PRENSESİN DÖNÜŞÜ -[DEK]

Bölüm-11

İşgal, Kaldık Böyle

Vals, Mabel Matiz

Aynı yerden birçok kez vurulmuşuz...

●○●

BÖLÜM - 11

Ayağa kalkıp önünde hemen eğildim. Kraliçe elini omzuma koyup ufaladı. "Tatlım burada biz bizeyiz. Resmiyete gerek yok." Tamam kabul ediyorum. Ne diyeceğimi bilemedim. Banka oturup elini yanına iki defa vurdu. Tatlı bir gülümseme aldı yüzüne.

"Ayakta daha ne kadar dikilmeyi düşünüyorsun?"

Yanına oturup, gökyüzüne bakmaya devam ettim. Kraliçe'ye bakınca aklıma sürekli o an geliyor. Kâbusum olan kadın yanımda oturuyor. Gerçekten en son hayal edeceğim şeylerden. "Yatakhanede olman gerekmiyor mu? Seni buraya sürükleyen şey ne?"

"Boşuna zamanınızı almayayım." Kaşlarını kaldırıp baktı.

"Zamanım olmasaydı, burada olmazdım değil mi? Şimdi anlat bakalım." İç çekip yatay şekilde düzelttim. Şimdi daha rahat.

"Sadece düşünüyordum efendim." Eliyle işaret edip şıklattı, önünde birleştirdi. "İşte bundan bahsediyordum Annabeth, neyi düşünüyorsun?"

"Hayatımı." Gözlerindeki o ışığın yerini daha farklı bir hale bıraktı. "Aklını kurcalayan şeyleri söylemelisin yoksa belli bir süre sonra kendine zarar vermeye başlarsın. Dök içini... Emin ol bana güvenebilirsin." Yeterince zarar vermedi mi zaten.

"Emin misiniz?" Gözlerini tehdit vari şekilde kıstı. "Bana aklını kurcalayan şeyleri anlat. Bir daha söylemeyeceğim." Biraz daha zorlarsam beni boğabilir gibi gözüküyor. Bankta biraz geri gidip yaslandım.

"Evlatlık edilişimi, kayıp anılarımı, Kral Tut'u nereden tanıdığımı ve uykusuz kaldığım gecelerde gördüğüm rüyada gördüğüm kadının artık tanıyor oluşumu efendim." Benim gibi etrafa kısaca bakıp yaslandı. Şimdi daha ilginç olmuştu onun için. "Son dediğini biraz daha açar mısın?"

 "Yanlış anlamayın Kraliçem ama bu rüya yüzünden uykusuz kaldığım zamanları çok iyi hatırlıyorum. Psikologlar' dan bile yardım almıştım tabi belli bir yardımı olmayınca onlardan da ümidi kesmiştim. Siz o anı bir kere yaşadınız, ben o anı defalarca izledim. Ama ne zaman buraya geldim, ilk defa farklı bir rüya gördüm."

Elimi sıkıca tuttu. Muhtemelen moral için, benim nasihata ihtiyacım yok...

"Ne diyeceğimi bilemiyorum. Seni anlıyorum. Gerçek aileni bulsan ne yapardın?" Düşünmesi değişik. Gerçek. Biyolojik. Daha bundan öncesi bilmeseydim hala James ve Sarah'ın yanında olurdum.

"Galiba ilk işim neden diye sormak olurdu. Eğer geçerli bir sebepleri yoksa yüzlerine bakmam. Sonuçta bir ebeveyn neden çocuğunu bıraksın? İçimde ki ses onlara çok yakın olduğumu söylüyor. Onları bulacağım ama önce hedefimi yerine getirmek istiyorum."