Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kolye Ucu

En son ne zaman tam anlamıyla mutlu olduğunu hissettin? Hayır öyle demiyorum, yalandan kahkahaların zerre ilgimi çekmiyor. Tam, diyorum ben, yarım mutlulukların değil. Gözlerinin ışıltısını geçtim, göz kapaklarının bile mutluluktan titrediği ànı soruyorum ben.
En son ne zaman yanında olan şahsi değer yükümlü insandan güven aldın? Kimdi o güven kelimesinin tam manası?
Peki madem, demezler mi insana, "canısı sen ne zaman çöktün?". Bana bu soruyu sordular ve ben hala cevap veremiyorum.
Aklımda tüm bu aptal soruların tarihleri var aslında. Ama yüreğimi titreten o yüce şahsiyet, kendisini yersiz yurtsuz bir yürekte heba ediyor.
İnsan şaşırıyor, ey ruh diyor; sen beni değil 3 kere, 1 kere çağırsan yine yüreğimi titreteceğim. Ama diyemiyorsun işte, sorular zihinde ama unutulan tek şey alt katmandaki sevda çizelgesi.
O kalktı o gün, saat 9 yönündeki  masadan. Sonra baktım saatim çoktan kendimi geçti.
Ben boş kutuların arasındaki gereksiz kırık kolye ucu gibiyim. Kopmuşum, atmamışlar beni ama öylece duruyorum. Atılmayı beklerken kayboluyorum.
Bana bir keresinde biri, "kendini yaz, mutluluklarına dair her şeyi anlat" demişti.
En son ne zaman kopmuş kolyeni aradın bir yerlerde, diyemedim. Arasaydın yazardım kendimi ama sen istemedin. Gerçi siyaha çalmış bulutlarım vardı benim, anlatamadan karardı tüm müsvetteler.