Aynanın Diğer Tarafındakiler

"Ordular ilk hedefiniz Eray Paşa, İleri!"

Milyarlarca yıl sonra bir gün Güneş hidrojeni bittiği için helyum yakmaya başlayacak ve tamamen kızıla dönecek. Sonrasındaysa Güneş genişleyecek genişleyecek genişleyecek ve Merkür ile Venüs'ü yutacak. Bizden ise birazcık uzaklaşacak. Tam olarak bilemesek de Güneş ya bizi yutacak ya da bizi tamamen unutacak ıssız soğuk sessiz bir gezegen olacağız. İnsanların hislerini de Güneşe benzetirim. Hidrojen ise ruhumuz, eğer kaldırabileceğimizden fazlasını hissedersek en sonunda ruhumuzu tüketiriz, kendimize zarar veririz. Helyum da başka kişileri temsil ediyor. Kendimizi tükettikçe eksiğimizi başkalarından kapatmaya çalışırız. Sonumuz ise malum. Ya bu hisler bizi yutar ya da etrafımızdaki herkes bizden kaçar yalnız ve ıssız ruhsuz bir et parçasına dönüşürüz bu yüzden hislerden hiç hoşlanmam.

Keşke bir robot olsaydım dediğim çok olmuştur hiçbir şey hissetmeyen hiç üzülmeyen hiç sevinmeyen işte kısaca bomboş düşünmeyen. Her ne kadar hislerimi uçlarda yaşamasam da ne bileyim işte insan olmak bazen beni çok yoruyordu. 22 yaşında olmama rağmen şu son bir ayda tattığım hisleri daha önce tatmamıştım. Yepyeni bir ben doğuyordu sanki yavaş yavaş. Hayatı sadece fizik problemleri çözüp her gün başka biriyle takılıp insanları zerre umursamayan Eylem'den etrafındaki kişilerin hislerini düşünen birine doğru evriliyordum ve bu beni çok korkutuyordu.

Mesela eskiden olsa Mustafa'nın ne hissettiği pek de umurumda olmazdı şimdiyse gidip onunla yüzleşmek beni çok endişelendiriyordu. Yine de yapmak zorundaydım. Sanırım kabullenmem gereken bir gerçek vardı. 2020 yılında yaptığım eylemlerin sonuçların kaçmak daha kolaydı ama burada işlemiyordu bu taktik paşa paşa gidip ilk Mustafa'ya anlatacaktım derdimi. Sonraysa Eray Paşa'dan özür dileyecektim.

Artun Emir Han bana verdiği söz üzerine Mustafa'ya benim odama biraz daha yakın küçük bir odayı hazırlatmıştı kalması için. Eh yaptığım saçmalık en azından bir işe yaramıştı rahat rahat onu görecektim artık. Odasının kapısına gelince derin bir nefes alıp kapıyı tıklattım bir süre sonra yavaşça kapıyı açtı genç çocuk ama kenara çekilmedi. "Evet?" Ne demek evet be çekil içeri geçeyim diyesim gelse de sakin olmalıydım, suyuna gitmeliydim. "Selam, konuşalım mı biraz?" yüz ifadesinde gram çözülme olmamışı bana zannettiğimden de sinirliydi. Neden sinirli olduğunu da anlayamıyordum. Ben şu bir aydır neyi anlayabiliyordum ki! Bir isyanın eşiğindeydim.

Kapının önünden geçen iki muhafızı görünce dikkat çekmek istememiş olacak ki kenara çekildi ve içeri geçtim. "Bana kızgınsın?" cevap vermeyince devam ettim. "Mustafa hayatını kurtardım farkında mısın?" sinirle güldü. "Sen her birini kurtarmak istediğinde yabancı adamların dudağına mı yapışırsın?" sakin ol Eylem sakin ol. 

"O an ne yapmamı bekliyordun beş saniye içinde ne yapabilirdim Allah aşkına söyle de bileyim." Çocuk sinirle üzerime doğru yürüdü "Gerekirse ölmeme izin vermeliydin." Eh yok artık iyice saçmalıyordu. "Saçmalama Mustafa. Ayrıca ne bu ya neden sinirlendin bu kadar kimsin tam olarak?" yutkundu sertçe. "Uğruna başkalarını öpecek kadar sevdiğin birisiyim. Peki sen kimsin?" 

Gelen farkındalık ani olmuştu ama geri adım da atamazdım. "Uğruna ölmeyi göze aldığın birisimdir belki." Bir süre konuşmadan birbirimize baktık. Dudaklarıma kayan bakışlarını görünce kendimi geri çektim. Bu neyin sinyaliydi biliyordum ve bir günde ikinci öpücüğü kaldıramazdım. "Mustafa ben delirmenin eşiğindeyim ne olur bir de sen gelme üzerime." Ağlamaklı sesime cevap vermedi. "Yemin ederim delireceğim ya da belki de delirdim ya ben artık anlamıyorum kim gerçek kim değil ben gerçek miyim Mustafa yemin ederim anlamıyorum. Ben...ben neredeyim ne yapıyorum anlamıyorum." Cümlemi hıçkırıklarım böldü ne ara ağlamaya başlamıştım ne ara Mustafa gelip bana sarılmıştı hiçbirini hatırlamıyordum. Sakince yere oturdu beni de bir dizine oturttu. "Sakin ol dildar, ben gerçeğim sen gerçeksin gerisi önemli değil tamam mı?" çocuk gibi başımı salladım gerçeğim diyorsa gerçekti ona inanıyordum.