MAHUR BESTE

2.8

İyi okumalar ❤️

                            ° §§§ °
Çalışma odamda çektiğim fotoğraflara bakarken insanların Galata Kulesi önünde fotoğraf çekildiği kareyi çok sevdim. Bilgisayarımdan duvara yansıttım, boya rafımdan tuvalde kullanacağım boyaları aldım. Paletime şimdilik kullanacaklarımı sıktım.

Kapı tıklatılıp açıldı. "Kızım rahatsız ediyorum da bugün yemeğe istediğin bir şey var mıydı?"

"Yok ama iki kişilik bir yemek yapar mısın Pembe abla" dedim. O da başını salladıktan sonra kapımı kapattı.

Klasik bir müzik açtım, odada ses yavaşça yükselirken ben iyice fotoğrafa baktım, fotoğraf ile özleşleştim, şimdi oradaydım.

Kırmızı ceketli kızın yanında kıza sarılan siyah ceketli oğlanlaydım, ceketinin kıvrımlarını inceledim. Onların yanından geçerek annesinin peşinde koştuğu pembe elbiseli, sarışın kız çocuğunun yanına vardım, tombul kollarını kaldırmış ağzını açarak koşuyordu. Oradan etrafa bakındım. Kot elbise giymiş esmer kızın yanına geçtim, karşısında ona aşkla bakan oğlana baktım, fotoğraf çekmek için eğilmişti. Biraz daha ilerleyip Galata Kulesi'ne girmek için sıra bekleyen yüzü çok net olmasa da  yorulduğu belli olan insanların yanına ulaştım.

Renkler oturdu, bana yol açtı. O andan geri çıktım. Derin bir nefes alarak resme başladım. Artık her fırça darbesi, bizdik.

Yorulunca saate baktım, dört saattir çalıştığımı gördüm, paletin üstünü kapattıktan sonra müziği ve bilgisayarı kapatıp odadan çıktım.

Yatak odama gelince kendimi yatağa attım. Komodinime bıraktığım telefonu aldım, gelen mesajları yanıtladım.

Efkan'a mesaj yazdım, geçen gün onu ektiğim için telafi etmek istiyordum.

-Bugün bana yemeğe gelmek ister misin?-

Instagrama girdim, yatakta yatarken bir selfie çekildim, hoşuma gittiği için paylaştım. Hesabım herkese açık değildi o yüzden gelen arkadaşlık isteklerine baktım. Tanıdıklarım arasında gözüme çarpan Ali Galip ve Efkan'ı kabul edip geri döndüm, diğer tanıdıklarımı da kabul edip döndükten sonra tanımadıklarımın isteklerini sildim. Fotoğrafıma mesaj atmışlardı, onlara cevap verdim.

Efkan'dan mesaj geldi.

-Gelirim.-

Ona hızlıca evimin konumunu attım. İstediği saatte de gelebileceğini ekledim.

Pınar aradı, telefonu açtım. "Selam canım"

"Selam canım, uzaklaştırma kararı onaylandı onu haber vereyim dedim"

"Ayy Pınar teşekkür ederim" dedim. Biraz daha öylesine konuştuktan sonra kapattık.

Öyle çok şey vardı ki içimde, sustukça büyümüştü, aslında susmamın en büyük sebebi de inanmamamdı. Ne yaparsa yapsın, ne olursa olsun benim kendimi avutacak bir bahanem vardı, sonuç ne olmuştu? Bitmek bilmeyen gözyaşlarım.

Artık kendimi nasıl olursa olsun toparlamalıydım, bunu kimse değil sadece kendi yardımım ile yapabilirdim, biliyordum bu güç benim içimdeydi.

Biraz uyumaya karar verdim, sabah erken kalkmıştım o yüzden gözlerimi sıkıca yumdum.

Telefonumun sesine gözlerimi açtığımda hava kararmıştı, Efkan arıyordu, telefonu açtım.

"Geliyorum, bir şey ister misin?"

"Hayır" dedim.

Sonra yataktan kalkarak elimi yüzümü yıkadım, saçlarım kabarmıştı saçlarımı taradım ama daha çok kabardı, pes ederek topladım. Mutfağa geçip yemeklerin altını kısık ateşte açtım.