PRENSESİN DÖNÜŞÜ -[DEK]

Bölüm - 72

Seni Rastgele Sevmedim, Zakkum

Aç Kapıyı Gir İçeri, Dicle Olcay

Ben senden razıyım.

●○●

BÖLÜM - 72

Ormanın içine girmiş, çoktan yolu yarılamıştık bile. Yine kızlara haber vermediğim aklıma gelince her ne kadar geri dönmemizi söylesem de  izin vermediler. Umarım saraya gidip beni sorarlar. Ulak' ların halka yaptığı duyurudan bir şeyler olduğunu anlayacaklardır. 

"Ne karar verdiniz? Tutamıyorum kendimi."

Chris'e yandan bakıp şimşeği biraz daha yavaşlattım. "Ceza belli, tahmin  edersiniz ben söylemeden. Sonuçta, buranın yasalarını benden daha önce biliyordunuz."

Kath, atının yelelerini okşarken gerildiği gerçekten belliydi. Ona bakışlarımı görünce omuz silkti.

"İlk defa kendi krallığımız'dan birinin ihanetten idam edileceğini duyuyorum. Neden ihanet edersin ki krallığına?" İstemeden kahkaha atarken gözümden gelen yaşları sildim. Tamam sinirlerim bozuk da niye bu kadar güldüm? Hiç yoktan deli damgası yiyeceğim. Cidden ne kadar saf insanlar var.

"İki çeşit insan tipi var Kath. İyi olduğunu düşündüklerin ve iyi numarası yapmakta profesyonel olanlar. Benjamin ikinci kategoriye, kötülükte zirve yapmış biri olarak giriyor.  Şu soruyu soracaksın. Neden ihanet etmesin? Sen, İvan'a ne kadar güvenebilirsin? Sen, bana ne kadar güvenebilirsin? Benjamin, Kral Tut'a hizmet ediyor. Ona sunduğu vaatlere karşı gelmeyip, bu krallığa ihanet etmek için gelen hain. Aynı şeyi ona da yapmayacağı ne malum? Beni öldürmesi, kaçırması karşılığında kim bilir ne sunacak ona."

Şimşeği ormanın bitmiş olmasının rahatlığıyla durdurdum. "Sana birini öldürmeni ve karşılığında iki çuval altın vereceklerini söyleseler ne derdin?"

Gözlerinde ki şaşkınlığı her ne kadar yakalasam da duruşumu bozmadım. Aklından ne geçiyor bilmiyorum ama onun yumuşamasıyla şaşırma sırası bana geçmişti. Hafifçe tebessüm etti.

"Dediğin gibi iki çeşit insan var prenses. Ben, birinci kategorideyim lakin eksim adam öldürmekten. Ben, zaten eline kan bulaşmış bir katilim. Katilden farkımda kalbe sahip olmam. Ben kanı krallığım adına döküyorum. Sana ve ailene ömrümü adamış savaşçıyım. Bana bu teklifi sunana da cevabım hayır olurdu. Altınların fazlalığı umurumda bile değil. Param olmasa da ailem yeter. Siz yetersiniz. İvan'a da güveniyorum, sana da prenses. Çünkü, size güvenmeyeyim de kime güveneyim?"

Ona kafa sallarken yokuş aşağı inmeye başlamıştım. Bu hayatta kahramanlara değil, zekilere ihtiyacımız var.  Kahramanlıklar elbet unutuluyor. İnsanlar yaşamlarına devam ediyor. Bizim hayatta kalıp savaşmamız gerek. Kendimiz için.  Dibe düşmemeliyim. Bu bir son değil. Ödenmesi gereken faturaları keseceğiz bugün... Öğlen saatlerine gelmiş olmalıyız. Dün kaldığımız motelin önüne gelince durdum. Burada birileri vardı.