Sevmeyecektim aslında seni. Adını duyduğumda kalbim kilitlenmeyecekti zincirlerine. Kafamda bitirdiğim anda sen de bitecektin benim için. Olmaz, dedim başından. Olmazdı çünkü, farklıydık be sevdiğim. Sen duvarları olan bir insandın. Benim yıkık dökük hecelerim arasına inşa ettin duvarlarını. Sen beni hiç sevemedin ve bende senden hiç vazgeçemedim.
Kesin kararımdı seni sevmemek. Sana dair ne varsa anılmayacaktı yüreğimde. Yasaklı bölgeden geçtin çocuk. Şimdi tüm yüreğim sana kanıyor.
Unutuyorum seni dediğim anda, 'Manuş Baba' çıktı karşıma. Dedi Manuş Baba: " Gel beni kurtar, düştüğümü görmeden; gel beni kurtar, öldüğümü bilmeden." Ah be Manuş Baba, "Yine düştün aklıma, içimdeki çocuk beni geçerken." demeseydin, yüreğim kıpırdanmazdı yeniden. Şarkılar onun kimliğine dönüşmezdi. Unuttuğumu sandığım her gün meğer özlemle anmışım seni. Yüreğim hep sana dönmüş de ben başımı çevirmişim, görememişim seni. Şarkılar hatırlatır bazen, sen bitirdiğin anda, yeniden doğar güneş onun ufkunda.
Kırdığını sandığın ne varsa birleşip tekrar çıkıyorlar karşına. Tükendiğini hissettiğin anda yeniden katlediyorlar tüm ruhunu. Yeter artık, öldüm diyemeden tekrar duruyorlar karşında. Anlatılamaz bir ölüm sessizliğinde tüm çığlıklar karanlıkta çırpınıyor onun aydınlıklarında.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Senliğinde erimiş bir şarkı benliği
RomanceSeninle kavrulmuş tüm şarkılar, yokluğunda biz'liğine kavuştular.
