Hi welcome to my imagination ♡
I just want to tell to everyone, who will read this. (if there is any) that Im not an author and I dont expect of people to read this. But if you are one of the few, please know that this is my first time to write a st...
Nang mapag-isa ay nag post ako nang picture ni Elijah. Kuha ko iyon sakaniya sa coffee shop dahil ang cute niya tignan kanina habang nag papababy sakin. Hindi ko na rin ikinagulat nang mag post din siya ng picture ko.
He always like that. Broadcasting me in public. Hindi ko nga alam na gagawin ko din yon. I mean, I was not much into publicity but then, I wanted the world to know how grateful I was to have Elijah in my life.
Nag patuloy ako sa pag scroll sa social media. Napatigil lang ako nang makita ang pangalan ni ate Reese. It was her selfie with her passport. Hindi ko tuloy napigilan ang sarili na iclicked ang pangalan niya para makita ang account niya.
Hindi pa ako nakakatagal sa pagtingin ng account niya ay nasasaktan na ako. Halos lahat ng post niya ay family picture... kaso wala ako don. Iniscroll ko pa yon until I saw a picture of her with Hershey. May picture din akong nakita na kasama niya naman si Mommy.
Ang saya saya talaga nila kapag wala ako no? May family picture din naman kami na kasama ako pero bakit hindi niya yon pinost? Bakit ang mga picture lang nawala ako ang ipinost nya? Hindi ko tuloy maiwasan makapag isip ng hindi maganda.
Naramdaman ko ang pagtulo ng mga luha ko. I knew it would hurt me, but I wanted to see how happy they were without me. Kaya nag scroll pa ako nang nag scroll. My hands turned cold when I saw another picture. This time, it was just her and Daddy. Magkayakap sila at nakahalik si Daddy sa ibabaw ng ulo niya. It hurt me. Ama ko din naman siya pero bakit hindi niya magawa sakin ang ganon?
My heart clenched when I saw a family picture without me again. My tears drop on my screen when I read the caption, "happy family."
Ang sakit sakit ng dibdib ko. Sa sobrang sakit non ay pinagsusuntok ko. Akala ko ayos lang sakin na hindi ako ang paborito nila. Akala ko sanay na ako na hindi ako mahalaga sakanila. Pero kahit anong gawin ko, kahit nakakatanggap na ako ng pagmamahal galing sa iba, ang sakit pa rin.
Pamilya ko sila e, pero bakit? Bakit kailangan kong maramdaman to? Iyak ako ng iyak at paulit ulit kong sinusuntok ang dibdib ko dahil sa sakit na nararamdaman ko mula roon.
I looked at the window and saw the moon. Lalo akong naiyak nang maalala si Elijah. Alam kong ayaw niya akong makitang malungkot. So I tried to think of some happy thoughts to ease my pain. But it wasn't enough. Masakit pa rin at paulit ulit kong naaalala ang unfair treatment na naranasan ko. Ang pagiging hindi ko sapat sa pamilyang to!
Sarili kong pamilya ang dapat mag paparamdam sakin nang pag mamahal pero kahit kailan ay hindi ko naranasan yon mula sakanila. Hindi ko tuloy maiwasang mapatanong habang nakatingin sa maliwanag na buwan.
Were they even thinking of me? Kapag mag-isa ba sila, naiisip ba nila ako? I was good at school. I never disrespected them. Ano bang pagkakamali ko para maramdaman ang ganito kasakit?
Sinuntok ko ulit ang dibdib ko nang makaramdam nanaman ng kirot doon. I didn't deserve this pain! Hindi ko dapat nararamdaman to dahil naging mabuti naman akong anak! Pero sa bawat suntok ko mas nararamdaman ko ang pag kirot non.
I started to grabbed a handful of my hair and pulled it. Sinampal ko rin ang sarili ko para lang doon mabaling ang kirot na nararamdaman ko. They really looked happy without me because I didn't have much importance to them. They were better off without me!
Isang malakas na sampal at suntok ang ginawa ko sa mukha ko but I still feel the pain on my heart. My family hurt me this much. Sinampal ko ulit ng malakas ang sarili ko. Naramdaman kong dumaplis ang kuko ko sa labi ko dahilan para dumugo yon. Pero kahit na mahapdi na ang pisnge ko at nagdudugo na ang labi ko, mas masakit pa rin ang sugat sa puso ko.
Iyak ako ng iyak habang sinasaktan ang sarili ko nang tumunog ang phone ko. Sunod sunod ang pagtulo ng luha ko ng makita ang pangalan ni Elijah. Tinakpan ko ang bibig ko para pigilan ang pag hikbi ko bago sagutin yon.
"Love matutulog ka na? Pwedeng labas ka? I can't sleep. Naiisip kita ."
Hindi na ako nag salita nang marinig ko ang boses niya at para bang may sariling pag iisip ang mga paa ko dahil kusa akong dinala palabas. Patuloy ang pag iyak ko habang naglalakad. I can still feel the pain on my heart.
"Love?!" Tawag niya sakin. Kita ko agad ang gulat at pag aalala sa mukha niya.
Mabilis siyang lumapit sakin. Ramdam kong nanginginig ang kamay niya habang hinahawakan ako at pinupunasan ang luha sa mga mata ko. Hindi ako makagalaw. Nakatingin lang ako sakaniya habang umiiyak. Until I saw him crying.
Kumuha siya ng panyo sa bulsa niya at pinunasan niya ang dugong tumutulo sa labi ko. Hindi naman yon malalim at alam kong labi ko lang ang nagdudugo.
"Why you're bleeding?" He cried. "Your nose and your lips are bleeding!"
I just cried to him. Inayos niya ang magulo kong buhok at inalalayan ako hangang sa makapasok kami sa sasakyan niya. He get tissue at the back of his car and continue wiping my bleeding nose and lips.
"Im sorry, love.... Im sorry... Im sorry I was late." Paulit ulit niyang sabi habang umiiyak.
Pumikit siya at naging sunod sunod ang pagtulo ng mga luha niya. Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan niya yon bago i-start ang makina ng sasakyan niya.
"Im here, love." He assured me.
Hawak niya lang ang kamay ko habang nag mamaneho. Dinala niya ako sa hospital para gamutin ang mga sugat ko. Lumabas siya saglit at iniwan ako sa nurse na nag aasikaso sakin. Pag balik niya ay may dala na siyang tubig at iniabot niya yon sakin.
Nakaupo lang siya sa tabi ko habang hawak ang isa kong kamay at pinapanuod pag linis ng mga sugat ko. Pagkatapos linisin ng nurse ang sugat ko ay naiwan kaming dalawa sa kwarto.
"May masakit pa ba sayo?" Punong puno nang paglalambing ang boses niya.
I bit my lower lip at parang batang nag susumbong sakaniya nang ituro ko ang puso ko. He held my face and kissed my forehead.
"Can you tell me what happen?" He stared at me. Kitang kita ko tuloy ang namumula niyang mata dahil sobrang lapit niya sakin.
Hindi ko tuloy napigilan ang sarili at yumakap sakaniya. Niyakap niya rin ako nang mahigpit kaya nag simula nanaman akong umiyak.
"They don't love me..." Pag iyak ko sakaniya. "They looked happier without me."
Humigpit ang yakap niya sakin. Naramdaman ko din ang marahan niyang pag haplos sa likod ko.
"All throughout my life, ipinaramdam nila sakin yon." Iyak ako ng iyak sa dibdib niya at hinayaan niya lang ako. Nakayakap lang siya sakin habang pinapakinggan ang kwento ko.
Naikwento ko sakaniya ang nangyareng sagutan namin ni Daddy at ang pag stalk ko sa account ng ate ko. He knew to comfort me. He embraced my pain. He didn't run. Instead he made me feel loved and cared. The sensation I had been searching for almost all my life.
Sakaniya ko pala matatagpuan ang pahinga at kalma. He's my safe place. My home.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Liked by 8,623 and others elijahluisp. You'll be safe here.
