Casanova's Diary

Signing off

Six months later…

Nakatingin lang ako kay Megan habang panay ang pagluha niya sa harap ng puntod ni Euseph. Matapos ang mga nangyari noon, nagpa- therapy siya para mabilis na manumbalik sa kaniya lahat nang nawala niyang alaala. At kasama sa memory niya na nagbalik ay si Euseph na nag-iwan ng isang malaking bahagi sa kaniyang puso noon.

“I know that wherever he is, happy na siya,” dinig kong sabi ni Sophie na kadarating lang at ibinababa ang dalang bulaklak para kay Euseph. Tiningnan naman siya ng asawa ko na lalo lang naiyak.

“I’m sorry Sophia.”

Umiling naman si Sophie na sa lapida pa rin nakatingin. “It’s not your fault so please stop saying sorry. Hindi mo naman kasalanan na naging anak ka ni Franco. I do not blame you, either Iñigo. What important to me now is that Daddy’s death has been brought to justice. Just don’t ask me to forgive your father because I can never do that.

“I can’t also make friends with you, so it’s best not to come here anymore.”

“That’s too much, Sophie,” hindi napigilang sabi ko at nilapitan ko na ang asawa ko. “We’re your friend Sophie. And whatever happened, we will remain friends. We wish you happiness. And hopefully the next time we meet, all the pain that we had in our hearts were all gone.”

Nilapitan ko siya at niyakap bago kami nagpaalam ni Megan.

I know it’s not easy for her to forgive now, because like me I still can’t forgive those people who tried to ruin Megan and I. Kahit pa pinagbabayaran na nila iyon ngayon sa kulungan. Franco was sentenced for twenty five years in prison, dahil sa pagpatay niya sa ama nila Sophie at Euseph at sa pagbaril niya kay Jasmin. Si Jasmin naman ay ipinasok sa mental institution dahil napatunayan ng korte na wala siya sa tamang pag-iisip. Siya ang prime witness sa pagpatay ni Franco kay Tito Jaime. College pa siya noon at nag-iintern sa ospital kung saan naka-confine si Tito Jaime. Aksidente na nakita niya nang iturok ni Franco ang syringe ng lidocaine kay Tito na dahilan ng cardiac arrest nito. Ikina-trauma nito ang nangyari at kwento ni Tita Lizeth tatlong buwan daw na nagkulong sa kwarto si Jasmin at ang panyayaring iyon ang naging simula ng kaniyang mental disorder na nagamot naman daw, pero later on nga ay bumabalik. Lalo pang nakasama ang ginawa ko sa kaniyang pang-iiwan sa altar, at ang aksidenteng kinasangkutan namin ni Megan.

On the other hand, si Dr. Perez at ang nurse na kakutsaba nila ni Franco ay kapwa natanggalan ng lisensya at parehong nasentensyahan ng eight years in prison.

What has happened was just a proof that you cannot bury your secret along with your death. I learned a lot from it. But to forgive, it seems like it will take me longer to learn that. It’s hard because they hurt not only me, but also the people I love… my Mom… and also Megan.




A year later…



Napauwi ako ng maaga mula sa trabaho dahil may sorpresa daw sa akin si Megan. At dahil impatient akong tao, when it comes to surprise hindi ako makakapaghintay sa tamang oras. Pagdating ko nga sa bahay ay napasimangot pa siya nang makita akong pumasok sa kwarto.

“What an impatient man! Sabi ko ng mamaya pa eh, ayan hindi pa ako ready.”

“Ano ba ýon, Mahal? At anong ire-ready?”

Nilapitan na rin niya ako at niyakap niya ýung mga kamay sa batok ko. “Impatient ka kase eh. Sige na nga sasabihin ko na. Sana sa dinner na lang eh, para mas romantic kaya lang hindi ka makapaghintay.”

Piningot pa niya ang tenga ko at napangiwi naman ako. Tumawa naman siya at muling nilagay ang kamay sa batok ko. Niyakap ko naman siya sa bewang niya para suportahan siya. Ang liit niya kase eh, kung hindi ko pa alam nangangalay na siya sa pagtingala sa akin.

“So ano na ýon, Mahal? Don’t make me wait for too long because as you know, your husband is impatient. At alam mo naman kung paano ako magparusa di ba? I’m becoming a beast.”

“Ahuh?” ngiting-ngiting sabi niya lang. Hindi ko tuloy malaman kung ako ba ‘tong nanse-seduce sa aming dalawa o siya?

“Well, my impatient husband, gusto ko lang ipaalala saýo na bawal na ang wild moves.”

Tinaasan ko naman siya ng kilay at kiniskis ko pa ýung ilong ko sa kaniya. “And why not?”

Nilapit niya ang kaniyang bibig sa tenga ko at mapang-akit na bumulong. “Because you’re going to be a Dad, soon.”

Sa sinabi niya ay nahawakan ko siya sa balikat at inilayo ko para makita ko ang mukha niya. “I am? We did it?”

“Yes, finally,” ngiting-ngiting sabi niya.

Sa tuwa ko ay nabuhat ko siya at inikot-ikot. Tawa naman siya nang tawa at sinabing ibaba ko na dahil baka maalog si baby. Pagkababa ko naman sa kaniya ay wala na akong sinayang na sandali at hinalikan ko siya ng mariin sa labi.

Finally, magkakaanak na rin kami. It’s supposed to be our third baby kung hindi nawala ýung dalawa. Pero ayoko nang alalahanin pa ýon. Ang importante sa akin ay ang ngayon at ang magiging baby namin.

Siguro naman ngayon wala nang hahadlang pa sa amin. We have been through a lot and we have all been through it. Maybe it’s time for us to be a whole family. A family formed by pure love, a family that will fight for one another.

I will make sure that I will be a good father to my future children. I will raise them with the love of a father, a love I never had before with my father.

And for my wife, I have nothing more to ask because she is already a wonderful blessing to me. She’s the love that I have nurtured in my heart since I was young, the only woman I have ever loved more than my life. We’ve been separated by our parents; by the truth and lies; and by tragedy, but we still found each other because our hearts are connected and will always beat for one another.

As I said on our wedding vows, “She is my beginning and my end, and I will always love her until the end of my breath.”

Thank you for reading Megan and mine’s diary. Now you knew the secret behind me being a Casanova.

And this Casanova’s Diary is now signing off.