MAHUR BESTE

0.2

İyi okumalar ❤️

                            ° §§§ °
Saat akşama gelirken içimde büyüyen huzursuzluk ile çalışma odamdan çıkıp mutfağa ilerledim. Mutfakta gördüğüm Pembe abla ile de hemen konuştum. "Her şey tamam mı Pembe abla?"

"Tamam kızım" deyince başımı sallayıp mutfaktan çıktım. Tam çıktığım an kapının açılması ile durdum, Cihan gelmişti.

"Hoş geldin" diyerek gülümsedim.

O ise sanki hiçbir şey dememişim, ben yokmuşum gibi bana bakmadan yanımdan geçip gitti. Evliliğimiz boyunca böyle olduğu için alışkındım bu yüzden bu durumu hiç yadırgamadım.

"Kızım sofrayı kurdum ben çıksam olur mu?"

Gelen Pembe ablaya döndüm. "Tabi abla çıkabilirsin ne demek" dedim. "İyi akşamlar"

"İyi akşamlar benim güzel kızım" deyip gülümsedi. Ben de ona gülümsedim. Bu evde resmen sadece onunla konuşuyordum.

Cihan'ı yemeğe çağırmak için yatak odasına çıktım. Eli başında, başını ovarken yatakta yatar buldum onu. Baş ağrısı çekmesine bile dayanamıyordum.

"Başın mı ağrıyor?" diye sordum. Belki cevap verir diye ama vermedi. Pes etmedim, yanına gidip ellerini başından çekerek başına masaj yapmaya başladım. Rahatsız olduğunu görebiliyordum ama yine de bir şey demedi. Masajıma bir süre devam ettikten sonra bıraktım. "Yemek hazır, yemekten sonra istersen ağrı kesici veririm" deyip başına bir öpücük kondurarak kaçar adım odadan çıktım. Kaçmasaydım onu öpmememi söyleyecekti ve ben bunu duymak istemiyordum. Çünkü duyunca yapmak zorundaymış gibi hissedecektim oysa duymazsam onu en azından bir kez daha öpme hakkım olurdu.

Kremalı domates çorbası, bezelye yemeği ve pilav vardı. Çorbayı kaselere koydum ve masadaki yerime geçtim. Cihan da kısa süre sonra üstüne siyah tişört, altına siyah şort giymiş olarak mutfağa gelip masaya oturdu.

İkimiz olunca mutfaktaki yemek masasında, çok kişi olursak da salondaki yemek odası gibi yaptığımız alanda yemek yiyorduk.

Çorbamızı bitirdikten sonra yemeği tabaklara koydum. Hızlıca yemeği yemesi dikkatimi çekti, sanki bir yere gidecekti.

"Bir yere mi gideceksin?"

Gözlerini bana kaldırdı. Kalbim hızlıca atmaya başladı. Cihan... Sadece gözlerime baktın, daha fazlasını yapsan bana ne olurdu? Mavi gözlerin gerçekten beni öldürür mü?

"Hayır"

Sesi... Nasıl anlatsam bilmiyorum. Benimle çok az konuştuğundan benim için değeri paha biçilemez bir mücevher gibi.

Başımı sallayıp yemeğime geri döndüm zaten o da hemen yemeğine geri dönmüştü.

Kısa bir süre sonra yemeğini bitirip tabağını makineye yerleştirip mutfaktan çıktı. Ben de yemeğime devam ederken onun nereye gittiğini tahmin etmeye çalıştım. Bu hayatta kendimi ustalaştırmaya çalıştığım tek konu onun hakkında tahmin yürümekti, benimle konuşmadığı için neler yaptığını tahmin etmek zorundaydım.

Ben de yemeğimi bitirince masayı toplayıp bulaşıkları bulaşık makinesine yerleştirdikten sonra elimi yıkadım. Salona gidip biraz televizyon izleyecektim. Hiç bu yaşıma kadar televizyon izlememiş ben, bu evde ne yapacağımı şaşırdığım için televizyon da izlemeye başlamıştım.

Salona geldiğim zaman televizyonun karşısında Cihan'ı gördüm. Genellikle çalışma odasına çıkardı, uyuyasıya kadar orada kalırdı, nadiren televizyon izlerdi. Kalkıp gitmesin diye ondan biraz uzakta bir yere oturdum. Televizyonda ne açıktı onu bile bilmiyordum, kafamda kalkıp gider mi diye düşünüp duruyordum.

Başımı televizyona kaldırdım, basketbol maçı açıktı. Gülümsedim. Cihan onu tanıdığımdan beri basketbol oynuyordu.

Kendimi daha fazla tutamayıp ona döndüm. Ona dönmem ile o da bana döndü. "Günün nasıl geçti?"

"Normal senin?"

Beni sormuştu, kulaklarım yanlış duymadı değil mi? Senin dedi? "Normal, çalıştım" dedim. Başını salladı ve tekrar televizyona geri döndü. Ama ben cesaretimi çoktan bulmuştum. "Yarın annemlere gidelim mi?" Cevap vermedi. "Uzun zamandır çağırıyorlar" diyerek tekrar şansımı denedim ama yine cevap vermedi.

Oflamadım.

İsyan etmedim.

Sadece başım eğik odamıza çıktım. Bir gün pişman olmanı çok isterdim ama en çok pişman olmadan beni çok sevmeni isterdim.

Burada konuşalım❤️

Görüşesiye kadar kendinize iyi bakın ❤️