Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Şiirden Adam

Küçüğüz tabi o zamanlar. Bilmiyoruz aşk nedir, sevmek nedir. Sen hatırlamazsın, yelpaze vermiştin bana, bir çocuğun tüm saflığıyla. Kim derdi ki o çocuk büyüyecek ve can alacak en derin konudan, aşk konumundan? Keşke masum kalsaydık o yıllardaki gibi. Hiç değilse kirlenmezdi hecelerimiz. Bir adımız kalırdı geriye ve iki kelime yeterdi içimizdeki masumiyeti büyütmeye. Biz geç kaldık sevdiğim. Bizliğe geç kaldık.

Tüm masumiyeti erimiş bir insandan nasıl bekleyebilirsin saf sevgiyi? Ah Şiirden Adam, ne zaman seni ansam yüreğimde, kapımı çalıyor hüzün saatleri. Kafiyelerin eriyor bazen, hecelerine doğuyor güneş ve yok oluyorsun, kalmıyor içinde tek bir masumiyet. Şiirsel bir yalana dönüşüyorsun sonra.

Hislerimi uyuşturmuş, gidişindeki narkoz etkisi.

Ve ben, seni o küçük çocuk varsayıyorum;

O beni üzmek istemezdi...