıp "Abimi kaybetmek istemiyorum" diyecektim. Ben nasıl paramparça olduysam o daha paramparça olacaktı.

°

Yine battaniyenin altına girmiş gözlerimi kapatmış düşünüyordum. Bir çıkış yolu arayıp kendimi temize çıkarmak istiyordum.

Evde herkes bana sırtını dönmüştü. Babamın benden utanan bakışlarını annemin kötü sözlerini duymak istemiyordum daha fazla. Abim ise yüzümü bile görmek istemiyordu.

Artık ağlayacak halim bile kalmamıştı. Zihnim donmuştu. Sadece Asaf'ın, abimin, annemin söylediklerini düşünüyordum; hiçbir çözüm üretemiyordum. Sanırım kendim bile kendime sırtımı dönmüşüm.

Kapının açılma sesiyle gözlerimi sımsıkı kapattım. Yorgandan dışarı çıkan saçlarımda hissettiğim kocaman ellerle ürperdim. Sonra saçlarıma yaklaştı ve derin bir nefes çekti içine.

Abim mi gelmişti? Bana kıyamamış mıydı? Beni affetmiş miydi?

Abim uyumadığımı anlamasın diye nefeslerimi düzenli tutmaya devam ettim. Büyük el saçlarımı bir kez daha okşayıp benden uzaklaştığında kapıyı kapattığında da ben nefeslerimi düzenli tuttum.