Senliğinde erimiş bir şarkı benliği

Kimsesiz

Kimsin sen?
Gülüşün hangi cehennemden?
Tanrı seni yarattı bir gün, bu çocuk adam olacak diye ve bilemedi bu ruh kimsesizlikte kaybolacak.
Bilemedi yarattığı, yarattığına dememiş olacak.
Mükemmel sandığınız her parçanız aslında kimsesizliğiniz en özel belirtisiydi.
O kadar sahipsizdiniz ki, korktunuz kimsenin size bağlanmamasından. Ve size bağlananlar olunca kaçtınız çünkü hep daha fazlası, hep daha çoğu.
Farkında değildiniz ama gitgide ruhunuzu kaybettiniz. Farkına varınca da zaten bir hiçtiniz.
Fazla çabalamayın, debelenmeyin boşuna. Girdiğiniz her cehennemin sizden önce cennet olduğunu bilin yeter.
Siz en güzel tarlaların kıtlık zamanısınız. En güzel saatlerin salisesi.
Tanrı görseydi, utanırdı sizden. Ama ya sağırdı duymuyordu hiç-kırıklarını ya da o da tıkadı kulaklarını ve fısıldadı Tanrı: "Buraya döneceksin nasıl olsa, unutma, her cehennemine karşılık gözlerinden alacağım varlığının. Sen buraya döndüğünde, kendi cehennemini yaratmış olacaksın. Ruhunu bulmadan dönme buraya."