Aynanın Diğer Tarafındakiler

"Bilgi Taciri"

İyi okumalar, yorumlarınızı bekliyoruuuum

Esen rüzgarın tenimde bıraktığı yakıcı his olmasa o anın gerçek olduğuna inanmazdım. Rüyalarımdaki gibiydi her şey. Birazdan içeri gidecek anneme dönecektim, evime dönecektim, kendi sade hayatıma dönecektim. Aynı her gece bazen tatlı bir rüya, bazense rahatsız edici bir kabus olarak yaşadıklarım gibi. Gözlerimin dolduğunu hissettim, boğazımın kuruduğunu hissettim ve hep aklımda olan ama inatla kaçtığım o soruyla karşı karşıya geldim. Oysa ki ben daha bu sorunun cevabını verebilecek cesarete sahip değildim. Yeterince iyi saklanırsam beni hiç yakalayamaz gerçeklik sanmıştım. Her zaman ki gibi bir aptaldım.

Artun Emir Han kolumdan tuttuğunda bir adım geriye gittim. Adam şaşkın gözlerini bana dikmişken soğuk kanlılığımı korumak için her şeyi yapıyordum ama çok zordu. Bir an sonra kaybedebileceğim şeyleri düşündükçe sakin kalamazdım ki ben. Gözlerimi yavaşça yanımdaki adamın endişeli elalarına çıkardım. Bu kadar mıydı hikayemiz? Ne işe yaramıştım ki ben, şimdi gidecektim ve Artun Han ölecek miydi? Onsuz bir yaşam mümkün müydü? Peki ya Mustafa? Kalbimde kendimi bildim bileli açık olan yaranın tek merhemiydi sanki Mustafa, onun yanında nefes alıyor gibi hissediyordum. O olmadan ne yapacaktım? Hayır, bu drama queenlik değildi sadece tüm ihtimalleri düşünmek ona göre adım atmak zorundaydım.

"Hadi içeri girelim." Artun Han kolumdan çektiğinde kafamı iki yana salladım. "İstemiyorum." Şaşkınca suratıma baktı. "Neden?" bir şeylerin yolunda olmadığını anlamıştı. "Yani, hala inşaat bitmemiş gibi. Her şey hazır olunca gelsek daha iyi olmaz mı?" bulabildiğim en iyi bahaneyi sunduğumda gülümsedi. "Çok az kaldı bitmesine. Hem içeriyi görüp ona göre bana eşya seçmede yardım etmen gerek. Ayrıca hiç mi merak etmedin? Benim bildiğim Eylem' in şimdiye koştura koştura içeri girmiş olması gerekirdi." Dediği cümleden sadece içinde hiç eşya yok kısmına takılmıştım, eşya yoksa aynada olamazdı, ayna yoksa ben de evime dönemezdim. Bu şimdilik rahat bir nefes almama sebep olmuştu.

"Ha-Haklısınız, hadi içeri girelim." Kendimi ikna ediyormuş gibi başımı salladım ve hızlı adımlarla Kelebek Konağına doğru adımladım, Artun Han ise hemen arkamdaydı. Tanıdık ahşap kapının önünde durduğumda kalbimin atışı hızlandı, nefes almakta zorlandım. Ruhum çekiliyormuş gibi hissediyordum ve bu hislerin sadece psikolojik olmadığına emindim. Artun Han yavaşça kapıyı açtığında gördüğüm koridorla elimi ağzımla kapattım. Her şey aynıydı. Ben yine yanımda genç bir adamla bu kapının eşiğinden geçiyordum. Yerdeki mavi, kırmızı taşlar aynıydı. Tam karşımdaki ahşap merdivenler aynıydı. Hatta saçma bir şekilde burnumu sızlatan koku bile aynıydı. Ancak bu sefer yanımda Batuhan değil Artun Han vardı ve bu köşk 400 yıllık değildi daha inşaatı bile bitmemiş yeni bir köşktü. Benim için yaptırılmış bir köşk.

"Bu köşkü büyük bir şenlik eşliğinde açtırmak, doğum günüm vesilesiyle de herkese duyurmak istemiştim ama...Olanları biliyorsun." Hevesli başladığı cümlenin sonunda sesi kırılınca kendi derdimi unutup Artun Han'a döndüm. Kız kardeşini kaybedeli daha bir hafta bile olmamıştı. Acısı hala dinmemiş olmalıydı. "Ben çok üzgünüm Canpare için hünkarım." Başını salladı. "Son zamanlarda zaten hiç iyi değildi. Yapılacak bir şey yoktu. Yine de ölmek isteyecek kadar hayattan bıktığını bilmiyordum." İntihar etmişti. Çok üzücüydü, içimde her zaman abisiyle arasını düzelteceğine dair bir umut taşıyordum. Evren onların abi kardeş olmasına izin vermemişti. Belki de bu yüzden tarihte Canpare'nin adı geçmiyordu.

"Neyse, hadi içeriyi gezelim." Cümlesini kurduktan sonra mutfağa geçti ben de peşinden gittim. Kapının pervazından mutfağa baktığımda gözümün önünde canlandı buradaki hallerim. Batuhan ile işte tam şu köşede durmuş henüz buraya yerleştirilmemiş eşyaları incelemiştim. Ne kadar her şeyden habersizdim ne kadar cahildim. İçimin daralmasına anlam verememiştim. Sonrası ise malum hemen karşıdaki salona geçmiş aynaya bakmış ve buraya düşmüştüm.