Dream

27

"Saan tayo pupunta?" I asked him.

He didn't say a word. Binuksan niya lang ang SUV nila Olive at inalalayan akong makasakay. Sumakay na rin siya at nagpatugtog pa bago mag drive. He drove to a nearby open field. Kahit na gabi ay maliwanag pa rin dahil maraming ilaw. Kokonti lang ang tao kaya tahimik at rinig na rinig ko ang simoy ng hangin. Pagkababa namin sa sasakyan, mayroon na siyang dalang bag at gitara. Mula sa bag pinanuod ko siyang ilabas ang isang blanket at inilatag niya yun sa damuhan.

I stared at him for a long time and let peace embrace my being. Hinawakan niya ang kamay ko at inalalayan nanaman akong makaupo. Umupo na rin siya sa tapat ko at inilapag ang gitara sa tabi niya. He smiled at me and his eyes were looking at me with adoration and love. The way he looked and smiled at me, ramdam ko at alam kong punong puno yon nang pagmamahal. No one ever looked and smiled at me that way. Siya lang. Na parang sa mga mata niya kamahal-mahal ako at sa mga ngiti niya parang ipinag-mamalaki ako.

"Malapit na ang pag alis ko."

Pinigilan ko ang pag react sa sinabi niya. Kahit na naramdaman ko agad ang pag bigat ng puso ko. Kitang kita ko rin ang lungkot sakaniyang mga mata.

"Kailan?" Mahinang sabi ko.

"Two and half months pa naman pero... mabilis lang ang oras ngayon kaya hindi ko na maiwasang malungkot." he bit his lower lip. I reached his hands and look to him like I was not sad to his news.

"Matagal pa yon. May oras pa akong iparamdam sayo kung gaano kita kamahal."

He chuckled. "Wow, marunong ka palang mag sweet talk?" Sinamaan ko tuloy siya ng tingin dahil sa sinabi niya.

"Oo kaso epal ka! Ayoko na nga." Binitawan ko ang kamay niya at tumingin nalang sa maliwanag na buwan.

Sa tuwing titingin na ako sa buwan, lagi kong naaalala ang mga ngiti niya. Ang mga pag titig niya sakin at kung paano niya ipakita sakin ang pagmamahal niya. Parang may sumuntok sa puso ko nang maisip na dalawang buwan nalang kaming magkakasama nang personal. Pagkatapos non alam kong wala nang kasiguraduhan sa aming dalawa. I looked at him when he started to strum the guitar.

"May naumpisahan akong sinulat na kanta nung pasko." he revealed to me. Nagulat ako at the same time proud. Parang wala naman ata siyang hindi kayang gawin. Pati pag sulat nang kanta nagagawa na niya.

"Tungkol saan naman?"

"Sayo," he smiled before strumming the guitar again. "Nung nakausap kita nung gabing yon, alam kong hindi ka okay. Gusto kitang tanungin pero pinigilan ko ang sarili ko."

Napangiti ako ng malungkot nang maalala ang gabing yon. I was alone celebrating Christmas on my room. Mabuti nga at nakausap ko siya at ang mga kaibigan ko. Nabawasan kahit papaano ang lungkot.

"Natapos mo na?" I asked.

"Last week lang," he smiled at me. "Wala pang title pero sana magustuhan mo."

Nakatingin lang ako sakaniya at nakangiting pinapanuod siya habang itinutugtog ang gitara. He was so talented. Hindi ko talaga inasahan na makakagawa siya ng kanta tapos tungkol pa sakin.

"Two am, felt it before the phone ring. Talk to me, tell me how you feel then. Cause, yeah I wanna know, yeah I wann know." He started.