My Mysterious Girl

Chapter 83: Blush?

FUCHSIA KARMA P. O. V

Hanggang ngayon hindi padin mag sink in sakin ang sinabi at ginawang ganun ni Diablo. Bakit ako? Bakit kailangan pang ako ang magustohan niya?

Napakaperpekto ng lalaking yun tapos magkakagusto sakin?!

Oo sabihin na nating makapal ang mukha ko kung sasabihin kung marami ang nagkakagusto sakin pero kung totoo yun pagmamalaki ko na lang. -____-

Kahapon ay walang klase, walang pasok dahil request yun ni Diablo sa parents niya. Kaya pala puro hindi naka uniform ang mga tao dun tsk tsk.

Nagsisimula na akong mag ayos para pumasok sa school. Ilang minuto ko ding inayos ang mga gamit ko sa bag bago lumabas ng kwarto. Paglabas ko ay nakasabayan ko pa si Zumi sa paglabas ng kwarto niya. Tiningnan niya ako at hindi nagsalita. Nagdiretso lang ako sa paglalakad ng biglang magsalita siya.

"Can I talk to you?"tanong niya.

"For what?"

"I just want to say sorry...for everything... I know it's too late to say sorry because you experienced a lot of pain because of me. I didn't mean it. I was really enjoying the spotlight of being a 'LOVELY DAUGHTER' without even thinking how you feels."mahina at bakas ang sincere sa boses niya. Dahan dahan akong lumingon sa kanya ay nakita kong nakayuko siya.

"Why are you telling me that?"seryosong tanong ko.

"Because I feel bad....."nakayukong sabi niya.

"Anong pumasok sa isip mo para sabihin sakin yan ngayon?"

"Simula nung sinabi mo samin ang saloobin mo noon. Aaminin ko, naguilty ako at nasaktan. Sobra... Hindi ko alam na ganun na pala kasakit. Na kahit ako baka hindi ko na kayanin yung nararamdaman mo. Alam mong nagkasakit ako, sakin natuon ang atensyon ni daddy... Iniisip ko na mamamatay din ako... Na baka hindi na ako magtagal sa mundong to... Nawala ang atensyon sayo ni daddy dahil sakin. I'm so sorry....."hindi ako magalaw sa kinatatayuan ko dahil sa sinabi niya. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya dahil nakita ko ang pagpatak ng luha sa mata niya kahit nakayuko siya. Tumikhim ako bago magsalita.

"I don't blame you Zumi. Kahit kailan hindi kita sinisisi sa hindi pagpansin sakin ni Mr. Frank. Sanggol pa lang ako, hindi kapa pinapanganak he treat me like a trash. Dahil namatay ang mama ko dahil sakin. Kaya wag mong sisihin ang sarili mo dahil sa nangyari. Sobrang inggit lang ako, inggit ako dahil inaalagaan ka niya, ginagala kung saan saan at pinaparamdam niya sayo kung gaano ka niya kamahal. Pero kahit kailan hindi ako nagalit sayo, hindi kita sinisi."seryosong sabi ko. Dahan dahan niyang inangat ang mukha niya at nagtama ang mata naming dalawa. Ngayon ko lang nakita ang maga niyang mata.

"Bakit ang bait mo padin kahit ganun ang nangyari sayo? Hindi ka ba pwedeng magalit? Sa amin? Sa akin? Kasi kung ako ang nasa kinatayuan mo alam kong magagalit ako sainyo. Pero bakit ikaw hindi?"iyak niyang sabi.

"Hindi ako magandang magalit Zumi, kahit demonyo hinding hindi magugustohan kapag nagalit ako."malamig na sagot ko sa kanya. Natigilan siya sa pag iyak at parang nagulat sa sinabi ko.

"Tinatakot mo ko..."nauutal niyang sabi.

"Wag kang matakot. Hindi ko ugaling manakit.."

Dahil baka kabaong na ang diretso ng masaktan ko...

"Sana katulad mo na lang ako... Sobrang strong at kontento sa kung anong meron ka."mahinang sabi niya.